ซีรีย์..ความพอเพียง..เพื่อเพียงพอ # 6 แม่กับน้องสาวมาเยี่ยม ตอนที่ 2 ของฝากจากลูกชาย

ต่อเนื่องจากบล็อกที่แล้วหลังจากที่พาชมนาข้าวที่ล้มไม่มีชิ้นดี ต่อมาก็มาที่สวนเดินชมสวนกันหนึ่งรอบ เก็บผักต่อครับ ที่สวนมีผักมากมายหลายอย่าง ส่วนมากที่เหลือจะเป็นผักอายุยาวเสียเป็นส่วนใหญ่ ไปดูกันว่ามีอะไรบ้าง


รถแม่มาเยี่ยมส่วนตัวเองยังไม่มี...ก็ได้แต่ใช้รถมอไชค์คู่ใจไปตามสภาพนะครับ

เกษตรกรอาชีพเลี้ยงปลามืออาชีพ กำลังสาธิตวิธีการหว่านอาหารปลาให้หลานดูว่าทำอย่างไรถึงจะหว่านไปได้ไกล ๆ ดูนะน้องโฟกัส วิธีหว่านอาหารปลา ..อิอิอ


หลานทำตามแบบไม่รีรอ ปรากฎว่า ตกลงที่ตรงหน้าใกล้ ๆ ฮ่า ๆๆๆ ทำแบบเดิมดีกว่า กำแล้วหว่านเลย พ่อไม่ได้เน้นเลี้ยงปลาขายเหมือนย่า แบบง่าย ๆ นี่แหละ อิอิอิ


มาสวนนี้ต้องถ่ายภาพกับน้ำเต้ายาวยักษ์ ใหญ่แค่ไหนดูเอาแล้วกัน


เดินไปดู อาหารปลาที่หมักด้วยกล้วยหอมบ้าน ๆ กับกากน้ำตาล และ พด.6 การบ้านของพี่อ้วน สังเกตุหลานสาว (ลูกน้องสาว) แล้วกัน ฮ่า ๆๆๆ เหม็น ๆ อย่างนี้มีประโยชน์เยอะเลย ทั้งเป็นอาหารปลา ช่วยบำบัดน้ำเสีย น้ำที่ได้จากหมักกล้วย นำไปพ่นผัก เพื่อเปิดตาดอก ผลที่ได้ผักออกดอกเยอะมากขึ้น น้ำเต้ายาว-ยักษ์ จากเดิมมีไม่กี่ลูกตอนนี้เยอะมากขึ้นกว่าเดิมมาก ๆ


เก็บพริกต่อ งานนี้ใช้แรงงานแม่ล้วน ๆ (เบา ๆ) อิอิอิ..


เก็บมะละกออีก เอื้อมไม่ถึงนะลูก.. อิอิอิ .เดี๋ยวผมเก็บให้




ดอกแค ถั่วฝักยาว มะละกอ ถั่วครก กล้วยหอม


กล้วยไข่ กล้วยมือนาง หน่อไผ่หม่าจู




สายมากแล้ว เด็ก ๆ เริ่มร้อนแล้ว เตรียมกลับบ้าน ข้อเสียที่สวนไม่มีที่หลบแดดหลบฝน นี่แหลเหตุผลที่มาทำงานตอนเช้า ๆ และเย็น ๆ นะครับ




เก็บภาพไว้เป็นที่ละลึกสักหน่อย สาย ๆ จะพาแม่เที่ยวต่อ อำเภอนยูง มีวัดสวย ๆ หลายวัด ธรรมชาติป่าไม้ยังอุดมสมบูรณ์อยู่พอสมควร

             เสียดายที่น้องสาว 2 คนอยู่เฝ้าบ้านที่ร้าน ไม่ได้มาด้วยเพราะหลานยังเล็ก ๆ อยู่ กลัวยุงกัดเดี๋ยวแพ้ ไม่เหมือนน้องโฟกัส สบาย ๆ พ่อพาลุยมาตั้งแต่เล็ก ยุงกัด ผึ้งต่อย ไม่แพ้อะไร เลยสบาย ๆ การทำสวนทำนา จากเดิมที่ครอบครัวผม พี่น้องไม่เคยทำอาชีพเกษตรมาก่อน ส่วนมากทำอาชีพค้าขาย แต่ด้วยส่วนตัวเป็นคนที่ชอบลุย ๆ ชอบชีวิตชนบท อยู่แบบง่าย ๆ อยู่ในเมืองมันวุ่นวาย ตั้งแต่มาอยู่กับ แม่น้องโฟกัส 11 ปี ก็ทำให้การดำเนินชีวิตที่เรียบง่าย เติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ฟุ่มเฟือยอะไรมากมาย สิ่งอำนวยความสะดวกไม่ค่อยมีอะไรมากมาย อาหารการกินแบบบ้าน ๆ เลยทำให้ผมติดนิสัย รักความเป็นส่วนตัว รักธรรมชาติ รักอิสละ อยากทำอะไรก็ทำ เป็นเหตุให้ ป.ตรี ที่เรียนมาเลยไม่ค่อยได้ใช้ได้อย่างเต็มที่มากนัก

               ชาวบ้านหลาย ๆ คนถามว่า เรียนจบมาก็สูง ทำไมไม่ไปหางานทำ ผมก็ยิ้ม ๆ แล้วตอบกลับไปว่า งานที่ผมทำ ร้านถ่ายรูปเล็ก ๆ ในสังคมบ้านนอกนี้ไง งานที่ผมทำอยู่ อย่างน้อย ๆ ความฝันที่จะมีร้านถ่ายรูป ก็เป็นความจริง ฝันที่จะได้ใช้ชีวิตแบบชนบท อยู่แบบพอเพียง ก็เริ่มมองเห็น แล้วจะเอาอะไรมากมาย ยศ ศักดิ์ศรี มันกินไม่ได้ หลาย ๆ คนที่เป็นข้าราชการ เห็นมีแต่หนี้ หลาย ๆ ล้าน บางคนบอกว่าชาตินี้คงใช้หนี้ไม่หมด ก็มี  คนที่ทำงานประจำก็บอกว่า ผมโชคดี ได้ทำงานอิสระ ไม่ได้เป็นลูกน้องใคร ขยันก็ได้มาก ทำเยอะได้เยอะ ชีวิตจะเอาอะไรมากมาย ถ้าเอาเรื่องเงินทองมาวัดความสุขแล้ว ก็คงไม่มีวันจบสิ้น

                แม่และน้องสาวมาเยี่ยมในคราวนี้ได้พูดคุย ถึงการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ น้องสาวผมเขาเล่าให้ฟังว่าคนเมืองจะแย่ วิ่งวุ่นหาซื้อข้าวของกักตุนกันใหญ่ เพราะกลัวน้ำท่วม หลาย ๆ คนอยู่ในสิ่งอำนวยความสะดวกสบาย ๆ ก็ยิ่งกลัวมากกว่า  นี่แหละครับสิ่งที่ผมเคยคิดไว้มันเริ่มส่งผลกระทบบ้างแล้ว อย่างน้อย ๆ การที่ผมทำการเกษตรแบบพอเพียง ผสมผสาน ให้มีหลาย ๆ อย่าง ก็ยังพอจะเป็นแนวทางให้ แม่และน้องสาวได้บ้างส่วนที่จะคาดหวังให้ทำตามนั้นก็คงเป็นไปได้ยาก  คงต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่เมื่อวันใดที่ผมสามารถยืนอยู่ได้ด้วยแนวทางนี้จริง ๆ นั้นแหละจะเป็นคำตอบของคำว่า จะพอเพียง..เพื่อเพียงพอ..ให้ได้ในสักวัน

โปรดติดตามตอนต่อไป...wisit_photo@hotmail.com