ร่วมมือ..ร่วมแรง..ร่วมใจ..กันทำบุญ

บล็อกนี้ต่อเนื่องกับบล็อกที่แล้ว..หลังจาก่อหวอดสำเร็จ...วันนี้เป็นที่ 3 สำหรับการร่วมทำบุญ  เสียงหอกระจายข่าวในหมู่บ้านเปิดเพลงหมอลำ ฉวีวรรณ นำก่อนจะทำการประกาศให้ชาวบ้านทราบว่าวันนี้จะไปขอรับบริจาคสิ่งของเพื่อสมทบร้านสอยดาวที่ผมและชาวบ้านร่วมกันจัดทำขึ้นเพื่อหาเงินเข้าวัด

เช้า ๆ อากาศเย็นสบายรถไถนาพ่วงท้ายขับตามทางรอบ ๆ หมู่บ้านเพื่อรับบริจาคของใส่ร้านสอยดาว
ปีนี้เป็นปีที่ 4 แล้วทีผมและชาวบ้านร่วมกันทำกิจกรรมนี้ จากเมื่อก่อนไม่มีใครเชื่อว่าจะทำได้แบบนี้

บางรายบริจาคมาก ตามกำลังศัทธาของแต่ละคน


บางคนบริจาคน้อย สิ่งของใด ๆ ก็รับหมดทุกอย่าง


ที่นอน หมอน มุ้ง ก็เอาร่วมใจทำบุญด้วยกัน...ยิ่งทำยิ่งสุขใจแม้จะเหนื่อยก็มีแรงใจที่จะทำ


สิ่งของบางคนจัดการเตรียมไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ ไม้กวาดถักเองของชาวบ้าน


ซื้อมาแบบเต็มไม้เต็มมือก็มีเพื่องานบุญนี้


คนแก่คนเฒ่าก็ร่วมแรง ถักสานเพื่องานนี้โดยเฉพาะ รายนี้มีข่องใส่ปลา กับหมอนขิด


หมอน เสื่อ ก็มีเช่นกัน แล้วแต่ใครจะให้อะไรรับหมด


ข้าวสาร อาหารแห้ง ก็รับบริจาค เพื่อสนับสนุนโรงครัว


ตระกร้า เสื่อ ข่องใส่ปลา ก็ได้มาเรื่อย ๆ


รายนี้รีบ..รองเท้าไม่ใส่ ฮ่า ๆๆ ร่วมทำบุญ


สาย ๆ คณะผู้สูงอายุมาช่วยทำไม้คนข้าวเหนียว และสาก จากเศษไม้ที่เหลือ ๆ จากทำด้ามจอบ

  
กว่าจะเป็นสากสักอัน ใช้ฝีมือล้วน ๆ ด้วยความตั้งใจของคนเ่าคนแก่ในชุมชนร่วมมือช่วยอีกแรง


ของที่รับบริจาคจากเมื่อเช้าก็รวบรวมไว้ที่ ศาลา SML เพื่อเตรียมคัดแยกต่อไป


เขียงไม้มะขามอย่างดี ติดหูหิ้วเรียบร้อย


ด้ามจอบ ตั่ง (ม้านั่ง) ไม้อย่างดี ผลงานจากการร่วมแรงร่วมใจของคนในชุมชนเพื่องานบุญประจำปี


ไม้คนข้าวเหนียว (ไม้ส่ายข้าว) งานฝีมือของคนแก่คนเฒ่าในหมู่บ้านร่วมกันทำ


งานฝีมือแต่ละชิ้นไม่เหมือนกันเพราะทำมาจากหลาย ๆ คน แต่ก็เต็มไปด้วยใจที่ร่วมทำบุญ


สถานที่ทำร้านสอยดาว พี่รองประธานกลุ่มสัจจะเป็นผู้จัดเตรียมไว้ให้ผม


วัดบ้านนาคำน้อย..เป็นวัดขนาดเล็ก ๆ แต่ทุก ๆ คนก็ร่วมแรงร่วมใจเพื่อให้ศาสนาเจริญรุ่งเรือง


จุดม่งหมายของการทำบุญร่วมกัน หอระฆังที่ยังไม่เสร็จ แต่คาดว่าอีกไม่นานก็คงเสร้จเป็นรูปร่างให้เห็นในเร็ววันนี้

                     การร่วมแรง  ร่วมใจ เพื่อความเจริญของชุมชน วัด บ้าน โรงเรียน ต้องมีความสามัคคีด้วยกันสำหรับผม เป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ที่มีข้อคิด เสนอแนวทางในบางเรื่อง แต่เพื่อความเจริญของหมู่บ้านจึงต้องลงไปลุยและทำให้ชาวบ้านเห็นถึงความตั้งใจว่าเจตนาของเรานั้นต้องการพัฒนาให้ชุมชนน่าอยู่ เกิดความสามัคคี มีความรักใคร่ปองดอง

                      กว่าจะมีคนเชื่อว่าทำได้ กว่าจะมีวันนี้ คำสบประมาท ว่าเป็นไปไม่ได้ มันก็เปลี่ยนเป็นความร่วมมือ ร่วมแรงร่วมใจ ของคนในชุมชน การที่จะทำให้คนเชื่อว่าเป็นไปได้นั้นเราต้องมีความรัก มอบความจริงใจ เสียสละจริง ๆ และที่สำคัญต้องมีความซื่อสัตย์เป็นตัวตั้ง แล้วทุกอย่างก็จะเป็นจริงได้อย่างที่คาดหวังไว้ ความสุขเล็ก ๆ ของคนตัวใหญ่ ๆ เช่นผมแค่ได้เห็นความสำเร็จในสิ่งที่ทำ แค่นี้ก็มีความสุขในทุก ๆ วันกับการอยู่ในสังคมชนบท ที่ห่างไกลความเจริญ แต่เจริญไปด้วยน้ำใจ ไม่มีความเห็นแก่ตัวมากนัก แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ

โปรดติดตามตอนต่อไป...

                                              ทิดสิท...อุดร...