เข้าสวน

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ได้มีโอกาสเข้าสวน  หลังจากที่ปล่อยให้ผู้ช่วยมาทำแทนเป็นส่วนใหญ่ เดือนละครั้งสองครั้ง  จริงๆ แล้วมาเพื่อสังเกตการณ์และทำภารกิจเล็กๆน้อยๆ บางอย่าง       

คิดไม่ผิด  ที่ขุดบ่อน้ำใหญ่ไว้  แม้จะแล้ง แต่ระดับน้ำก็ยังไม่เหือดหาย   แสดงว่ากักเก็บน้ำได้ดี

ท่อที่ต่อจากลำรางสาธารณะ มายังบ่อน้ำ

ต้นไม้รอบๆ บ่อ  มีบางส่วนแห้งเหี่ยวตายไปบ้าง   แต่ส่วนใหญ่ก็รอดเติบโตดี    คงเป็นเพราะรากชอนไชไปหาน้ำมาหล่อเลี้ยงชีวิตเองได้   มันเป็นความตั้งใจของฉัน คือไม่อยากประคบประหงมมาก  เดี๋ยวเธอๆจะเสียต้นไม้

มาครั้งนี้  รู้สึกถึงความแตกต่างจากครั้งก่อน ๆ  แม้อากาศด้านนอกแดดจะแรง ร้อนอบอ้าว และลมสงัด แต่อากาศรอบสระน้ำเย็นสบาย คงเป็นเพราะ ต้นไม้ที่เติบใหญ่เริ่มผลิตแอร์ธรรมชาติให้แก่เราแล้ว  ทำให้เข้าใจความรู้สึกที่ว่า “ร่มเย็น เป็นสุข” ได้อย่างลึกซึ้ง   ที่สำคัญไปกว่านั้น  เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงคำพ่อบอก ก่อนที่พ่อจะจากไปเพียงไม่กี่วัน  พ่อเล่าว่า  คล้ายฝันไป มีคนมาพาพ่อไปในที่แห่งหนึ่ง ไม่รู้ที่ไหน   อยู่ริมน้ำ มีต้นไม้เยอะแยะ  มันช่าง สดชื่นเย็นสบาย 

ต้นไผ่ ตัดแต่งกอ  ให้ดูโปร่ง นำไปใช้ประโยชน์ได้บ้างแล้ว

ต้นตะขบไร้หนาม   ตอนเอาลงดินใหม่ๆ   ดูหงอยๆ  คิดว่าจะไม่รอดเสียแล้ว  แต่บัดนี้  เห็นความก้าวหน้า เติบโตพ้นจุดวิกฤต

ต้นชะมวงก็แตกยอดอ่อน  งามใช้ได้

ต้นไม้เริ่มแข่งกันโต 

ปลูกชะอมเพิ่ม แตกใบอ่อน ตั้งแต่ยังไม่ลงดิน

สะเดาสูงไกลเกินเอื้อม

ไม่ทันได้เก็บ  ดอกบานซะแล้ว

ตะลิงปลิง  ติดลูกครั้งแรก  ยังไม่ค่อยดก

ทุเรียนตายไปหลายต้น แต่ต้นนี้น่าจะมีหวัง

มังคุดดูไม่น่าห่วง

ส่วนหนึ่งของต้นไม้ที่ทะยอยปลูกเพิ่มในช่วงหลังๆ

มาครั้งนี้  ภารกิจหลัก คือรดน้ำต้นไม้  ช่วงแรกๆ  ที่เริ่มปลูกต้นไม้รอบๆ บ่อ  ก็ใช้กระบวยเดินตักรด  แต่เมื่อขยายการปลูกออกไปไกลจากบ่อ   ก็ต้องมีตัวช่วยบ้าง

ลากสายยางไปรดให้ฉุ่มช่ำ  ตอบแทนที่เธอๆ ทั้งหลายอดทนต่อความแห้งแล้ง

ต้นที่อยู่ไกลออกไปเกินสายยางจะไปถึง   ก็ขุดหลุมเล็ก ๆ กระจายไปรอบๆ ต้นไม้    แล้วต่อท่อให้ถึงกัน   จ่อสายยางไปที่หลุมเดียว  เมื่อน้ำถึงระดับท่อ   ก็จะไหลเข้าหลุมอื่นๆ จนเต็ม   หวังว่าเธอคงจะหากินเองได้น๊ะ  

เก็บผลิตผลเล็กๆ น้อยๆ ก่อนกลับ

กว่าจะได้ซื้อที่ดินแปลงนี้ เพื่อมาทำสวนตามใจนึก  ต้องผ่านอุปสรรคหลายอย่าง  ที่สำคัญตอนแรกๆ คนรอบตัวไม่ค่อยเห็นด้วย  ทั้งๆ ที่ มันก็เป็นเงินของฉันเอง   ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวทำไม่รอดบ้าง และด้วยความหวังดี คือ กลัวฉันเหนื่อยเกิ๊น  แต่จริงๆ แล้ว ฉันมีเหตุผลที่ตอนนั้นใครๆ อาจไม่เข้าใจ มาบัดนี้ ฉันยิ่งมั่นใจว่า มันต้องใช่แน่นอน  ความฝันที่พ่อบอกไว้ ในที่สุดก็กลายมาเป็นความจริง

เชิญค่ะ  ตะลิงปลิง มะกอกน้ำกับกะปิหวาน  หากทำให้ท่านใดน้ำลายสอ เปรี้ยวปาก ต้องขออภัยด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะ