เมื่อพี่พยาบาลอยากปลูกไผ่

     ผลของบันทึกเกี่ยวกับเรื่องไผ่ของผมในเวบบ้านสวนพอเพียง ทำได้สมาชิกใหม่ที่รู้จักกันมานานแล้วเริ่มสนใจการปลูกใผ่ ผมก็เลยอาสาที่จะพาไปเที่ยวสวนใผ่ของพี่ขวัญใจ และสวนไผ่ลุงชิต นัดเจอกับพี่พยาบาลทั้งสองคนที่บ้านผม ออกเดินทางไปยังพัทลุงกันประมาณแปดโมงกว่า เริ่มต้นที่สวนไผ่พี่ขวัญใจ อ. ควนขนุน ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ผมไป ไปถึงพี่ขวัญใจไม่อยู่ ทราบว่าเดินทางท่องเที่ยว

บรรยากาศสวนไผ่พี่ขวัญใจ แล้งน้ำในคูแห้ง

ผู้มาเยือน

มาสวนไผ่ขวัญใจทั้งทีต้องไปเยี่ยมปลาสักหน่อย เดี๋ยวจะมาไม่ถึง

    ชื่นชมความรื่นรมของสวนไผ่พี่ขวัญใจเสร็จ ก็มุ่งหน้าเข้าเมืองพัทลุง เพื่อเดินทางต่อไปยังสวนไผ่ลุงชิต โทรสอบถามเส้นทางกันเรียบร้อย ก็ไปเลยครับ กว่าจะถึงก็โทรกันสองสามรอบ

ไปถึงก็เจอกับหน่อไม้ไผ่ตงลืมแล้งที่เตรียมให้คนมารับซื้อ

    มาถึงก็เดินดูไผ่บริเวณบ้านลุงชิตก่อน น่าเสียดายว่าแห้งแล้งเหนือเกินครับ แล้งใบไผ่เหี่ยวไม่มีน้ำจะรดเพราะบ้านอยู่บนควน(ที่สูง) หลังจากนั้นก็ขอไปดูสวนซึ่งห่างจากบ้านไปไม่ไกลมาก

ป้ายนี้แหละที่น้องเพื่อนเพเคยเอามาลง

บรรยากาศในสวน

สนทนากับเจ้าของสวน

ร่องรอยของหน่อไม้ที่ถูกตัดออกไป

ดูหน่อไผ่ตงลืมแล้งชัดๆ แกะเปลือกแล้วกิโลกรัมละ 30 บาท

    ความแตกต่างระหว่างสองสวนนี้ สวนพี่ขัวญใจ พี่ขวัญใจเป็นผู้บุกเบิกเอาไผ่มาปลูกในพัทลุง ส่วนใหญ่เน้นขายกิ่งตอนเท่าที่สอบถามคือขายหน่อน้อยมาก พูดง่ายๆว่าสวนพี่ขายกิ่งตอนติดลมบนไปแล้ว ส่วนสวนลุงชิตเน้นขายหน่อซึ่งเท่าที่สอบถามพื้นที่ปลูกไผ่แค่ไร่กว่าๆ แต่ทำรายได้ถึง วันละสี่ร้อยถึงห้าร้อยบาทไม่เคยขาด ลุงชิตบอกว่าช่วงน้ำท่วมแค่เดือนเดียวเองที่ไม่สามารถเก็บหน่อได้ ผมเลยย้อนกลับมาคิดว่า ปลูกยากพารา 1 ไร่ ฝนตกก็ไม่ได้กรีด ปลูก 1 ไร่ วันละสี่ห้าร้อยนี่ไม่ได้เด็ดขาด ไผ่นอกจากขายได้แล้วยังกินหน่อได้อีก ไม่อยากพูดมาก เพราะผมเองก็โตมากับยางพารา และเป็นหนี้บุญคุณยางพาราอยู่

   ส่วนพี่พยาบาลทั้งสองคนกลับไปก็คงมีอะไรให้คิดอีกเพียบ