มีหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่เราไม่เคยทำ  แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าทำไม่ได้เพียงเพราะยังไม่ได้ทำ

พัฒนาการของชีวิตเป็นสิ่งมหัศจรรย์ค่ะ  อะไรที่เรายังไม่ได้ทำ  อย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าทำไมได้ เมื่อไหร่ที่ชีวิตได้รับการท้าทายเมื่อนั้นศักยภาพของชีวิตจะเป็นที่ประจักษ์ออกมาเอง !!!

หลังจากได้โทรไปบอก (ฟ้อง) คุณธาดาด้วยเสียงอันเศร้าสร้อยว่าอันหน่อกล้วยของท่านนั้นมันอันตธานหายไปหมดแล้ว  และตัวเราเองก็อุสาห์ข้ามเขามาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เห็นทีต้องกลับมือเปล่า   อย่ากระนั้นเลย ก่อนกลับออกมาจากตรงนั้นก็ได้เลือกซื้อมะละกอฮอลแลน์ติดไม้ติดมือกลับมาด้วย 4 เพราะราคาถูกมากเพียงต้นละ  10  บาทเท่านั้นเอง     แล้วเราเดินไปจ่ายเงินกับพี่ที่ดูแล  พี่เขาบอกว่าคุณธาดาโทรมาถามแล้วว่ากล้วยหายไปไหน  แล้วได้สั่งความไว้ว่าให้ทำให้เราใหม่และนัดหมายวันที่มารับได้ด้วย 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำเสียงเราผิดหวังมากหรืออย่างไร  พี่เค้าคงจับกระแสได้ถึงความเสียใจที่เราไม่ได้ของที่ต้องการกลับไป   พี่เค้าจึงไม่คิดเงินค่าต้นมะละกอ บอกว่าให้เราเอาไปปลูก เราก็มองหน้ากันสองคนแล้วรีบยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาอย่างรวดเร็วแล้วรีบจากมาเหมือนกลัวพี่เขาจะเปลี่ยนใจงั้นแหละ  

ออกมาจากโดมกล้วยแล้วก็วนรถย้อนกลับมายังโดมที่ผ่านไปเมื่อสักครู่ที่เขาบอกว่าเป็นโดมไม้ผลและไม้ประดับ  ยังแอบหวังเล็กๆว่าถึงไม่ได้กล้วยก็ขอให้ได้ไม้อย่างอื่นกลับไปบ้างพอไม่ให้เสียเที่ยว     พอจอดรถได้ก็วิ่งฝ่าสายฝนโปรยพรำๆเข้าไปในโดมซึ่งกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่เขียวๆ แดง เหลืองๆ ลักษณะโดมถูกคลุมด้วยหลังคาสแลนสีดำ เม็ดฝนก็เลยลอดลงมาพอให้เราเปียกปอนไปตามๆกัน  ส่วนตัวอาคารเป็นคล้ายพลาสติกใสๆกันไว้ล้อมรอบ   ที่หัวแปลงแต่ละร่องเขาจะติดตั้งพัดลมอันใหญ่เอาไว้คงเพื่อระบายอากาศ     เข้ามาข้างในสัมผัสได้ถึงความชื้นในระดับที่เพียงพอต่อการเจริญเติบโตของพันธ์ไม้เขตร้อนชื้น โดมที่ว่านี้ก็คงเหมือนกับเรือนกระจกที่ประเทศในเมืองหนาวเขาทำขึ้นมาปลูกไม้เมืองร้อน ที่ควบคุมทั้งอุณหภูมิ  ความชื้น  และป้องกันแมลงไปในตัว

สิ่งที่เห็นว่ามีมากที่สุดในโดมนี้คือต้นดอกหน้าวัวค่ะ  เห็นแล้วก็อยากเอามาปลูก  แต่เนื่องจากน้องคนที่ดูแลโดมนี้ยังติดภารกิจดูแลลูกค้ากลุ่มอื่นอยู่ไกลลิบๆ  เราก็ไม่กล้าตะโกนถามว่าหน้าวัวต้นละเท่าไหร่  จึงเดินฝ่าดงหน้าวัวไปยังที่น้องเขาประจำการอยู่   จึงได้ทราบความว่าที่แห่งนี้มีแต่ไม้ประดับ  ส่วนไม้ผลก็มีแต่ชมพู่แก้ว  (ทับทิมจันทร์)

ชมพู่เราไม่สนอยู่แล้ว เพราะเพิ่งฟันทิ้งไปต้นนึงเมื่อปีกลายนี้เอง  แบบว่าปลูกชมพู แถมหนอนค่ะ     หนอนเยอะมาก   เรียกว่าคนกินไม่ทันหนอนก็แล้วกัน    แล้วลูกก็ร่วงหล่นเป็นภาระให้คนกวาดเป็นอย่างมาก   ก็เลยสาบส่งกับชมพู่แก้วทั้งตะกูลตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

เดินมาอีกนิดสายตาไปสะดุดกับอะไรเขียวๆเป็นทางยาวๆ   ก็เข้าไปดูปรากฏว่าเป็นมะพร้าวน้ำหอมค่ะ   ขายต้นละ 15  บาท  มองหน้ากันอีกแล้ว  เอาก็เอา เขาว่ากินมะพร้าวอ่อนเยอะๆผิวจะสวย   ด้วยความอยากสวยก็เลยคิดจะปลูกมะพร้าวไว้กินเอง ซะเลย  เมื่อทราบราคาแล้วเรากับพี่สาวก็เลยยื่นสองมือคว้าคอต้นมะพร้าวที่หยั่งรากลงไปในรางขุยมะพร้าวที่เขาทำไว้อย่างดี  แล้วบรรจงค่อยๆดึงให้รากขยับขึ้นมาทีละนิดๆแบบไม่ให้โยกไม่ให้คลอนซึ่งก็ถือว่าเป็นทักษะในการถอนต้นไม้อย่างหนึ่งเหมือนกันะคะ

จ่ายเงินไป  60 บาท ได้ใบผ่านมามา 1 ใบเก็บไว้ส่งให้ตู้ป้อมยามตรงทางเข้า  ตอนซื้อมะละกอไม่ได้ใบนี้เพราะเราไม่ได้จ่ายตังค์   ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเราออกมาโดยไม่มีใบผ่านทาง  เจ้าหน้าที่ที่ป้อมด้านหน้าจะล๊อกตัวเราไว้หรือเปล่า 555

ก็เป็นอันว่าตั้งใจจะไปเอากล้วย  แต่ได้มะละกอกับมะพร้าวมาปลอบใจ  ก็ยังดีที่ไม่ได้กลับมามือเปล่า   ออกมาถึงโรงเรียนวิเชียรมาตุ   ขับรถเข้าไปทำธุระในเมือง  คราวนี้ไม่หลงแฮะ   อาจเป็นเพราะหลงมาแล้วเมื่อขามา   พอขากลับก็เลยพยามจดจำรายละเอียดทุกจุดที่ผ่าน  เพราะรู้ๆอยู่ว่าคงต้องมาอีกในเร็วๆนี้

 กล้าพริกที่เขาทำเพื่อแจกหลังน้ำท่วม  ได้ข่าวว่าจะมาแจกที่พัทลุงด้วย  แต่ไม่รู้ลงจุดไหน   ถ้ามาลงแถวบ้านจะไปต่อคิวรอรับด้วยคน