ชีวิตที่เลือกไม่ได้ หรือชีวิตที่ไม่ได้เลือก

นาฬิกาชีวิตเิดินไม่มีหยุด

เผลอแป๊บเดียว นี่ก็สองปีแล้วตั้งแต่ผมเขียนบล๊อคนี้ขึ้นมา

ต้นไม้ในสวนก็โตผิดหูผิดตา ไม่ว่าจะเป็นต้นสัก ต้นมะค่า ไม้แดง

รวมไปถึงไม้ขนุนที่อยู่ในสวนของผมมาเกินยี่สิบห้าปี

ต้นไม้โตขึ้น ส่วนคนปลูกก็แก่ลง

ผมเคยคิดว่าจะชวนคนที่มีแนวคิดเหมือนกัีนมาช่วยกันทำชุมชนแบบ eco village แบบที่ฝรั่งเขาทำ

แต่สุดท้ายก็หาสมาชิกที่รู้ใจกันจริงๆไม่ได้ 

ความคิดนี้เลยเป็นหมันไปอย่างน่าเสียดาย ถึงวันนี้จะหาสมาชิกได้ผมก็หมดแรงทำแล้ว

เพราะกว่าจะเป็นรูปเป็นร่างก็คงต้องเหนื่อยกันอีกหลายปี ไม่ไหวละเลิกคิดดีกว่า

ตั้งแต่มีลูก ชีวิตชาวสวนก็ยิ่งห่างไกลออกไปทุกที ๆ เพราะอยากให้เค้าสบาย ก้มหน้าทำต่อไป....มนุษย์เงินเดือน

 ผมล่ะถูกใจจริงๆ ลูกเกิดแล้วชีวิตเปลี่ยนในณ.นาทีนั้นอันนี้ใช่เลย แต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้น

วันนี้ลูกของผมโตเป็นสาวแล้ว แต่แผนชีวิตของผมก็ยังต้องยึดโยงอยู่กับลูก ไม่ใช่กับความฝันของตัวเอง

มีเพื่อนชาวสวนจากทางใต้มาเสนอซื้อที่ของผมจะเอาไปทำสวนยาง

สองจิตสองใจ เก็บสวนไว้อย่างเดิมพอแก่ตัวกว่านี้ก็คงไม่มีแรง

ลูกก็เรียนสูงเป็นมนุษย์เงินเดือนไม่ทำสวนอย่างผมแน่

ที่ผมคิดไว้ก็คงต้องขายเหลือไว้เพียงส่วนเล็กๆแค่ไร่เดียวผมก็มีความสุขกับธรรมชาติได้แล้ว

เสียดายว่าต้นไม้ที่ปลูกมาจนร่มครึ้มเป็นป่าธรรมชาติต้องถูกโค่นนี่สิ มันเป็นเรื่องน่าเสียดาย

เอาไว้วันหลังจะอัพรูปให้ชมกันว่าธรรมชาติในสวนของผมมันสวยแค่ไหน

(เป็นแนวคิดเรื่องการทำสวนแบบผู้ใหญ๋วิบูลย์ เข็มเฉลิม ปราชญ์แห่งการปลูกต้นไม้ที่ทำให้ระบบนิเวศกลับคืนมาได้อย่างน่าทึ่งในเวลาไม่ถึงสามสิบปี)

เมื่อชีวิตเดินมาถึงอีกรุ่นนึง

สุดท้ายมันก็กลับมาที่คำถามเดิม "จะเลือกทางไหนให้เหมาะกับความต้องการที่แท้จริงในใจของตัวเอง"