คืนบ้าน

๑.

ฉันเดินทางออกจากบ้านราวแปดปี
โลกคอนกรีต ร้านอาหารผัดน้ำมัน ควันพิษ และความเหนื่อยล้า
พรากบางตัวตนให้ค่อยๆเลือนหาย
ก็ยังมีอยู่บ้าง ตัวฉัน , แดดเย็นและเรื่อยเปื่อยริมแม่น้ำ
จูงมือตัวเองไปแวะเยี่ยมบ้านริมคลอง สวนร่มรื่นละแวกคลองลัดมะยม
หรือชุมชนมอญเกาะเกร็ด ป่ามะพร้าวที่สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน
ให้ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งว่าชีวิตควรเป็นเช่นไร
หลังฉันเขวและเคว้งกับเมืองใหญ่-จนเพลียแรง

แปดปีนอกบ้าน
ฉันกินข้าวด้วยจานชามของตัวเอง นับครั้งได้


ฉันควรกลับบ้าน
ไม่ต้องรีบเร่งอันใด เรื่อยและสบายกับสิ่งซึ่งคิด ซึ่งทำ



๒. 

ยามอยู่บ้าน
ชีวิตฉันโคตรเท่เลย
ตื่นมาแปรงฟัน ปั่นจักรยานซื้อขนม
กินกับกาแฟตอนเช้า แม่อุ่นข้าวอุ่นแกงรอ
พ่อชงกาแฟ เก็บเบี้ยค่ายาง
ตื่นทันก็ซ้อนมอไซค์ตามไปดมกลิ่นดินกลิ่นท้องฟ้า
...

สายหน่อย ก็ออกจากบ้าน
ไปใช้ชีวิต
กลับมา ขุดดินถางหญ้า
ทำแปลงเล็กๆบนที่ดิน 4 ห้องหลังบ้าน
คนว่าบ้า ซื้อดินเปล่ามาปลูกหญ้าปลูกผัก
แล้วไซร้กูล่ะ , สิ่งก่อสร้างมากแล้วบ้านเมืองนี้
ฉันจะสร้างโลกสีเขียวบ้างไม่ได้หรือไร ?

ทิวๆที่เห็น ซักวันเหล่าเธอทั้งหลายที่ปรามาส
ย่อมหลงรัก , อากาศหอม พื้นที่สีเขียว
ปฎิเสธได้หรือ เพราะนั่นก็ล้วนผืนดินที่สอดคล้อง
กลมกลืนกับชีวเคมีในร่างกาย
และ
ในหัวใจ.


๓.
คล้ายฉันพบเจอ วิถีที่ต้องการ
บ้านสวนพอเพียง แค่ชื่อฉันก็ชื่นชม
เรื่อยดูสวนหลังบ้านละแวกนี้แล้ว

ฉันตระหนัก
ต้องกลับบ้านและสร้างโลกสีเขียวๆฟ้าๆ
ให้ได้พอหายใจ .