ที่ดินแปลงนี้

เมื่อประมาณกลางปีที่แล้วมีเหตุให้ผมต้องใด้ที่ที่ดินแปลงนี้มาใว้ในครอบครองด้วยภาวะจำยอม  ต้นของเหตุเนื่องมาจาก  ความผิดพลาดทางการบริหารการเงินของเจ้าของเดิม  ซึ่งก็คือญาติห่างๆกัน  โดยการหยิบยืมไปก้อนหนึ่งโดยหวังว่าจะพลิกฟื้นสถานะทางการเงินของครอบครัวกลับมาใด้  ก็เกื้อกูลกันไปตามกำลัง  แต่ไม่เป็นผล   จึงจำเป็นต้องตกลงซื้อไว้ตามราคาที่เสนอมาโดยไม่มีการต่อรองหลังจากที่เจ้าของเดิมใช้เวลาในการประกาศขายต่อบุคคลทั่วไประยะหนึ่งแล้วแต่ไม่สำเร็จ  ที่ดินแปลงนี้อยู่ห่างจากบ้านที่อยุ่ปัจจุบันหากลากเป็นเส้นตรงระยะทางน่าจะไม่เกิน 1 กม. หากเดินทางไปต้องหลายแยกหลายครั้งหน่อยและไม่อยู่ในเส้นทางจะต้องผ่านเป็นประจำด้วย  แต่เคยเข้าไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยเหตุมีกิจธุระอื่น   ก็มีใจชอบอยู่ด้วยสาเหตุที่เป็นสวนผลไม้ท้องถิ่นที่แทรกตัวอยู่ในป่าที่รกมากๆ เมื่อถึงฤดูกาลเก็บเกี่ยวจึงจะถางกันที่หนึ่ง ที่จำได้ต้นไม้ต้นโตๆ  ก็มี ต้นกะท้อนพันธุ์พื้นเมือง  ลูกเตียน ตะเคียน จำปาทอง  ตีนเป็ด และมีที่ไม่รู้จักอีกส่วนหนึ่ง  หลังจากโอนเรียบร้อยแล้วผ่านไปประมาณ 1  เดือนมีเวลาว่างจึงเข้าไปดู  สภาพที่เห็นใจหายมาก  ไม่เหลือเค้าของภาพที่ยังติดตาเมื่อหลายปีก่อนอยู่เลย  ต้นไม้โตๆที่กล่าวมาข้างต้นเขาตัดขายไปก่อนหน้านี้ไม่นานเกือบหมดแล้ว  รวมทั้งไม้ผลที่มีอยู่ด้วย  เหลืออยู่ประมาณไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นของพื้นที่  

              ต้นไม้ป่าที่มีเหลืออยู่บ้างไม่กี่ต้น  ที่ดินแปลงอื่นด้านข้างจะเป็นสวนยางพารา

                            ไม้ผลที่เหลืออยู่ประมาณ 20 เปอร์เซ็น  ของพื้นที่เดิม  มี  ลางสาด สะตอ  มังคุด  ระกำ (สภาพที่เป็นเหมือนงอกเองจากเมล็ดที่สัตว์คาบมา)  รวมๆแล้วมีอยู่ประมาณ 20-30  ต้น  ต้นมังคุด  ที่มีอยู่ส่วนหนึ่งจะบอบช้ำ  ส่วยยอดตายจากภัยแล้งเมื่อปีที่แล้ว  ซึ่งพืชชนิดนี้เหลือแค่ใหนก็จะอยู่แค่นั้นตลอดไปไม่มีการแตกยอดใหม่แล้ว

                   ซากตอไม้ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 100-150 ซม  ที่เจอคือส่วนหนึ่ง

                    ความหลากหลายของพืชพันธุ์ที่มีอยู่กระจัดกระจายอยู่ในที่ดินแปลงนี้  ตอนนี้กำลังใช้ความคิดจะทำอย่างไรกับที่ดินแปลงนี้  หากเป็นสภาพเดิมๆแบบเมื่อหลายปีก่อน  ก็จะปล่อยให้อยู่ต่อไปแบบที่เป็นอยู่  ผลตอบแทนจะได้เท่าไหร่ก็คือกำไรล้วนๆ  แต่เมื่อสภาพปัจจุบันเป็นแบบที่เห็น  หากปล่อยไว้ที่เป็นที่รกร้างก็ไม่ใด้ใช้ประโยชน์  หากจะตัดโค่นที่เหลือเพื่อปลูกใหม่ทั้งแปลง  ก็ทำใจยากอยู่พอควรเพราะกว่าจะโตมาถึงขนาดนี้  แต่อาจคงต้องตัดใจ  สรรพสิ่งมีเกิดต้องมีดับ  แม้จะผิดธรรมชาติอยู่บ้างก็ต้องปรับตัวเพื่อเกิดประโยชน์ที่เกื้อกูลต่อกัน  เมื่อผลประโยชน์ลงตัว  ความสงบสุขก็จะเกิด