สวนครัว.....สวนค้า

หลังจากแสดงความจำนง ขอเข้าร่วมโครงการ “ผักข้างบ้าน ฯ” (ยังไม่ทราบว่าคุณสมบัติผ่านการพิจารณา หรือเปล่า) ผมก็มานั่งพิจารณาตัวเอง ว่าคนเร่ร่อนอย่างเรา  ควรจะเริ่มต้นตรงไหน อย่างไร แล้วก็ทำไหวไหม พลันสุภาษิตโคลงโลกนิติ บทหนึ่งแวบ...เข้ามาในห้วงความจำของสมองที่เริ่มทรุดโทรม ของผม

           “นกน้อยขนน้อยแต่   พอตัว” (จำได้แค่นี้แหละ....แหะๆๆๆ)

      เลยตั้งสติ  หันเข้ามองตนเอง เริ่มจากย่นความชื่อโครงการ แล้วสรุปเอาเองว่า “ก็ทำสวนครัว ไร้สารพิษไว้กินเอง” นี่หว่า  แล้วตั้งต้นสำรวจทรัพยากรต้นทุนที่มีอยู่

      อันดับแรก พื้นที่ที่จะนำมาใช้เป็น “สวนครัว” เนื่องจากเป็นคนเร่ร่อน ควรทำที่ไหน? ทำลักษณะใด?

ก็เลยตั้งคำถามกับตัวเองซ้อนทับลงไปว่า นี่เรากำลังจะทำอะไร?.... ก็ได้คำตอบให้กับตัวเองว่าทำ “สวนครัว” น่ะ

     เลยต้องถามตัวเองอีกคำถามว่า “สวนครัว” เป็นอย่างไร ก็เลยให้นิยาม “สวนครัว” ว่า (เป็นนิยามส่วนตัวที่ค่อนจะ Partial ให้กับตัวเอง) ก็ “สวนที่ปลูกพืช ที่จำเป็นต้องใช้ในครัว นะซี”

     เฮ่อ.... โล่งใจไประดับหนึ่ง ก็แสดงว่าเราไม่ต้องใช้พื้นที่มากนัก นกตัวเล็กๆ อย่างเรา ขนไม้กิ่งใหญ่ๆ คงบินไม่ไหว ....ขนตามอัตภาพก็แล้วกัน   

ทันใดสวนในมโนภาพก็แวบเข้า มา เห็นปุ๊บ ก็ ปฏิเสธปั๊บ

    สร้างมโนภาพขึ้นมาใหม่ แล้วถามตัวเองว่า ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วแบบนี้ละ รีบบอกตัวเองว่า “ก็ยังไม่ไหวอยู่ดี”

     อธิบายเหตุผลกับตัวเองว่า นั่นมัน “สวนค้า” เกินอัตภาพเรา  เราจะทำ “สวนครัว” แล้วสวนครัวตามอัตภาพ เขาก็น่าจะมีวรรณะของเขานะ ....คือ....วรรณะพออยู่ พอกิน.... วรรณะกินดี อยู่ดี ....วรรณะมั่งมี ศรีสุข

     เลยตั้งคำถามเอากับตัวเองว่า  อย่างละเราอยู่วรรณะใด

     รีบเดินออกไปข้างบ้าน(นครปฐม) มองพื้นที่  เพื่อประเมิน ตัวเอง ก็ได้คำตอบว่า  “วรรณะพออยู่ พอกิน” เพราะที่น้อยๆ ระหว่างตัวบ้าน กับรั้ว ก็คงพอที่จะปลูก พืชจำเป็น สำหรับครัว เช่น ตะไคร้ พริก ขมิ้น กระชาย กระเพรา ฯลฯ ส่วนพืชตัว เลือก คือผักต่างๆ คงเลือกลงได้บ้างตามเหมาะ

      นึกล่วงหน้า ว่าแล้วถ้ากลับไปสุราษฎร์ฯ ละ  ก็บอกกับตัวเองอีกนั้นแหละว่า คงเปลี่ยนสถานภาพเป็น วรรณะกินดี  อยู่ดี..... เพราะปลูกพืชทางเลือกได้ ตามต้องการ (รัดดวง) พอควร....เอะใจขั้นมาปุ๊บ .....

     เฮ้ย.......เราจะถูกจัดให้อยู่ในวรรณะจัณฑาล...!ไหมนี่...... รีบสลัดความคิดทิ้ง บอกตัวเองว่า...ช่างเหอะ วรรณะใดก็ได้ ถ้ามีความสุขโดยไม่เบียดเบียน ตนเอง และสังคม

     ยัง..ครับ...ยังไม่คิดถึงวรรณะมั่งมีศรีสุข  เพราะนั้นมันกำลังจะแปลงโฉม จากสวนครัว เป็นสวนค้า  หรือเปลี่ยนไปแล้ว  แต่ผมไม่มีปัจจัยเอื้อปานนั้น

     อันดับถัดมา คือทุนด้านวิชาการ เรามีแค่ประสบการณ์แบบชาวบ้านเพียงกระผีก เพราะเกือบทั้งชีวิตที่ผ่านมา เราทำงานหลวง รับเงินเดือน ดีแต่ปาก ทำได้บ้าง ไม่ได้ซะมากกว่า เพิ่งออกมา “หายใจเอาตังค์” 5-6 ปี จะทำได้ไหมเอ่ย  พอตั้งคำถามแบบนี้  แล้วสำรวจตัวเอง กับแวดล้อม หัวเราะร่า(ไม่ใช่ยิ้ม...นะ) กับตัวเองเลย  บ้านสวนเรา ท่านผู้มีประสบการณ์จริงๆ เยอะออก ลุงพูนเอย  ลุงพีเอย (ขออภัยที่พาดพิง) คงไม่ใจดำ ทิ้งให้เรา ต๊อ แต๊ หรอกนา

ว่าแล้ว เกิด พลังใจ เริ่มรื้อ อิฐมอญ ที่เคยปูไว้กันน้ำฝนกระเซ็น และใช้เป็นทางเดินระหว่างหน้าบ้าน กับครัว เตรียมตัวรับสถานภาพ วรรณะพออยู่ พอกิน  ด้วยความชี่นมื่น

เชื่อมั่น เต็มเปี่ยม เลยว่า ต้องทำได้ เพราะ บ้านสวนฯ เรา  “แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง”