เรา..

          ผมมีภาระงานที่ต้องเดินทางไปกรุงเทพฯ..ทั้งที่ไม่อยากไป..เป็นห่วงสวนกลัวไม่มีคนดูแล..เลยนัดเจอสมาชิกผู้รู้ใจ..ไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิขิต..หรือเปล่า..ช่วงนี้ผมกับคุณนุสิตาเจอกันบ่อยๆ..ทั้งที่ผมอยู่อุบลยังมีเหตุให้เดินทางไปกรุงเทพ..อืมม์..คนจะเจอกันไกลแค่ไหนก็ยังเจอกันได้เนาะ...

         นัดเจอที่อนุสาวรีย์..ผมขึ้นรถตู้จากเมืองทองธานีพอลงคิวรถตู้ก็ยืนงงๆ..เลยถามพ่อค้าแถวนั้นว่าสะพานควายหันหน้าไปทางไหนครับ..ไม่ใช่อะไรจะได้กำหนดทิศทางถูก..ระหว่างที่รอนุสิตาเลิกงานผมก็ไปยืนชื่นชมไฟแสงสีบนสะพานลอย..คนเดินผ่านไปผ่านมาบนสะพานตาลายเหมือนกัน..สงสัยไม่ค่อยชินคนเยอะๆ.

       ด้วยเหตุผลด้านเวลา..ผมกับคุณนุสิตาเลยตกลงไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ..แน่นอนครับผมต้องเป็นเจ้าภาพอยู่แล้ว..เนื่องด้วยอาวุโสมากกว่าและเงินเดือนมากกว่า..แค่นี้เลี้ยงได้สบายมาก..ทีแรกผมสั้งที่ 10 ชามรวด..คุณนุสิตาท้วงว่าค่อยๆสั่งดีกว่าเลยลดเหลือ 6 ชาม..แล้วค่อยสั่งเพิ่ม..แหม..มันก็ต้องรักษาภาพพจน์กันมั่งละครับ..ไม่งั้นภาพพจน์คนหน้าตาดีบ้านสวนเสียหมด..ฮ่าๆๆๆๆฮิ้วววว....

       หลังจากนั้นก็กินไป.จีบกันไป.ทั้งโต๊ะมีแค่เราสองคน..งวดนี้คุยกันเป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่าไม่ค่อยได้นินทาใคร..จำไม่ได้ว่ากลับกี่ทุ่ม..รู้แต่ว่าเริ่มเก็บร้านแล้วจึงกลับ..นี่ถ้าร้านไม่ปิดจะอยู่ต่อนะเนี่ย..ขากลับคุณนุสิตาเดินไปส่งที่รถตู้..กลัวผมหลง..อาทิตย์หน้าว่าจะนัดเจออีกสักครั้ง..ฮ่าๆๆๆฮิ้ววว..

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย..