เพราะเงิน 20 บาท...

ชีวิตของแต่ละคนผ่านความลำบากมามากบ้างน้อยบ้างตามแต่วิถีการดำเนินชีวิตของแต่ละคน  สำหรับชีวิตผมที่ผ่านมาสามสิบกว่าปีนั้นผ่านความลำบาก  ผ่านอุปสรรคในชีวิตมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะและความดื้อแบบหัวชนฝาในบางครั้ง ทำให้ผมผ่านอะไร ๆ มาได้จนถึงทุกวันนี้

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเงินใบละ 20 บาท (ใบ 20 ฉบับเก่า ๆ)หลาย ๆ ท่านคงได้ใช้นะครับ

            ย้อนไปเมื่อตอนเรียน ป.ตรีเทอมแรก ๆ (กศ.บป.) ผมเรียน เสาร์-อาทิตย์ หลังจากที่ได้สละสิทธิ์โควต้า  คอ.บ. ของช่างกลประทุมวัน ซึ่งเป็นวุฒิครูของอาชีวะในสมัยนั้น แต่ด้วยปัญหาทางการเงินของครอบครัว จึงทำให้ฐานะพี่ชายคนโตต้องคิดว่าจะเลือกที่จะไปสู่อนาคต หรือจะเลือกที่จะส่งเสริมอนาคตให้กับน้องสาวเพราะก็ สอบได้ คณะที่เขาใฝ่ฝัน ที่ มข. เช่นกัน  ในตอนนั้นคำว่าอนาคต มันก็จริง “ คด ” โค้งไปตามสถานการณ์ไปเรื่อย ๆ ยังไงเมื่อสละสิทธิ์ที่จะเรียนไปแล้วก็ต้องดิ้นรนต่อสู้ต่อไป

              รายมาซะยาว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ เงินใบละยี่สิบ ฮ่า ๆ ในครั้งนั้นผมเป็นช่างถ่ายรูป (ช่างเร่)  มีงานรับใบประกาศที่ทางร้านที่สนิทกันให้ไปถ่ายในงานที่ใหญ่ในระดับหนึ่ง ซึ่งมีคณะครูอาจารย์ แต่งชุดปกติขาว นั่งเต็มห้องประชุมในครั้งนั้นผมในฐานะที่เป็นช่างภาพที่อยู่ในคราบของนักศึกษา สถาบันราชภัฎ มองด้วยความภูมิใจว่าสักวันเราอาจจะได้ใส่ชุดปกติขาวแบบนี้บ้างคงเท่ห์น่าดู  ฮ่า ๆ ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างปกติจนเสร็จงาน จนถึงวันที่ต้องส่งภาพ เจ้าของร้านบอกว่าต้องไปส่งให้ครูแต่ละคนเองทุกคน เอ้างานเข้าละซิครับ  ไปก็ไป ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ด้วยราคาภาพที่ไป ส่งเพียง 20 บาทต่อ ภาพขนาด 3R (3.5x5 นิ้ว) 2 แผ่น ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เวลาถ่ายภาพจะอัด 2 แผ่นเสมอ และก็ต้องวิ่งส่งให้วุ่นไปหมด จนมาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ผมจำมิรู้ลืม ผมยื่นรูปภาพให้เจ้าของภาพแล้วบอกราคาของภาพไป

............“20 บาทครับอาจารย์ ”
............เจ้าของภาพรับไปแล้วถามว่า “ทำไมแพงจังแล้วทำไมมีภาพเดิม 2 แผ่น”

.............“ แผ่นละ 10 บาท ครับ ” (ต้นทุนแผ่นละ 4 บาทในสมัยนั้น) หลังที่พูดคุยตอบโต้กันไปมาเป็นเวลาพอสมควร อาจารย์ท่านนั้น ก็ควักเงินใบ 20 บาท โยนให้ผมด้วยความไม่พอใจ

ผมก้มลงเก็บเงินใบ 20 บาท มือกำเงินใบนั้นแน่นปานว่ามันจะเป็นผง ด้วยความโมโห แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบหาเรื่องและมีเรื่องให้วุ่นวาย ผมจึงยื่นเงินคืนให้เจ้าของเงิน แล้วบอกไปว่า อาจารย์ เก็บเงินไว้เถอะ ส่วนรูปผมให้แล้วกัน แล้วยกมือไหว้อำลาเจ้าของเงินดังกล่าว  แต่ในใจเต็มไปด้วยความโมโห ร้อนรุ่มไปหมด....ว่าทำไมถึงทำแบบนี้...

                  จากวันนั้นจึงตั้ง ปณิธานไว้ว่าจะต้องมีร้านถ่ายรูปเป็นของตัวเองให้ได้ในสักวัน  สำหรับคำดูถูกดูแคลนในชีวิตที่ผ่านมานั้นมีมากมาย ผมนำกลับมาเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้า ยิ่งมีคนดูถูกเหยียดหยามเรามากเท่าไร   ก็ยิ่งทำให้มีแรงพลังที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีท้อแท้ จากเหตุการณ์วันเมื่อคิดย้อนกลับไป  ถือว่าเป็นแรงผลักดันให้ผมทำหลาย ๆ อย่างด้วยความกล้าที่จะเดินตามหาความฝัน แม้ว่าจะมีขวากหนามมากมายสักเพียงได แต่เมื่อมีจิตใจที่มีความมุ่งมั่นที่จะทำให้สำเร็จแล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

                   ณ วันนี้ฝันของผมก็ประสบผลสำเร็จไป 1 อย่าง คือมีร้านถ่ายรูปเล็ก ๆ ในอำเภอบ้านนอกที่มีรายได้พอที่จะเลี้ยงครอบครัวได้อย่างสบาย ๆ ฝันที่จะมีที่ดินเป็นของตนเองที่มาจากน้ำพักน้ำแรงก็มีจริงตามที่คิดฝันแม้จะไม่มากมาย แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ย้อนมองดูภาพเก่า ๆ ที่ฝ่าฟันมาด้วยตัวเอง ยืนมองดูต้นยางพารา จำนวน 800 ต้นที่ปลูกเองกับมือ ทำให้มีความสุขทุก ๆ ครั้ง และอีกหนึ่งความฝันที่ผมกำลังจะตามหาให้เจอก็คือ การทำเกษตรที่พึ่งพาตนเอง มีกิน มีใช้ ไม่ต้องพึ่งพาปัจจัยภายนอก นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความฝันที่กำลังจะเป็นจริงให้ได้ในสักวันอันใกล้...จะขอพอเพียง...เพื่อเพียงพอ...ให้ได้ในสักวัน...
              ขอเป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนที่กำลังก้าวเดินตามความฝัน ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเราเพียงแต่ให้โอกาสตัวเองที่จะคิดและทำตามความใฝ่ฝัน แล้วทุกอย่างก็จะเป็นจริงได้ในสักวัน จงเอาคำ ดูถูกเหยียดหยาม มาเสริมเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วจะรู้ว่ามันมีพลังมากกว่าคำสรรเสริญเยินยอมากมายครับ 

"ยิ่งดูถูก...กล่าวหา...ยิ่งทำให้ผมอยากเอาชนะปัญหานั้น ๆ ...นี่แหละความดื้อของผมแหละครับ"

ปล. ขอลาทำภารกิจ วันที่ 6-8 มี.ค. นะครับ

มีภารกิจที่ต้องไปก่อหวอด สัก 2-3 อย่างไว้จะนำมาเสนอว่า สิท...ไปก่อหวอดอะไรมา หุหุ..

                          …ทิดสิท....อุดร...