บล็อกของ มานี มานะ วีระ ชูใจ

ความรู้สึกของคนที่ถูกจากไป 
   

             เคยคิดไหมว่าขณะที่เรากำลังขับรถกลับมาสักระยะ ผ่านพ้นร่มเงาชายแดนอำเภอ เพลิดเพลินกับสองข้างทาง พูดคุยหัวเราะทอกระซิบกับครอบครัวเล็กๆของเราเองภายในรถ ก้าวข้ามมุ่งหน้าคิดถึงไปยังแหล่งของกินของใช้ต่างๆ ที่จะหยุดซื้อหาไปฝากหมู่ผองเพื่อนที่ทำงาน 

  ปุยหางสีเทาขาวหม่นฟูนุ่ม ชี้สัมผัสต้องไอแดดอ่อน แม้นลำตัวจะกอดรัดสนิทแนบ จนแทบจะเป็นสีเดียวเนื้อเดียวกับเปลือกไม้เนียงสีขุ่นกิ่งใหญ่ แต่การเยื้อย่างเคลื่อนกาย ก็อยู่ภายใต้การจับมองของผมอย่างไม่ละสายตา

“ทำไมกินข้าวเหลืออีกหละลูกวันนี้ แม่เห็นเกือบจะทุกมื้อเลยนะสองสามวันมานี้ ตักทีละน้อยๆก็ได้ลูก เราก็รู้ประมาณการกินของเราได้นี่น่า ว่าเท่าไร่ถึงจะอิ่ม”

“ถามจริงเถอะ...ทำไมพวกมึง  ถึงไม่กินข้าวให้หมดจานกันว่ะ”

“ประมาณ โว้ย ประมาณ..ไอ้เอก ผู้ดีเค้าก็กินกันแบบนี้แหละ เค้าเรียกว่า ทานแบบผู้ดีๆกัน อิอิ..”

               ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด เห็นตัวเองและคาดว่าคงมีผองเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันอีกหลาย นอนเรียงรายกันอยู่ จากเสียงหายใจที่ทอดยาวและบทพุมพำอันไม่ได้ศัพท์ที่ได้ยิน สัมปชัญญะพึงสติรู้ จึ่งเลือนๆได้ว่า โชคชะตานำพาพวกเรามาอยู่รวมกันที่ไหน...

นานเท่านานที่ความห่าง เป็นส่วนผสมสำคัญทำให้เกิดการ วางบร็อคผิดพลาด ไอ้การจะมานั่งแก้ตัวมันก็กะไร หากจะมานั่งแก้ไข ก็คงจะช้าเกินการณ์ เพราะมันพลาดไปแล้ว

นานๆมาที เลยหอบเอาบรรดาสัตว์ต่างๆมาด้วย และถือโอกาสให้กับตัวเอง โดยการ "ปล่อยไก่" จนหมดคอกอย่างที่เห็นในขณะนี้..คงไม่ว่ากันเนอะ

ว่างไหม...ชวนไปธุระหน่อย

ที่ไหน ผมย้อนถามกลับไป..ขณะที่กำลังเปิดปากถุงปุ๋ยกระสอบที่สาม กลางสวนยาง

ไม้เรียง...เห็นได้ข่าวว่าครูไม่ค่อยบาย

เอาสิไป...ขอเวลาเดียวใจนึงก่อน...น่าจะโทรมาก่อนหน้านี้สักสองนาที ผมบอก

ชีวิต ผมรู้สึกว่า มันเหมือนกับการขับรถบนถนนนั้นหละ....

 นอกจากสภาพความพร้อมของตัวเราเองเป็นสำคัญแล้ว สภาพของรถก็มีส่วนอย่างสูง ที่จะพาเราไปยังจุดหมายนั้น และโดยทั่วไป ทั้งเราและรถก็ไม่ได้ถูกปรับมาใช้ เพื่อที่จะขับแข่งกับใคร นอกจากตัวเองเป็นสำคัญ