เด็กเมืองนางรายงานตัวครับ

หวัดดีครับ  ผมเป็นสมาชิกบ้านสวนมาสองอาทิตย์กว่าๆแล้ว มาแอบดูบล็อกชาวบ้านเค้าก็ตั้งนาน
ชอบมากเลยครับ ตอนแรกเข้ากูเกิลหาวิธีการเลี้ยงไก่ไข่ ไปมาเลยมาโดนเว็บนี้แบบไม่ตั้งใจ
แต่ความไม่ตั้งใจกลับทำให้เจออะไรมากมายในนี้ สมช.บ้านสวนพอเพียง เป็นกันเอง ดูไปเหมือนคนในหมู่บ้าน
หมู่บ้านที่มีความหลากหลายในวิถีชีวิต แต่ที่ๆเหมือนกันและสังเกตุได้คือ ความสุขแบบพอเพียง
เมื่อตอนเข้ามาคิดแค่ว่าคงเป็นเว็บที่มีเนื้อหาที่เป็นวิชาการเรื่องเครียดๆ แต่ไม่เลยเป็นเว็บที่สบายๆ เหมือนเล่าบอกประสบการณ์ที่สมช.เจอมา แล้ว เล่าต่อซึ่งเป็นความรู้ ที่นำมาต่อยอดได้ดีมากๆ ผมดีใจจริงๆ ที่เห็นสมช.คนรุ่นใหม่ที่ไม่ทิ้งบ้านเกิด ทุ่งนา ไร่สวน ของพ่อแม่ตัวเอง เพราะผมคิดจะดูแลที่นาของพ่อ ผมจบสาขาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ2 แต่คิดอยากกลับมาทำเกษตร เลี้ยงสัตว์ ซึ่งเป็นสาขาเกษตรกรรม แล้วมันไม่ได้เกี่ยวกันเลยกับที่เรียนมา  กลัวมากเลยที่คิดว่าจะกลับมาทำเกษตร กลัวแรงเหวี่ยงจากพวกที่เรียนสาขาซ้ำเติมและสาขาทับถม ย้ำ กลัวแรงเหวี่ยงจากพวกที่เรียนสาขาซ้ำเติมและสาขาทับถม(เอกนี้เปิดสอนทุกที่ที่มีคน55555) ที่กลัวก็เพราะเคยมีพี่คนหนึ่งในหมู่บ้านจบมาแล้วไม่มีงานทำ ทำก็ได้ไม่นาน แกชอบทำนา ชอบเลี้ยงวัว ตอนแรกผมรู้ก็ตกใจเฮ้ยท่าจะไม่เต็มบาทแล้ว จบป.ตรีมาเลี้ยงวัว เนี้ยนะ เจริญ!(เป็นความคิดผมตอนที่เคยเรียนสาขาซ้ำเติมและสาขาทับถม)แต่ตอนที่ผมเรียนใกล้จบ มาคิดทบทวนตัวเอง แล้วเดินมานั่งอยู่ใต้ต้นกระถินณรงค์ใกล้กับคันนา มองดูท้องฟ้า ฟังเสียงนกเอี้ยงร้อง เสียงวัวร้องเรียกลูกของมัน ในใจคิดว่าเราต้องจากบ้านจาก นาเราอีกแล้วหรอ ? แล้วจะได้กลับมาที่นี่อีกตอนไหน ? เราจะสบายใจมีความสุขบ้างมั้ยถ้าไปอยู่ในที่ที่ไม่ใช่บ้านเรา เราต้องการอะไรกันแน่ในชีวิต ตอนนั้นคิดว่าช่างเถอะเรียนมาก็ไปทำงานอย่างที่เรียนมาก็แล้วกัน แล้วก็ลุกจากที่นั่นทันที
นี่จะสามปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปอีก แต่เมื่อคุยกับพ่อจะกลับไปบ้านหางานทำที่บ้านและจะช่วยดูแลนาให้พ่อ
พ่อถามว่าจะมาทำนาหรอ ?ผมบอกว่าไม่เชิงหรอก(ดูหน้าตาและหุ่นด้วยพ่อ55555) แต่คิดว่าต่อไปก็ต้องมาทำอยู่ดีจะมาอยู่ให้ชินมือชินเท้า พ่อบอกว่าเอาไว้มีทุนก่อนจะกลับมาทำก็มา ผมดีใจมากเลย ผมเลยเสาะหาความรู้ที่เกี่ยวกับเกษตรไว้เยอะๆ เอาไว้อ่าน ตอนนี้โทรให้แม่เพาะมะพร้าวน้ำหอมไว้ให้ด้วย จะเอาไปลงที่นา แม่ก็บอกจะทำให้
เมื่อก่อนแม่จะไม่ค่อยพอใจที่เราบ่นว่าอยากกลับบ้าน จนแม่ถามมาว่าที่บ้านมีอะไรดีนักหนาอยากกลับอยู่นั่นแหละ
ได้แต่บอกว่าไม่รู้ครับ รู้แต่ว่ามันมีความสุขกว่าอยู่ที่กรุงเทพ ที่บ้านมีแม่ มีญาติพี่น้องเราที่มีแววตาซื่อและบริสุทธิมีนาที่มีซังข้าว ท้องฟ้ามีเมฆสีขาวเป็นปุยๆ มองแล้วสบายใจเท่านั้นเอง แกคัดค้านประมาณปีกว่าๆ จนทุกวันนี้
แม่บอกว่าจะทำอะไรก็ทำ อยากให้ทำงานเลี้ยงตัวเองให้รอด ผมก็บอกว่าจะกลับไปทำงานประจำ และจะดูแลนาให้พ่อด้วย แม่คงรอดูผมด้วยความเป็นห่วงอีกตามเคย และคิดว่าความคิดแบบนี้มันจะอยู่กับผมได้นานแค่ไหน จะทนแรงจากสังคมได้มั้ย ตอนนี้มีแต่กำลังใจที่สร้างให้ตัวเอง จากพ่อ และแม่ที่รอช่วยเหลือแบบห่างๆ ผมจะพยายามเพราะมันคือความสุขของผมที่ผมเลือกเอง ตอนนี้กำลังดูกระแสจากสาขาซ้ำเติมและสาขาทับถมว่าแรงแค่ไหนแล้วจะมาเล่าให้ฟังใหม่ จะเก็บของก่อน เพราะคืนนี้จะกลับไปช่วยงานแต่งน้องชายที่บ้านเกิด