ตอนที่สอง: ตามล่าหาความจริงของเชื้อเมลิออยด์ในดินทุ่งนาที่ภาคอีสาน

ต่อการที่เสียสละเพื่อประโยชน์ของส่วนรวม ทั้ง ๆ ที่ความรู้ความสามารถขนาดนี้ บางคนเขาเอาไปหางานที่มีรายได้ดี ๆ เพื่อชีวิตของตัวเองและครอบครัวคงน้อยคนที่จะยอมมาทนลำบากเพื่อคนอื่น ๆ ครับ ประเทศไทยเรามีแบบลุงแอ๊ดไม่ต้องมากครับแคสัก 20% ก็สบายแล้วครับ(โดยเฉพาะนักการ....)

ที่ร้านเสริมสวย  เขาว่า  เจอคนที่มีผิวอักเสบ  มานั่งคอยเพื่อน  เขาบอกว่าไปตรวจแล้ว  เขาเป็นพนักงานเลี้ยงหมู   แล้วก็เป็นผิวอักเสบทั้งตัวเลยค่ะ  เขาว่า เจ็บมาก  รักษาไม่หายค่ะ   ลุงแอ๊ดคิดว่าเขาเกี่ยวกับเชื้อนี้มั้ยคะ  อยู่อุบลค่ะ

น้อยคนนักที่จะได้ทำงานแบบนี้ เมื่อมีโอกาสแล้วก็ต้องทำอย่างเต็มที่ วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องสนุกและมหัศจรรย์ ได้อ่านบทความของลุงแแอ๊ดตั้งแต่ตอนที่แล้ว แล้วก็รอลุ้นที่จะอ่านตอนถัดมา ลุงแอ๊ดทำเรื่องที่เข้าใจได้ยากให้ชาวบ้านเข้าใจได้ง่ายขึ้น และทำเพื่อประโยชน์ส่วนรวม หนูขอเป็นกำลังใจให้กับลุงแอ๊ดนะคะ สู้ๆค่ะ ปล.ชุดมนุษย์อวกาศใส่แล้วหล่อจังเลยนะคะ แต่กว่าจะใส่ชุดเสร็จเหนื่อยเลยนิ :sweating:

อัตตานัง อุปมัง กเร... คำนี้จะอยู่ในใจเสมอค่ะ ^__________^

ได้ไปตรวจหาเชื้อที่ศรีสะเกษบ้างหรือเปล่าค่ะ แม่ฮูกเป็นชาวนาค่ะอ่านแล้วขนลุกเลย ตามอ่านมาตั้งแต่บล็อกแรกเลยค่ะ ได้ความรู้ดี

2 วันมานี่ตามอ่านบล๊อกลุงแอ๊ด เพราะว่าลุงแอ๊ดสุดหล่อกลับเมืองไทย ดูจากบล๊อกนึกว่าอายุสัก 50-55 ปี  (มากไปรึเปล่า) พอเห็นรูปชัด ๆ กลายเป็น น้องลุงแอ๊ดเสียนี่... แต่ที่สำคัญ แจ้วยังไม่ได้ตามอ่านเรื่องราวของ น้องลุงแอ๊ดเลย น่าสนใจมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ลุงแอ๊ดทำงานอย่างมีความสุข แล้วสามารถศึกษาถึงโรคนี้ได้อย่างแจ่มแจ้ง ค่ะ ค่อยอ่านต่อค่ะ แสบตามากมายเลย...ตัวหนังสือเยอะ....แต่น่าติดตามมาก....

:admire2:

อ้ายบ่าว.... :crying2: