เมื่อกางเกงตัวโปรดเป้าขาด

   ย้อนอดีตไปสมัยผมเรียน ม.4-5 จะมีวิชาการงานพื้นฐานอาชีพ ที่นักเรียนทุกคนจะต้องเรียนเย็บปักถักร้อย ซึ่งในระดับ ม.ปลายก็จะเรียนอะไรที่มันยากขึ้นนั่นคือ เริ่มจากตัดเย็บชุดนอน และเสื้อเชิ้ต ซึ่งผมทำมาหมดแล้ว ไม่ได้โม้นะทำได้ดีกว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องบางคน นึกถึงตอนนั้นผมเย็บรังกระดุมให้เพื่อนผู้หญิง ครูผู้สอนก็แซวว่า "'ถ้าอย่างนั้นครูให้คะแนนโสทรนะ" 

   จากการเรียนวิชานี้แหละครับ ที่ทำให้ผมใช้จักรเย็บผ้าเป็น สอยผ้า เย็บด้นถอยหลังเป็น ก็ไม่รู้ว่าคืนครูผู้สอนไปมากน้อยแค่ไหน แต่วันนี้ได้รื้อฟื้นวิชาอีกครั้งเพราะกางเกงตัวโปรดเป้าขาด ที่บ้านไม่มีจักรเย็บผ้าแล้วเพราะยกให้พี่สาวไป ไม่งั้นผมก็เย็บด้วยจักรเย็บผ้าไปตั้งนานแล้ว งานนี้ต้องฟื้นวิชาเย็บด้นถอยหลัง

กางเกงที่เป้าขาด

ฝีมือการเย็บด้นถอยหลัง ร้างลาวงการมานานเย็บไม่สวยเลย

แต่ก็ทำให้กางเกงตัวโปรดใช้งานได้อีก
ไม่ต้องกลัว "ไอ้โจ้เปลี่ยว"

   ก็ไม่ทราบเหมือนกันนะครับว่า วิชาแบบนี้ยังมีเรียนกันอีกหรือเปล่า เด็กสมัยนี้จบ ม.6 แล้วซ่อมเสื้อผ้าตัวเองได้หรือเปล่า หรือว่าซื้อใหม่อย่างเดียว  

   ผมรู้ครับถ้าพี่เล็กอ่านบล็อกนี้ผมต้องโดนแซวอีก ตามสบายเลยพี่เล็ก