....

  ปุยหางสีเทาขาวหม่นฟูนุ่ม ชี้สัมผัสต้องไอแดดอ่อน แม้นลำตัวจะกอดรัดสนิทแนบ จนแทบจะเป็นสีเดียวเนื้อเดียวกับเปลือกไม้เนียงสีขุ่นกิ่งใหญ่ แต่การเยื้อย่างเคลื่อนกาย ก็อยู่ภายใต้การจับมองของผมอย่างไม่ละสายตา

กระแตตัวน้อยยังคงค่อยๆเขยื้อนส่ายตัวในทิศทางจังหวะที่ผมพอคะเนไว้ สัญชาตญาณของมันถูกขับออกมาใช้อย่างเต็มที่ในทุกๆฝีก้าว ความหวาดระแวงยังคงกระตุกตุ้นให้มันชะงัก ผงะหัวชูคอหันมองเป็นบางจังหวะ แม้นผมจะอยู่ห่างจากมันพอควร แต่ในช่องกระบอกเลนส์ติดลำกล้องยาวดำเขื่องนี้ ทุกๆความห่างและการเคลื่อนไหว ก็เป็นเหมือนจะง่ายและกลายเป็นของแค่หยิบมือในทันที

 บ่ายแก่วานนี้...สัญชาติญาณการเอาตัวรอด ทำให้ผมพบมันเข้าโดยบังเอิญ การเคลื่อนว่องปราดเปรียวแม้นจะเสี้ยวหนึ่งในไม่กี่อึดใจวินาทีก่อนลับหาย ก็เพียงพอแล้วสำหรับร่องรอยความทรงจำ ความรู้สึกที่มันทิ้งค้างคาไว้ให้ผมได้หยิบจับ เหลือบขึ้นมองยังที่ๆมันไปแล้วย่ำย้อนเป็นสายทวนต่ำมายังถึงที่ๆมันลา รังมดดำกลุ่มใหญ่ฝากไข่ซ่อนไว้ใต้ชั้นกล้วยน้ำหว้าหวีสุกยืนต้นเครือใหญ่ กิ่งเงาต้นไม้เนียงพุ่มโตทึมทับบดบังให้เลือนระยะเวลาสุกแก่

ผมรู้สึกเหมือนจังหวะเวลาชั่งปันใจ หยิบยื่นโอกาสพอเหมาะแก่ผม เพียงแต่มิตรภาพยามเช้าที่แสนสดใสวันนี้ อาจจะเป็นอีกครั้งหรือครั้งเดียวที่เราจะได้มีต่อกัน

แว่วเสียงมาจากชานครัวไกล ตะหลิวค่อนกับก้นกระทะ คุ้นเคยเป็นปกติยามเช้า กลิ่นหมูกระเทียมเจียวชวนถวิล โชยกรุ่นบอบบางจับชื้นโพลงจมูก แม้นกาแฟช่วงฟ้าสรางก่อนหน้า จะคงทำหน้าที่ของมันอยู่อย่างเคร่งครัด แต่ดูเหมือนว่า แรงกระตุ้นที่อันชวนหิวนี้ จะทำให้หน้าที่นั้นถูกละปฎิบัติไปชั่วคราว จวบจนผมเผลอเคลื่อนย้ายกายสดับ หันกลับไปมองยังที่มาของต้นกลิ่น...

ตายจริง ผมพลาดแล้ว ผมนึกในใจ ก่อนกดสายตาผ่านไปยังช่องมองกลมที่นิ่งเงียบอีกครั้ง ใช่จริงด้วย มันชูชันจะงอยคอชะงัก เหมือนจะรับรู้สัมผัสอะไรบางอย่าง หยั่งย่างเชิดหูเหมือนประมวลผลคำตอบให้แน่ใจ แม้จะไม่เต็มตัวนัก แต่คงความแจ่มชัด เด่นสง่า เส้นขนใต้คิ้วลำคอขาวเลาทอดยาวเป็นลำขนาน วิ่งผ่านฝ่ากลางข้างลำตัวจรดหางเป้นทางเลือน ขอบขนขาวโพลนเป็นวง ช่วยขับเน้นให้เห็นความดำขลับแจ่มจรัสของดวงตา ผมละจากความงดงามพิเศษยิ่งนั่น เริ่มสังเกตเห็นถึงดอกสัญชาติญาณที่ชูช่อเบ่งบานเต็มที่จากท่าทีของมัน อย่าไป อย่าเพิ่งไป ผมภาวนา....

ตายห่... มันน่าจะชินกับสภาวะแบบนี้บ้าง สภาพที่เป็นอยู่ก็ใช่ว่าจะรกร้างกลางป่าทึบชะที่ไหน สวนไม้ในรั้วบ้านที่มีแต่ความวุ่นวายเพ่นพ่าน ก็เพ่งผ่านหูผ่านตามันแทบจะทุกยาม แต่ทำไมวันนี้มันช่างไม่รู้สึกผ่อนคลายเอาเสียเลยนะ หรือเป็นเพราะมันยังคงมีความภาพทรงจำที่ไม่ค่อยดี...เมื่อบ่ายวาน

ช่วงเวลาแน่นิ่ง จนรู้สึกสัมผัสได้ถึงความไม่แน่นอนเอาเสียเลย ความสำเร็จหรือล้มเหลว ก่ำกึ่งกันอยู่ระหว่างเขาควายหัวก้อยทั้งสองข้าง ระทึกลุ้นกดดันแผ่ซ่านระคนอย่างทั่วถึงเต็มทุกนาที ผมค่อยๆแนบลำแขนเข้าห่อตัวกระซับ เหมือนคนที่เพิ่งรู้สึกและพร้อมสำนึกผิด เฝ้ารอขอโอกาสเพื่อแก้ตัวใหม่อีกครั้ง ขณะที่มันก็ค่อยๆแนบเบี่ยงกายหลบหมอบเข้าที่เช่นกัน ต่างตนต่างตั้งมั่นแลกันในระยะที่พอจะได้ใช้ความคิด รั้งรอเวลาเพื่อคีบหาอาหารอันเป็นเป้าหมาย ที่ต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญถัดไปไม่กี่เอื้อมตรงหน้า แต่ครั้งนี้ทั้งมันและผมเหมือนจงใจจะวางชีวิตของแต่ละย่างก้าวไว้เป็นเดิมพัน

 ชั่วนาทีต่อนาทีแห่งการวัดใจ  ค่อยๆผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า และเหมือนเวลาจะหยุดไหล ผมจ้องมองผ่านเลนส์จนดวงตาแทบติดถลน ความแนบนิ่งสนิทฝั่งติดเป็นหนึ่งเดียวกับพุ่มหินหมอบบังอำพรางกองใหญ่ ขณะที่นิ้วชี้เฝ้าค้างรอคอย เพื่อขอลั่นหาโอกาสสักครั้ง

ขอเถอะนะ ครั้งเดียว เต็มๆชัดๆ กลางโฟกัส...