นวดข้าว ได้โครงการใหม่

    แต่ละภาคมีวัฒนธรรมการเกี่ยวข้าวที่ไม่เหมือนกัน อย่างภาคใต้จะเกี่ยวข้าวด้วย "แกระ" และได้ข้าวออกมาเป็นรวง จะเรียกว่าเกี่ยวข้าวก็คงไม่ถูกนัก น่าจะเรียกว่า "เก็บข้าว" มากกว่า เมื่อได้ข้าวมาเป็นเลียง ก็จะหาบจากนา มาไว้ในยุ้งข้าว เมื่อจะกิน ก็เอามานวด ฝัด แล้วนำไปสี สิ่งที่ผมกล่าวมาข้างต้น ไม่มีให้เห็นแล้วในสังคมปัจจุบัน เพราะเสร็จรถเกี่ยวข้าวหมด

    ครั้งที่ผมปลูกข้าวไร่ ข้าวที่ผมปลูกถึงแม้ว่าไม่มีพอกินทั้งปี แต่มันก็ทำให้ผมได้รำลึกถึงสมัยเด็กๆ ได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะ ไล่นกลา, กลิ่นหอมของข้าวใหม่ ฯลฯ และนวดข้าว ซึ่งสมัยเด็กๆ ผมจำได้ว่าเป็นอะไรที่ผมขี้เกียจที่สุดเพราะเจ็บเท้า และเหนื่อยมากๆ แต่จำเป็นต้องทำเพราะต้องกินข้าว แต่วันนี้ไม่มีความรู้สึกนั้น กลับสนุกด้วยซ้ำ 

   วันนี้เอาข้าวที่เหลือทั้งหมดเอาออกมานวดครับ เพราะไปเจอโรงสีดีที่พัทลุง และกะจะเอาไปสีวันที่ไปงาน กินดีมีสุขโซนนาของพี่หยอย

ข้าวเป็น"เลียง" หรือ "เรียง" แล้วแต่ท้องถิ่นจะเรียก

ข้าวหลายเลียง

พ่อนวดข้าวด้วยเท้าเปล่า

ผมต้องใช้เครื่องทุ่นแรง รองเท้าบูท ไม่งั้นเจ็บเท้ามากๆ

ข้าวที่ได้ประมาณ 2 กระสอบนี้

     เป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจว่าปัจจุบัน เด็กสมัยนี้ก็กินข้าวกันทุกคน แต่หลายคนไม่รู้จักต้นข้าว ไม่รู้จักข้าวเปลือก ไม่รับรู้ความเหนื่อยยากกว่าที่จะได้เมล็ดข้าวมาอยู่ในจาน อย่างเช่น

น้องวิศิษฐ์ขอยืมรูปก่อน

หรือนี่

    ขณะนวดข้าวผมก็คิดแว๊บขึ้นมาได้ว่า นอกจากเรามีโครงการ "ผักข้างบ้าน อาหารข้างรั้ว ครอบครัวพอเพียง หลีกเลี่ยงสารเคมี" เวบบ้านสวนพอเพียงเราน่าจะ ทำโครงการ เลิกพฤติกรรมกินข้าวเหลือในจาน  เพื่อเป็นการรณรงค์ ให้ทั้งสมาชิกเก่า และสมาชิกใหม่ที่มีพฤติกรรมกินข้าวเหลือในจาน ได้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม หรือ ครอบครัวเน้นสอนลูกหลานไม่ให้กินข้าวเหลือในจาน   ขอเสียงสนับสนุนครับ หากสมาชิกเห็นด้วยจะได้ประกวดชื่อโครงการกันต่อไป

    ปล. ถ้าหากใครคิดว่าเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ก็แสดงความเห็นได้นะครับ ยินดีรับฟัง ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยทั้งหมด

ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง
อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า
ผู้คนอดอยาก ลำบากหนักหนา
สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ
ข้าวเอ๋ยข้าวสุก มีให้กินกันทุกบ้านทุกฐานถิ่น
กว่าจะได้ข้าวจากนา มาให้เรากิน
ชาวนาต้องสิ้นกำลังแทบทั้งปี
ต้องทนแดดทนฝน ทนลมหนาว
กว่าจะได้ข้าวจากนา มาถึงนี่
พวกหนู ๆ ควรจำไว้ให้ดี
ชาวนานี้ มีพระคุณแก่เรา..มิเบาเอย