เดินทาง...สายบุญ กับพนิดา 5

มากกว่าการขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ งานพุทธศิลป์ต่างๆ ตลอดจนสถาปัตยกรรม ความงดงามจากภูมิปัญญาของคนรุ่นก่อนนั้น ก็เป็นอีกสเน่ห์อย่างหนึ่ง วันนี้ “พนิดา” จึงพาทุกคนไปสัมผัสกับพุทธศิลป์น่าดู พร้อมไหว้พระขอพรกันที่เมืองเล็กๆ ที่น่าอยู่อย่าง จ.น่าน

วัดพระธาตุช้างค้ำวรวิหาร   ตั้งอยู่ที่ถนนสุริยพงษ์ อำเภอเมือง จังหวัดน่าน (ตรงข้ามพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติน่าน)

เดิมชื่อวัดกลางเวียง สันนิษฐานว่าถูกสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 1949 โดยพญาภูเข่ง เจ้าผู้ครองนครน่าน ภายในมีวิหารขนาดใหญ่สร้างตามแบบสถาปัตยกรรมของล้านนา เสาภายในพระวิหารนั้นมีขนาดใหญ่ขนาด 2 คนโอบสำหรับพระประธานภายในนั้นเป็นพระพุทธรูปทองคำปางลีลา ศิลปะสุโขทัย ที่ชื่อว่า พระพุทธนันทบุรีศรีศากยมุนี ด้านหลังของพระวิหารนั้นเป็นที่ประดิษฐานของพระธาตุเจดีย์วัดช้างค้ำวรวิหาร ซึ่งบรรจุพีบรมสารีริกธาาตุไว้ภายใน ซึ่งความน่าสนอยู่ที่ลักษณะของเจดีย์นั้นเป็นเจดีย์ทรงลังกา มีช้างปูนปั้นตั้งอยู่ในลักษณะของฐานรองรับไว้รอบด้าน คาดกันว่าน่าจะรับอิทธิพลมาจากศิลปะของสุโขทัย เช่นเดียวกับที่วัดช้างล้อม ในอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย จ. สุโขทัย

...เดินข้ามถนนตามกันมาเลยนะค่ะ....วัดต่อมา.คือวัดภูมินทร์ค่ะ

วัดภูมินทร์ อยู่ใกล้พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติน่านเป็นวัดที่มีลักษณะแปลกกว่าวัดอื่น ๆ คือ โบสถ์และวิหาร สร้างเป็นอาคารหลังเดียวกัน ประตูไม้ทั่งสี่ทิศ แกะสลักลวดลายงดงามโดยฝีมือช่างเมืองน่าน นอกจากนี้ฝาผนังแสดงถึงชีวิตและวัฒนธรรมของยุดสมัยที่ผ่านมาความสวยแปลกของวัดภูมินทร์ คือ เป็นพระอุโบสถและพระวิหารสร้างเป็นอาคารหลังเดียวกัน เป็นทรงจัตุรมุข (กรมศิลปากร ได้สันนิษฐานว่าเป็นอุโบสถจัตุรมุขหลังแรกของประเทศไทย) นาคสะดุ้งขนาดใหญ่ แห่แหนพระอุโบสถเทินไว้บนกลางลำตัว ตรงใจกลางพระอุโบสถประดิษฐานพระพุทธรูปปางมารวิชัยขนาดใหญ่สี่องค์ ประทับนั่งบนฐานชุกชี หันพระพักตร์ออกด้านประตู ทั้งสี่ทิศ เบื้องพระปฤษฎางค์ชนกัน ภายในพระอุโบสถ มีภาพจิตรกรรมฝาผนังศิลปกรรมไทลื้อ ที่เล่าเรื่องชาดก ตำนานพื้นบ้าน และความเป็นอยู่ของชาวน่านในอดีต

ศิลปกรรมไทยลื้อ บอกเล่าเรื่องราวของตำนานชาดก และตำนานพื้นบ้าน ตลอดจนวิถีชีวิตของคนในสมัยก่อน ภาพปู่ม่านย่าม่าน อีกหนึ่งภาพที่ได้รับการยกย่องว่างดงามและสมบูรณ์แบบ จนกลายมาเป็นภาพ กระซิบรัก บันลือโลก 

เดินตามกันมาเรื่อยๆๆก็จะถึงวัดมิ่งเมือง และเป็นที่ตั้งของศาลหลักเมืองค่ะ

วัดมิ่งเมือง วัดที่ตั้งอยู่บนถนนสุริยวงศ์ สร้างขึ้นราว พ.ศ. 2400 ความสวยงามของวัดนี้อยู่ที่ลายปูนปั้น ซึ่งมองเผินๆ อาจคล้ายกับงานของอาจารย์เฉลิมไชย ที่วัดร่องขุ่น จ. เชียงราย แต่ถ้าสังเกตุอย่างละเอียดก็จะพบความงามที่ต่างกันออกไป โดยเป็นงานฝีมือจากตระกูลช่างเมืองเชียงแสน ภายในมีภาพจิตกรรมฝาผนังแสดงถึงวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนเมืองน่าน

และที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือเป็นที่ประดิษฐานของเสาหลักเมือง ซึ่งตั้งอยู่ในศาลาด้านหน้า สูง 3 เมตร ฐานประดับด้วยไม้แกะสลักลวดลาย ลงรักปิดทอง 

• ทิศเหนือ พระเมตตา ท่านท้าวเวสสุวรรณผู้รักษา มีอำนาจ มีบารมี มีความมั่นคง มีความกล้าแข็ง เข้มแข็ง เป็นที่เคารพเกรงขาม 

• ทิศตะวันออก พระกรุณา ท่านท้าวธะตะรัฏฐะผู้รักษา มีเสน่ห์ เมตตามหานิยม เป็นที่รักเป็รที่ปรารถนาและชื่นชอบของคนและเทวดา

• ทิศใต้ พระมุทิตา ท่านท้าววิรุฬหะกะผู้รักษา มีความมั่งคั่ง ร่ำรวย อุดมสมบูรณ์ทั้งทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียง เกียรติยศ และบริวาร

• ทิศตะวันตก พระอุเบกขา ท่านท้าววิรูปักษ์ผู้รักษา มีความสงบร่มเย็นเป็นสุข มีสันติภาพ ภราดรภาพ เป็นที่เคารพนับถือ เชื่อถือ วันทามิ ทูระโต ฯ

ระหว่างทางสามารถเดินเที่ยวร้านสินค้าโอทอป หรือแวะกินข้าวซอยก่อนได้ค่ะ ใครไม่อยากเดินก็สามารถนั่งรถรางชมเมืองได้เช่นกัน คนละ30บาท หรือนั่งสามชมเมืองคนละ 120 บาทใช้เวลา 1 ชั่วโมง

แต่วันที่ไปรถรางชมเมืองคนจองเต็มค่ะ จะนั่งรถสามล้อก็ไม่มีเวลา... (ขอถ่ายรูปคู่นิดหนึ่ง กลัวไม่ถึงน่าน ) เลยต้องเดินค่ะชมเมืองแทน...แต่เดินไม่ไกลและไม่เหนื่อยเพลินดีค่ะ

พนิดามาถูกใจกับเจ้ากระบอกไม้ไผ่อันนี้ละค่ะ เพื่อนๆๆลองทายกันดูนะค่ะว่าเป็นอะไรใช้ประโยชน์อะไร

เฉลยเลยแล้วกัน...คือกระปุกออมสินค่ะ ใส่กี่ปีถึงจะเต็มน่า ขนาดใหญ่มาก คนขายบอกนี้ยังเล็กนะค่ะมีใหญ่กว่านี้อีก

ระหว่างเดินไปวัดมิ่งเมืองไหว้ศาลหลักเมือง ผ่านชุมชนวัดมิ่งเมือง มีการสาธิตการทำเครื่องเงิน แวะชมกันก่อนค่อยเดินต่อค่ะ

หลังจากที่ใช้เวลาในการกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วกลับพบว่า จริงๆ แล้ววัดใน จ.น่าน นั้นมีมากและตั้งอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ซึ่งแต่ละวัดก็จะมีความงามและความศักดิ์สิทธิ์แตกต่างกันออกไป แต่ถ้าใครที่เคยมาเที่ยวที่ จ.น่าน ก็จะทราบว่าแทบทุกวัดนั้นจะมีจิตกรรมฝาผนังที่สวยงาม ดั่งน่านนี้คือเมืองแห่งศิลปินในอดีต ความสะอาดและชีวิตที่เรียบง่าย รถราพอมีแต่ไม่ถึงขนาดวิ่งไปมาวุ่นวาย

คอยติดตามเรื่องราวการเดินทาง...สายบุญกับพนิดา ต่อในบล็อกหน้านะค่ะ