ยุติธรรม 3 ก.

    กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานมานี่เอง  กาลนั้นข้าพเจ้ายังมีภารกิจประจำ ต้นสังกัดของข้าพเจ้า มีโครงการนำร่อง พัฒนาทรัพยากรบุคคล ร่วมกับ UNDP เมื่อกำหนดจังหวัดพื้นที่นำร่องได้แล้ว จังหวัดก็ไปตั้งคณะทำงาน ที่เป็น Task force ของจังหวัด เพื่อรับผิดชอบดำเนินโครงการ ในจังหวัดของตน

    ดังนั้นเพื่อให้กระบวนการต่าง ๆ เป็นไปในแนวเดียวกัน จึงต้องจัดอบรม Task force ให้ออกไปเป็นแม่ไก่ ดำเนินการอบรมผู้นำชุมชน ที่เป็นกลุ่มเป้าหมายอีกทอดหนึ่ง

    การอบรมครั้งแรก จัดที่โรงแรมแห่งหนึ่งในพัทยา ข้าพเจ้าขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อ เพราะไม่มี Sponsor ข้าพเจ้า ได้รับมอบหมายให้ดำเนินกิจกรรม เรื่อง “ความมั่นคงของกลุ่ม”

    จากภารกิจที่ได้รับมอบหมาย เรื่อง “คุณธรรมแห่งกลุ่ม” ก็เป็นหนึ่ง ในกิจกรรมทั้งหมด ที่ข้าพเจ้าจะนำเสนอ ให้ Task force ทำ และสรุป ผลสรุปเรื่องคุณธรรมกลุ่ม ที่ได้จาก Task force หนึ่งในคุณธรรม ปรากฏเรื่อง “ความยุติธรรม” ซึ่งสมาชิกก็สาธยายและสรุปได้ สาระ น่าฟังมาก

    เสร็จภารกิจที่ได้รับมอบหมาย ขณะร่วมรับประทานอาหารกลางวันกัน หนึ่งในกลุ่มวิทยากร ซึงท่านผู้นี้เก่งมาก ข้าพเจ้าก็ได้ความรู้ แนวคิด ใหม่ ๆ จากท่านผู้นี้ไม่น้อย ท่านเป็นคนจังหวัดพัทลุง และเป็นรุ่นพี่ของข้าพเจ้า

    ท่านสรรพยอก ข้าพเจ้า ด้วยภาษาไทยถิ่นใต้ ว่า “วิทยากรไม่เห็นเติมเต็ม เรื่องความยุติธรรมให้สมาชิก ล่ะ”

       “ถ้าเป็นพี่ ... พี่จะเติมอะไร ตรงไหน ล่ะ” ข้าพเจ้าถามด้วยภาษาเดียวกัน

    โปรดทราบ ว่า ภาษาที่ใช้เจรจาทั้งหมด ที่อยู่ในเครื่องหมาย อัญประกาศ เป็นการ “แล่งใต้ ทั้งเผิ่น”

    “ไซ ไม่สรุปเล่า ว่า ที่เขานำเสนอนั้น เป็นความยุติธรรม ในอุดมคติ ... แต่ในโลกแห่งความจริง ทั่ว ๆ ไป เขาใช้ ยุติธรรม 3 ก.”

    ความสงสัย แว้บ เข้ามาในจิต ของข้าพเจ้า ‘เอ ... พี่แกมามุกไหนอีกนะ’ ความอยากรู้ ทำให้ออกปาก

       “ ก. อะไรบ้างล่ะ  ตำราไหนอีก”

    “ตำราพี่เอง” ท่านตอบ คงเห็นผมมองหน้า คล้ายขอคำอธิบาย ท่านเลยพูดต่อ

        “ก็ เริ่มจาก ‘กูกัน’ คือมีประโยชน์ใด ๆ กูต้องได้ด้วย จึงจะยุติธรรมที่กูรับได้ ... ก. สอง  ‘กูเกิน’ คือประโยชน์ นั้น หากแบ่งให้กูมากกว่าคนอื่น ๆ จะมีความยุติธรรมยิ่งขึ้นที่คนอื่น ๆ ควรยอมรับกติกานี้ ... แล้ว ก. สุดท้าย ... ‘กูก่อน’ คือ แม้จะได้มาแล้วถึง 2 ก. แต่หากกูได้ก่อนคนอื่น ก็ถือได้ว่าสุดยอดแห่งความยุติธรรม แล้ว ... เข้าใจ ม้าย”  แล้วท่านก็หัวเราะ

    ข้าพเจ้า ร่วมหัวเราะไปด้วย พร้อม ๆ กับคิดว่า ‘ท่านคิดของท่านได้ไง’ แล้วสรุป Concept แบบนักเรียนที่ดี ให้ท่านฟังว่า

      “อ้อ .... แสดงว่า ต้อง กูต้องได้กัน ... กูต้องได้เกิน ... แล้ว กูต้องได้ก่อนเพื่อน ต่ออียุติธรรม งั่นเหอ”

    “เออ...” ท่านชี้สั้น ๆ ตามด้วยเสียงจากลำคอ “ฮึ ๆ ๆ ๆ ....”