บวก ... ลบ = วิวัฒนาการ

     สว. อย่างข้าพเจ้า แวปหนี่ง แห่งอดีต มักสอดแทรกเข้ามาในอารมณ์ เสมอๆ .... โดยเฉพาะ “ยามเสียสติ” หรือเมื่อจะเริ่มลงมือทำเรื่องใด ๆ ในปัจจุบัน

     ..... นี่ก็อีก แวป ของสติที่เสียไป สำนึกภาพอดีต ก็จรเข้ามาเป็นอารมณ์อีกครา ....

     สิ่งที่ข้าพเจ้ามองเห็น ด้วยสัญญาธรรมารมณ์ ที่ผุดขึ้นมาและจะนำมาเล่า (จะได้ไม่เสียสติอยู่คนเดียว ... ฮุๆๆๆ) คือวิวัฒนาการของสิ่งอำนวยความสะดวก บางด้าน บางประการ

     อันดับแรก .... เครื่องใช้ ประเภท Electronic

       เอาแค่เครื่องรับวิทยุ ... สมัยข้าพเจ้ายังเด็ก จำได้ว่า คุณพ่อซื้อเครื่องมาเครื่องหนึ่ง ก็เป็นที่ ฮีฮา ทั้งชุมชน ตกกลางคืน จะมีสมาชิกในชุมชน มาชุมนุมกันหนาแน่น ตั้งแต่หน้าเครื่องรับ ในบ้าน ล้นออกมานอกบ้าน ทั้งบนแคร่ บนพื้น ฟังกันทุกเรื่อง  การเมือง นิยาย แต่ที่ชื่นชอบกันมาก ๆ ดูจะเป็นหนังตะลุง

     เครื่องรับฯ สมัยนั้น ต้องมีสายอากาศ บ้านใครมีวิทยุรู้ได้จากสายอากาศเหนือหลังคา  ตัวเครื่องใช้หลอด ใช้ถ่านไฟฉายเรียงลงในหีบไม้ จำนวนไม่น้อยกว่า 4 โหล ครั้งแรกลงทุนสูง ต่อ ๆ ไป เปลี่ยนทีละ ก้อน สองก้อน เวลาเรียงลงหีบ ต้องเรียงให้ถูก ตรงไหนParallel ตรงไหน Series ไม่งั้น ช๊อตละลายทั้งหีบ พอเปิดเครื่องก็ไม่ได้ฟังทันทีหรอกครับ ต้องให้ให้เขาจุดไส้หลอดครบทุกหลอดก่อน จะเปลี่ยนคลื่น ก็ต้องลุกไปหมุนเอา

     ปัจจุบัน ไม่ต้องมีผูกสายอากาศ ใช้ Batt. ตัวจิ๋ว เปิดปุ๊บ มีเสียงปั๊บ หาคลื่นโดยการกด Remote

     อันดับต่อมา รถยนต์ ....

        สมัยก่อน จะติดเครื่องที ต้องคว้าเหล็กหมุน ลงไปหน้ากระโปรง แหย่เหล็กเข้าไป แล้วออกแรงหมุน ให้แรง เร็ว และได้จังหวะ  ไม่งั้น ไม่ติด เครื่องโปเกหน่อย หมุนกันจนต้องนั่งพักเหนื่อย หลายยก ซื้อรถมาใหม่ ยกเครื่องใหม่ ติดเครื่องครั้งแรก ๆ ต้อง Run-in ขับไปความเร็ว ต้องไม่เกิน 60 กม./ชม. ไม่งั้น ลูกสูบ และ Bearing อาจละลายได้ เช้า ก่อนออกรถ ต้องตรวจสอบสารพัด เวลาเลี้ยว พวงมาลัยบังคับเลี้ยวหนักแทบต้องโหน จะเลี้ยวทางไหน ต้องยื่นแขนออกมาแสดงสัญญาณ ขำตอนเลี้ยวซ้าย ต้องชี้ข้ามหลังคาเก๋ง ... ฮุ ๆๆ นี่ยังไม่พูดถึง Transmission ที่ ต้องเปลี่ยนเกียร์เอง ให้สอดคล้องกับความเร็วเครื่องยนต์

     ปัจจุบัน บิดกุญแจทิ้งไว้สักครู่ เจ้าสมองกล ก็ตรวจทุกระบบให้เสร็จสรรพ บิดต่อก็หมุน Motor start ได้เลย ไม่ต้องลงไปหมุนให้เสียเหงื่อ ... ออกรถใหม่ หรือ ยกเครื่องใหม่ ไม่ต้อง Run-in ให้เสียอารมณ์ เกียร์ ก็เข้าครั้งเดียว ไปโลด นะครับ จะเลี้ยวก็เพียงกระดิกนิ้วเอา สบาย ซะนี่กระไร

     ของเล่นก็เช่นกัน จะเล่นอะไร ก็ต้องเสาะหาอุปกรณ์ มาต่อ มาสร้างเอาเอง วันไหนที่บ้านมีเมนูที่มีปลากระป๋อง เป็นส่วนประกอบ .... ลิงโลดซะไม่มี เพราะจะได้นำกระป๋องเปล่าไปทำรถลากเล่น .... เล่นแล้วเสีย ก็ซ่อมเล่นต่อ

     ปัจจุบัน เด็กอยากได้อะไร สินค้าพลาสติก ทำไว้ให้เลือกเสร็จ ให้มีเงินก็ซื้อหาได้ตามชอบ เสีย ก็ทิ้ง หาซื้อเอาใหม่

     อย่างนี้กระมัง ... เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ายังทำงานประจำอยู่ มารดาของเพื่อนคนหนึ่ง อยู่ภาคตะวันออก เสียชีวิตลง เขาโทรฯ ไปบอก ข้าพเจ้านัดแนะขออาศัยรถไปด้วย ขี้เกียจขับรถขึ้นมาจากใต้ เขาขับรถไปรับข้าพเจ้า พร้อมภรรยา และบุตรชายของเขา ซึ่งกำลังเรียนอยู่ชั้น อนุบาล 2 (เนื่องจากเป็นวันหยุดสันเสาร์)

     รถเลยบางนา ได้เล็กน้อย

         “ไหนพ่อว่า จะพาหนูไปเที่ยว ....”  (สวนสนุกแห่งหนึ่ง ไม่อยากโฆษณาให้) เสียงจากลูกชายเพื่อน

      “เออน่า ... ไม่ลืมหรอก ไปบ้านย่าก่อน” ... พ้อตอบ พร้อมให้เหตุผล

          “ทำไม” .... ดูเหมือนลูกชายเขายังไม่ยอมเข้าใจ

     “ก็บอกแล้วไง ว่าย่าเสีย” พ่อให้เหตุผลเพิ่ม

   แล้ว ... คำถามใหม่ ก็ออกจากมาปากเด็ก ทีนี้ทำให้ พ่อของเขา ถึงกับอึ้ง ไป รวมถึงกับข้าพเจ้าด้วย

            “รู้แล้ว .... แล้วทำไม พ่อไม่ซื้อเอาใหม่ละ” .....