สิ่งที่เหลืออยู่จาการปฎิบัติธรรม

(รูปภาพพระปางสมาธิจากวัดร่องขุ่น เชียงราย)

ที่กล่าวถึงสิ่งดีๆที่เหลืออยู่ บังเอิญหวนคิดกลับไปตอนปี2529 ตอนไปบวชอยู่ที่สำนักสงฆ์เขารูปช้าง เจ้าสำนักเป็นพระปฎิบัติสายธรรมยุต ลูกศิษย์ของ อาจารย์สมชาย วัดเขาสุกิม ด้วยความที่เป็นพระธรรมยุต เวลาฉัน(กิน)ข้าว ก็แค่วันละหนึ่งมื้อ ทุกอย่างรวมในบาตรทั้งหมด ห้ามจับสตางค์ ห้ามใส่รองเท้าแตะ ห้ามอ่านหนังสือพิมพ์ ห้ามฟังวิทยุ พอฉันข้าวเสร็จ ก็ล้างบาตรและแยกย้ายกันไปนั่งสมาธิ หรือเดินจงกรม กันตามซอกหินบนเขา ,เดินบิณฑบาตร ต้องเดินลงมาจากเขาสัก 5 กิโล วันแรกๆเดินแทบจะย่อง เพราะเจอแต่กรวด เท้าคนเมืองมาเจอก้อนกรวด ไม่มีเหลือครับ เท้าแตกหมด จนเกิดความต้านทานขึ้นมาเอง(แบบว่าอย่างหนา) แต่สิ่งดีๆที่จะเล่าสู่กันฟังระหว่างปฎิบัติคือในช่วงเวลานั้นยังมีไข้ป่าอยู่ พออยู่ไปเกิดเป็นไข้ป่า(มาลาเรีย)ขึ้นมา สมัยนั้นก็มีแค่ยา ควินิน ที่จะแก้ไข้ป่าได้ คนที่เคยเป็นไข้ป่าจะทราบครับว่า ข้างในร่างกายเราหนาวมากๆ เอาผ้าจีวรมาห่อม5-6ผืน ก็เอาไม่อยู่ จนอาจารย์แนะนำว่า ให้อธิษฐานจิต นั่งสวดมนต์บทโพชฌังคปริตร หลังจากสวดเสร็จก็นั่งกรรมฐานต่อเลย ไม่น่าเชื่อว่า หายจากอาการไข้จับสั่นได้ หากแต่จะหายชั่วคราว เพราะเชื้อยังอยู่ในร่างกายเรา สิ่งที่ได้จากการนั่งกรรมฐานและสวดมนต์อยู่เป็นประจำ เสมือนว่าจะมีซิกเซนต์ เวลาถ้าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับตัวเอง จะเห็นภาพเหมือนภาพวีดีโอในสมอง เห็นถึงสถานที่เกิด ทำให้เราป้องกันได้จากหนักเป็นเบา(เพราะเป็นเรื่องของกรรม ไม่อาจล้างได้หมด) อานุภาพจากการสวดมนต์ก็เหมือนเกราะแก้วคอยคุ้มกันเราอยู่ ศัตรูจะมาทำร้ายเราก็ทำได้ยากครับ สิ่งเรานี้เกิดขึ้นกับตัวเองเลยมาเล่าสู่กันฟังครับ.

ส่วนท่านไหนที่เจอสัมภเวสีบ่อยๆผมมีคาถาจะแนะให้ครับท่องแค่4คำไว้ไล่ครับ อิ๊ กะ วิ ติ๊ๅ แค่4คำนี้ก็ไปแล้วครับ จากนั้นเราก้แผ่เมตตาและทำบุญกรวดน้ำไปให้เขาก็จะไม่มารบกวนเราอีกครับ

ยังมีอีกเคล็ดนึงครับสำหรับทุกท่านที่มีโอกาสไปทำบุญหรือใส่บาตรประจำ ขอให้ท่านนึกเชิญชวนเจ้ากรรมนายเวรของเรามาใส่บาตรพร้อมกันกับเราและรับบุญไปด้วยกันพร้อมกับอนุโมทนาบุญพร้อมกันครับ แต่ก็ต้องกรวดน้ำโดยกล่าวคำกรวดน้ำอย่างย่อเช่น อิทังเม ยาตินัง โหตุ สุขิตา โหตุ ยาตะโย นะโมสังฆัสสะ ตัดขาดจากกัน 

ก็เล่าสู่กันฟัง สนุกสนานน่ะครับ ยังมีตำรายาที่อาจารย์สอนไว้อีกแยะครับ ต้องไปค้นที่จดไว้ก่อนแล้วจะมาเล่าสู่กันฟังครับ.