ทำไมคนส่วนใหญ่จึงละทิ้งวิถีพอเพียง.....

ไม่เฉพาะคนไทยหรอกครับ ระแวกบ้านเราเป็นกันหมดครับ เพราะเราไม่หลงไหลทุนนิยม ซึ่งสอนให้คน ทำงานได้อย่างเดียว เช่นเข้าทำงานก็สอนให้ขันน็อตได้ตามที่เค้ากำหนด งานอื่นทำไม่เป็น ของอย่างอื่นต้องซื้อหมด ยิ่งซื้อทุนนิยมก็ยิ่งโต นายทุนก็ยิ่งรวย คนจนก็ยิ่งจนลง อีกอย่างก็มักจะมีการเปรียบเทียบแข่งขันกันว่าใครจะมีของดีกว่ามีมากกว่า โดยไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้ของที่มีที่ซื้อมานั้นมันจำเป็นกับตัวเองมั้ย บางคนเสื้อผ้าเต็มแน่นตู้จนพวกหนูพวกแมลงสาบเข้าไปอยู่ไม่ได้บางชุดใส่ครั้งเดียว แต่ก็อย่างว่าแหละครับ นานาจิตตัง ส่วนตัวผมเริ่มวางแผนเกษีณแล้ว กะว่าใช้ทุนบริษัทหมดเมื่อไหร่ก็จะออกแล้วครับ ผมเองก็หลงทางไปเกือบครึ่งชีวิตเหมือนกันครับ อิอิ

ผมว่าค่อยๆคิดดีกว่านะครับ อย่าเพิ่งสรุปอะไรว่าถูกหรือผิด คนเรามีโอกาสเลือกว่าจะใช้ชีวิตแบบไหน ไม่สร้างปัญหาให้สังคมก็ใช้ได้แล้วครับ ถือศีลห้าให้ได้ทุกวัน ก็ใช้ได้แล้วครับ ส่วนตัวผมเองก็ละทิ้งบ้านเกิดมาอยู่ไกลถึงอเมริกา แต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิด ในแต่ละวันมีแต่ความยุ่งยากในการงาน แต่เราก็ทำในสิ่งที่เรารัก และก็เสียสละเพื่อสังคมไม่มากก็น้อย ก็พอใจแล้ว

Take it easy!!

ค่อย ๆทำไป คิดดูให้ดี คิดให้รอบคอบค่ะ

ผมน้องใหม่ครับ ขอทักทายด้วยคน ผมเห็นด้วยกับที่แต่ละท่านว่า และที่ลุงแอ็ดบอกนั้น ศีล 5 สำคัญ ผมเสียศีล 1 ข้อหลักๆเลย (สุรามาเป็นระยะตลอด) แต่ข้ออื่นผมทำได้สบายมาก

คุณธนาวิทย์ เป็นไปได้ไหมว่าบางทีอาจลืมลิ้มรสผลไม้ชื่อพอเพียง ...หากว่าได้ลิ้มรสชาติแล้วจะประทับใจแล้วก็คงได้เริ่มลงมือปลูกความพอเพียงในหัวใจกันนะคะ ...

ผลไม้รสชาติใหม่ๆ(ที่จริงแล้วเป็นผลไม้ทรงคุณค่า รสชาติเยี่ยม ที่อาจมีมายาวนาน)บางทีก็ต้องช่วยกันประชาสัมพันธ์บอกวิธีรับประทาน ... บอกคุณค่าประโยชน์เหมือนอย่างกับว่าเป็นสมุนไพรสักอย่างหรืออะไรก็ได้น่ะค่ะ ที่เป็นสิ่งทรงคุณค่าแก่ชีวิต ... แต่อย่างน้อยๆ ในชีวิตเมื่อมีสักครั้งที่ลิ้มรสชาติ ประทับใจ ไม่ลืมเรื่องความพอเพียงแล้ว สักวันนะคะ วิถีพอเพียงคงได้กลับมาเป็นวิถีชีวิตประจำวัน ... คงมีหลายท่านที่อยากเดินตามวิถีพอเพียง แต่บางทีกระแสการประชาสัมพันธ์หลายๆอย่างที่ไม่ชวนให้พอเพียงก็พาหลงทางได้เยอะ เหลือแต่ตัวเราเองที่จะปลูกต้นพอเพียง ให้ผลพอเพียง ที่จะแบ่งปันผู้คนที่เดินเข้ามาในชีวิตเราในแต่ละวัน...

...ดีเลยนะคะ ได้ช่วยกันตั้งประเด็นเอามาคิด ...

ผมเห็นด้วยกับข้อความที่เขียนนะครับ

ขึ้นอยู่กับ ใครจะคิดได้เร็วกว่ากัน

คิดได้ก่อน ก็วางแผนเตรียมตัวที่จะหลุดพ้นได้ก่อน

เพราะความสุขของคนเราไม่เหมือนกันไงค่ะ ตอบไม่ได้หรอกว่า ความคิดไหนที่ถูกหรือผิด ความพอเพียงของเเต่ละคนไม่เหมือนกัน

ถ้าทำการเกษตรคือการพอเพียง เมก็คงจะเป็นคนที่ไม่รู้จักพอ เพราะทั้งชีวิตเมก็ยังไม่เคยเป็นเกษตกรกับเค้าเลย

เเต่ เมไม่เคยใช้เงินเกินตัว ตลอดชีวิตที่ทำงานมา ไม่เคยต้องหยิบยืมใคร ไม่มีก็ไม่ใช้ มีน้อยก็ใช้น้อย มีมากก็ฟุ่มเฟือยกับเรื่องไร้สาระไปบ้าง เมยังฟุ่มเฟือยกับโน๊ตบุคดีๆ กล้องถ่ายรูปดีๆ ทั้งๆที่ไม่มีมันก็อยู่ได้ ..

เม ไม่อยากเอาชีวิตไปผูกติดกับอะไรที่ถูกหรือผิด เพราะเมเชื่อเสมอว่า ถ้ามันเป็นความสุขของเรา เเละไม่ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์ เเค่นั้นมันก็คุ้มเกินคุ้มเเล้วที่ได้เกิดเป็นมนุษย์

การพอเพียงสำหรับเมเเล้ว คือการได้มีชีวิตอย่างมีความสุขทุกวัน มันไม่ได้อยู่ที่เราจะทำอะไรถึงจะมีความสุข เเต่มันอยู่ที่เราจะหาความสุขจากสิ่งที่เราทำยังไง มองต่างมุมบ้าง บางครั้งชีวิตมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ..ถ้าใจเรามีความพอเพียงกับชีวิต ไม่ว่าเราจะยืนอยู่ตรงไหน..เราก็จะเจอเเต่ความสุขค่ะ

:cheer3:

คุณธนาวิทย์ พูดถึงเขาวงกต ทำให้นึกถึงหนังสือ"ใครเอาเนยแข็งของฉันไป"

เรื่องนี้...ตกลงจะสรุปว่าอย่างไรดีล่ะ...จะโทษใครดี รัฐบาล นายทุน หรือพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย หรือจะโทษตัวเอง ดูแล้วทุกฝ่าย ส่งผลต่อสิ่งที่เป็น จะโทษคนหรือโทษระบบดี:confused:

คนเป็นผู้กำหนดระบบ ระเบียบ แบบแผนในการดำรงชีพ หรือพวกเราจะอ่อนแอเกินไป ทั้งกำลังความคิดและอะไรหลาย ๆ อย่าง จึงทำให้ถูกรุกรานจากระบบทุนนิยม ใครรู้ตัว รู้เท่าทันก่อนก็ย่อมได้เปรียบ ในการเริ่มต้นใช้ชีวิตบนพื้นฐานแห่งความป็นจริงมากขึ้น

ตกลงค่ะ...คุณธนวิทย์ จับมือกันเถอะ...เราจะไม่ทอดทิ้งกัน(คงไม่ถึงกับตั้งพรรคการเมืองหรอกนะ:uhuhuh: )