ลำใย..สไตล์..

และจนกระทั่งบัดนี้ภารกิจเกี่ยวข้าวของคนสวนหน้าตาดีอย่างผม..ก็ยังคืบหน้าไปอย่างช้าๆ..ข้าวสุกจนเหี่ยว.แห้งกรอบ.หล่น.จนต้องก้มเกี่ยว..ก็..ยังเกี่ยวไม่เสร็จ..ข้าวน่าจะเหลืออยู่ประมาณครึ่งหนึ่งของข้าวทั้งหมด..บางวันเกี่ยวข้าวได้กำเดียว(1กำมือ)ผมก็ไม่สน..เดิน.นั่ง..อากาศดีก็นอนเลย.บางวันดื่มน้ำหมักก็เป๋ไปเป๋มาสบายๆจุ๊กกรูๆๆ.ครับพี่น้อง..แหะๆ.ห้ามเลียนแบบนะครับ..ผมไม่ได้ทำนาเพื่อขาย.ผมเอาไว้กินแหละแจก..ถ้าผมจะแจกนกหนูปูปีกในสวนเป็นของขวัญปีใหม่..ก็คงไม่เป็นไรมั้งอยู่ๆด้วยกันแบ่งๆกันกิน..มด.จี้งหรีด.จะได้ไม่ต้องออกไปขนอาหารไกลๆโผล่จากรูก็เจอข้าวเลย..เป็นการอำนวยความสะดวกให้สมาชิกในสวน..โฮะๆๆๆฮิ้ววววววววว...

บางครั้งเกี่ยวๆไปเจอดอกหญ้า..แหะๆๆ.ไปต่อไม่ได้ครับนั่งมองนั่งชื่นชมจนไม่มีอารมณ์เกี่ยวข้าวก็มี..สวนผมเน้นบันเทิงและอารมณ์คนทำสวนเป็นใหญ่..หมดอารมณ์ก็ไม่เกี่ยว..งานนี้มีแต่เละครับพี่น้อง..ฮ่าๆๆๆๆๆฮิ้ววววว..

บางคราแค่ต้นหญ้าเล็กๆ..ก็ส่งผลสะท้อนให้คิดถึงความอบอุ่นในอดีต..พ่อและแม่เป็นเป็นชาวนาขนานแท้และดั้งเดิม..เวลาหาอาหารให้ลูกๆกินก็หาสิ่งใกล้ๆตัว..หญ้าที่เห็นเวลากินกับป่นปลาดุกอร่อยมาก..และปลาในช่วงเวลานี้จะอร่อยเพราะเป็นช่วงปลาสะสมอาหารเพื่อสู้กับอากาศหนาว..ชื่อเข้าโรงเรียนของต้นหญ้านี้ผมจำไม่ได้พ่อและแม่เรียกว่า."ผักลืมผัวลืมเมีย".เพราะอร่อยมาก..กินได้เต็มปากเต็มคำไร้สารพิษ..และมีอยู่ในท้องนาที่สำคัญจะมีเฉพาะตอนเกี่ยวข้าว..กินข้าวกับพ่อแม่หลังเกี่ยวข้าวเสร็จ..แค่ป่นปลากับผักที่เห็นก็อร่อยจนข้าวหมดหม้อ..สื่อให้เห็นความอบอุ่นในครอบครัว..ผมโชคดีที่เกิดมาไม่เคยมีปัญหาครอบครัว..จนแต่ก็มีความสุข..โตมาพี่น้องและผมจึงอารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดี..

ดูเอาเองครับพี่น้องสภาพข้าวที่คอยเคียว..ดูแล้วมันน่าห่อเหี่ยวจริงๆ..โฮะๆๆๆๆ..อย่านึกว่าจะใจอ่อนนะครับ..ถึงร่างกายจะแข็งแรง.อากาศดี..แต่ไม่มีอารมณ์ไม่เกี่ยว..เสียดายแต่ไม่ซีเรียส..จุ๊กกรูๆๆๆ..วิ้ววว..

ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าปัญหาสำคัญ..ในการทำสวนอีกอย่างคือ..หมามุ่ย.(ตำแย).เต็มสวนครับพี่น้องเกี่ยวๆข้าวอยู่เผลอกำไปเต็มกำมือก็มี..วันก่อนโชคดีสุดๆเดินสะดุดกิ่งไม้ล้มทับหมามุ่ยทั้งเครือ..สบายใจครับนอนไม่หลับ..คันทั้งต้ว..เกาทั้งคืนขนาดผมที่มีภูมิต้านทานในระดับหนึ่ง..ถ้าเป็นคนอื่นเดี้ยงไปแล้ว..เยอะจริงๆครับพี่น้อง..สวย..แต่มีพิษ..แค่คิดก็คันแล้วครับ..

สมาชิกในสวนคุ้นเคยกันดี..แต่จำชื่อไม่ได้..และเป็นผู้หญิงด้วย..เพราะแอบมองผมบ่อยๆ..ฮ่าๆๆๆฮิ้ววว..

สมาชิกสองท่านนี้ก็เป็นไปตามห่วงโซ่ของอาหาร..อืมม์..ต้องอุเบกขาอย่างเดียวครับ..ชีวิตก็ต้องเป็นไปตามกรรม..แหะๆๆ..ไม่ช่วยครับ..

สมาชิกในสวนของผมก็มีความสุขตามอัตภาพ..ตามวงจรชีวิต..โผล่มาทักทายตามโอกาสและวาระ..นโยบายของผมไม่มีการเบียดยกเว้นจำเป็นสุดๆ..โดยปกติก็วงจรชีวิตใครชีวิตมัน..ไม่สร้างมลพิษให้สมาชิกในสวนเน้นธรรมชาติล้วนๆ..แหะๆๆ..นานๆรบกวนสมาชิกสักครั้ง..

ดอกสาบเสือในสวนเห็นมาตั้งแต่เป็นเด็ก..จนอายุขนาดนี้ไม่เคยสังเกตดูความสวยเลย..พอดูใกล้ๆ..อืมม์..สวยเหมือนกัน.เอ้ะ..หรือว่าเราแก่แล้วเลยมองอะไรก็สวยงามไปหมด..ฮ่าๆๆๆๆๆฮิ้ววว..

อยู่ในนาผมเองไม่รู้จักชื่อ..หรือไม่ก็ลืมไปแล้ว..สวยดีมองไม่เบื่อแม้จะไม่มีกลิ่นหอมก็ตาม..

ดูเอาเองครับพี่น้องเกี่ยวข้าวทั้งวันได้แค่นี่แหละครับ..ไม่คุ้มค่าน้ำมัน..ค่าเสียเวลา..แค่สะใจผมก็พอ..โฮะๆๆ..

จำยายที่หัดปั่นจักรยานได้ไหมครับ..ยายพัฒนาขึ้นมาก..จากหัดปั่น..มาเป็นหัดจูง..(โอ้..จ๊อดมันยอดมาก).

ประกาศ..ผู้ใดเป็นเจ้าของรถ..กรุณามาที่รถด่วน..ก่อนที่จะมีคนมาขโมยสติ๊กเกอร์.."บ้านสวนพอเพียง"..โจรก็ยืนอยู่ข้างๆรถนี่แหละครับ..ฮ่าๆๆๆๆๆฮิ้ววววว..

มีไม่บ่อยนักหรอกที่ลำใยฟังเพลงแล้วซึ้ง..แต่เพลง.."บ่วงรัก"..ของศรัณย่า..ผมฟังแล้วเกินคำว่าซึ้ง..ไม่สามารถเขียนบล็อกต่อไปได้..

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย..

ปล.ในช่วงที่ผมมีอาการของม้ามชำรุดตับทรุดหัวใจรั่ว..คุณนุสิตาคอยโทรคุยให้กำลังใจเสมอๆอยากขอบคุณ..ไว้ ณ. โอกาศนี้ด้วยครับ ...ลำใย..