วัดเรียวอันจิ ในพุทธศาสนา นิกายเซน

  ในวาระสงกรานต์ซึ่งส่วนใหญ่มีการเดินทางคึกคัก ฉลองเฉลิมสังสรรค์ ญาติมิตรเกินขอบเขต เช่นในหมู่บ้านก็เปิดเพลงไม่เป็นภาษา ครึกโครมหลับไม่ลง จนอยากหนีขึ้นเขาเจ็ดยอดอีกครั้ง จึงขอฝากเรื่องราวจาก วัดเรียวอันจิ กรุงเกียวโต เมืองหลวงเก่าของญี่ปุ่น มายังพี่น้องบ้านสวนผู้รักความสงบ(ใช่นะ) เพราะเราไม่ยุ่งการเมืองเรื่องผลประโยชน์ที่เบียดเบียนผู้อื่น

วัดเรียวอันจิ ในนิกายเซนสร้างขึ้นในศตวรรษที่ ๑๖ เป็นปริศนาธรรม ก้อนกรวดเสมือนการแสวงหาความรู้แจ้ง ลายคราดเหมือนคลื่นในมหาสมุทร  หมู่เกาะก้อนหินอยู่กลางทะเล แต่หลายคนอาจจินตนาการเป็นอื่น สำหรับตัวเองเมื่อได้ไปนั่งต่อหน้าสวนหินแห่งนี้ รู้สึกสงบสงัดราบคาบ ทุกคนที่ไปที่นี่จะนิ่งอยู่กับสมาธิ ด้วยบรรยากาศที่ สว่าง สะอาด สงบเกินจะกล่าว

                                              กำแพงทาสีน้ำมันคล้ายอาทิตย์อัสดง

                                   รู้สึก นิ่ง สงบ ภายในบ้างใช่มั้ยจ๊ะ ที่รัก

  ญี่ปุ่นให้ข้อคิดเรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างความทันสมัย เทคโนโลยี และประเพณีความเชื่อเก่าแก่ ว่าไปแล้ว คือรากฐานของสังคม เมืองไทยเรารากฐานแน่นหนักมาก เพียงแต่เราลืมง่าย ชอบไปกับสิ่งใหม่ที่รู้จักมันไม่ดีพอด้วยซ้ำ

  ขอลาพักช่วงสงกรานต์จ้า ต้องตรวจต้นฉบับหนังสือที่ถูกคอมเม้นว่าใช้ภาษาถิ่นมากเกินไป ทางมูลนิธิชีววิถี(ไบโอไทย) ผู้จัดพิมพ์กังวลว่าคนทั่วไปจะอ่านไม่รู้เรื่อง หนังสือภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านจึงไม่ได้คลอดในบรรณาพิภพเสียที เดทลายแล้วต้องไปเข้าเงียบ ที่ที่ไม่มีใครชอบไปซะแล้ว

แล้วจะกลับมาหลังสงกรานต์ขอรับ  ลาด้วยภาพสุดท้ายที่ไม่ต้องบรรยาย  โชคดีถ้วนหน้าจ้า