มาตามคำขอคุณโสทร

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสองผัวเมียคู่หนึ่งชื่อ ยายม่อมและตาแม้น ทั้งสองเป็นชาวประมงแต่มีอาชีพเสริมด้วยการทำขนมขาย ขนมของยายม่อมเป็นที่เลื่องลือในความอร่อยและราคาถูก อยู่มาวันหนึ่งยายม่อมออกไปขายขนมตามปกติ ตั้งแต่เช้าแต่ค่ำแล้วยายม่อมก็ยังไม่กลับบ้าน ตาแม้นรู้สึกเป็นห่วงเมียสุดที่รักเป็นอย่างยิ่ง จึงออกตามหา จนกระทั่งมาพบว่ายายม่อมถูกโจรป่าฆ่าตายเสียแล้ว ตาแม้นพบแต่เพียงขาข้างขวาของยายม่อม เหตุที่รู้ว่าเป็นขาของยายม่อมเพราะยายม่อมมีนิ้วเท้าข้างขวา 6 นิ้ว ตาแม้นได้แต่เศร้าโศรกเสียใจและได้นำเท้าขวาของยายม่อมไปฝังไว้ ตั้งแต่ยายม่อมตายไปตาแม้นไม่เป็นอันทำมาหากิน ร่างกายผ่ายผอมเพราะไม่ได้กินอาหาร ด้วยความหิวโซตาแม้นเดินหมดอาลัยตายอยากไปที่ฝังเท้ายายม่อม ซึ่งบัดนี้ได้มีต้นไม้แปลกประหลาดงอกขึ้นมาสูงจากพื้นดินพอประมาณ ใบหยักๆสีเขียวอ่อน มีดอกเป็นช่อยาวและมีหนวดเขียวๆห้อยลงมาดูแปลกตา ตาแม้นคิดว่านี่ต้องเป็นยายม่อมเป็นแน่แท้ ตกกลางคืนวิญญาณยายม่อมมาเข้าฝันขอให้ตาแม้นมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อดูแลลูกที่พิการที่มีอยู่ 1 คนต่อไป โดยบอกให้ตาแม้นนำพืชที่ตาแม้นพบไปใช้ประโยชน์ เอาไปทำขนมกิน รุ่งเช้าตาแม้นจึงเอาจอบไปขุดตรงที่ฝังเท้ายายม่อม ขุดไปไม่เท่าไหร่ก็เจอลูกกลมๆคล้ายหัวมัน จำนวน 6 หัว ยิ่งทำให้ตาแม้นมั่นใจว่าเป็นยายม่อมแน่ๆ (เพราะยายม่อมมีนิ้วเท้าข้างขวา 6 นิ้ว) ตาแม้นนำหัวเท้ายายม่อมกลับบ้าน ทำเป็นขนมกิน โดยกวนกับน้ำตาล กินกันสองคนพ่อลูก ไม่นานทั้งสองรู้สึกว่ากระชุ่มกระชวย มีกำลังวังชาขึ้นมา สองพ่อลูกจึงรับรู้ถึงความรักและความห่วงใยของยายม่อม ตาแม้นนำหัวเท้ายายม่อมที่เหลือจากทำขนมไปปลูกขยายพันธุ์(แบ่งให้ผมด้วยหัวนึง..หิหิ)และหมั่นรดน้ำพรวนดินต้นเท้ายายม่อมด้วยความรักและทะนุถนอม...เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้

หมายเหตุ ย่อและดัดแปลงเล็กน้อย จากเรื่อง คุณยายม่อม www.songsaijang.com 

เรียกว่าบุกรอ เหมือนที่ชุมพรหรือเปล่าครับ แล้วบุกที่คุณแจ้วพูดถึงคงไม่ใช่บุกแบบนี้ใช่มั๊ย

เพราะต้นนี้คือบุกจริงๆ ดูใบให้ดีจะเห็นว่าแตกต่างจากเท้ายายม่อม(บุกรอ)

ถ้าขุดดูหัวจะเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน เพราะหัวเท้ายายม่อมเป็นหัวค่อนข้างกลมเล็กกว่าหัวบุกมาก

ที่แตกต่างอีกอย่างคือ ดอกของเท้ายายม่อมจะคล้ายดอกว่านนางครวญ(ดังรูป)