ขอเป็นสายลมโง่เขลา..ที่คอยเฝ้าโยกคลอนภูผา..

ใครจะคิดยังไงผมไม่รู้เมื่อเห็นผมหว่านข้าวกระจายตามสวนยางพารา..โดยมีต้นใหญ่ขึ้นกระจายไปทั่ว..พอข้าวออกรวงมีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นมาผสมกันไป..ดูยังไงๆก็เหมือนสวนที่ไม่มีคนดูไม่มีคนใส่ใจ..จริงๆแล้วผมตั้งใจอยากให้ต้นยางพารา.ข้าว.และต้นไม้อื่นๆอยู่ด้วยกันอย่างสันติ.ไม่ทะเลาะกัน.แหะๆๆ.ไม่รู้สิใจผมอยากให้ยางพาราสวยๆโตไวๆ.ข้าวงามๆ..แต่อีกใจก็สงสารต้นอื่นๆที่โตๆมาด้วยกัน..สวนผมเลยออกมาแนวมั่วๆยังไงๆไม่รู้..นี่ถ้าคิดจะทำเพื่อการพานิชย์..สงสัยขาดทุนยับ..เจ๊งตั้งแต่คิด..แต่ผมเน้นบันเทิงเป็นหลัก..ข้าวเปลือกแค่ 5-6 ถุงปุ๋ยผมก็พอกินตลอดทั้งปีเพราะไม่คิดจะขาย..ไม่ใช่ไม่อยากมีตังค์..แต่ตอนนี้ขอความสุข..และความสะใจในการทำสวนก่อน..ส่วนจะจนและติดหนี้มากขึ้น..ก็ไม่เป็นไร..คนหน้าดีทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกครับ..ฮ่าๆๆๆๆฮิ้วววววว..

บริเวณช่วงกลางของสวนที่เกี่ยวข้าวไปแล้ว..ที่เหลือก็มีแต่ตอซังข้าว.หญ้า.ต้นไม้เล็กๆ..และต้นยางพาราที่ซ่อนตัวอยู่ในซังข้าวและหญ้า..มีนักวิชาการหลายคนแนะนำให้เกี่ยวซังข้าวและหญ้าคลุมโคนต้นยาง..จะทำให้มีความชุ่มชื้นเป็นผลดีต่อต้นยาง..อืมม์..เห็นด้วยนะ..แต่ถ้าผมปล่อยให้ซังข้าวและหญ้าคลุมทั่วสวน..แล้วความชื้นของดินจะกระจายอยู่ทั่วสวนนะผมว่า..จะเป็นการเห็นแก่ตัวไปไหมถ้าเอาไปคลุมโคนต้นยาง..แล้วยางงามต้นไม้อื่นๆเดี้ยง..อีกอย่างผมขี้เกียจ..อิอิอิ..ตอนนี้แค่หายใจก็เจ็บไปถึงปอด.ม้าม.ตับ.พลอยทำให้แขนขาอ่อนแรงไปด้วย..โฮะๆๆๆๆ..

อีกหนึ่งของความฝันที่ปลูกไผ่..และมะพร้าวเอาไว้เพื่อใช้ประโยชน์ในวันหน้า..แน่นอนต้นไผ่.และมะพร้าวมีอายุหลายปีกว่าจะให้ผล..แต่ผมก็ยังจะปลูกส่วนหนึ่งก็คือพืชประเภทนี้..ชาวบ้านสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้ทันที..อย่างน้อยที่สุดเมื่อเวลามาถึงอาจจะช่วยเพิ่มอากาศบริสุทธิ์ให้กับอุบลบ้านผมอีกสักนิดก็ยังดี..แหะๆๆ..หน้าตาดีอย่างเดียวไม่ได้ครับพี่น้องต้องคิดดีด้วย..แม้จะมองแล้วมันค่อยข้างจะเลื่อนลอยเป็นความฝัน..แต่ผมก็มีความสุขเสมอที่ได้ทำ...

เครือของดอกโฮย่า.(หรือเปล่า).มีกระจายอยู่ในป่าสงวนน้อยๆของผม..ผมยืนชื่นชมเท่านั้น..เวลาชาวบ้านมาหาของป่าผมก็จะบอกว่า..จะทำอะไรผมไม่ว่าแต่ห้ามตัดต้นไม้..หวงไม่ว่าต้นอะไรหวงทุกอย่าง..แต่ถ้าขอเครือมันเทศ.กล้วย.หน่อไม้ไม่เป็นไร..ผมให้ได้ไม่เสียดาย..แต่ไม้ป่าขอร้องปล่อยเขาไว้อย่างนั่นแหละ..ก็..ขนาดเจ้าของสวนยังไม่ตัดเลย..เก็บไว้ให้ช่วยโลกดีกว่า..แต่ดูๆแล้วก็ยากเพราะมีร่องรอยการตัดอยู่..การอธิบายให้เข้าใจประโยชน์ของต้นไม้อาจจะยากไปสำหรับชาวบ้าน..สู้ผมเอาเวลามาปลูกต้นไม้อาทิตย์ละ 4-5 ต้น..น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีทางหนึ่ง..ฟังๆดูแล้วฝันๆยังไม่รู้..ไม่น้อยใจเพราะชอบปลูก..แต่เสียดายที่ปลูกแล้วไม่สามารถบริหารจัดการต้นไม้ให้รอดได้เยอะๆ..

ต้นหญ้า..และต้นไม้เล็กๆพวกนี้ผมไม่เคยใส่ใจ..หลังๆมาเริ่มมองเห็นความงามที่แอบซ่อนบางครั้งยืนมองได้เป็นครึ่งชั่วโมง..ดูดอกหญ้า..สีของใบหญ้า..เครือต้นไม้เล็กที่ออกดอกสวยๆ..มดที่เรียงแถวแบกดอกหญ้าไปเก็บที่รัง..ร่องรอยการอยู่อาศัยของจิ้งหรีด..แค่ผมเอาข้าวที่เหลือวางตรงทางเดิน.มดก็วิ่งพล่านด้วยความดีใจรีบขนกลับรังตัวเอง..โง่ไปไหมที่อยากรักษาสภาพแวดล้อมเล็กๆแบบนี้ไว้..แต่คงยากที่ฉุดรั้งสภาพแวดล้อมให้เหมือนเดิม..อาจจะได้ในส่วนเล็กๆของซึ่งมันเล็กมากจนน่าเวทนา...แต่ก็ฝันครับ..

ต้นผอุง.(ผะ.อุง.)ต้นที่เป็นอาหารสุดโปรดของแมงจินูนแดง..พยายามเก็บไว้ให้แมงจินูนกิน..ห้ามตัด..เพราะถ้าไม่มีอาหารแมงจินูนก็จะเหลือน้อย..สวนทางกับปริมาณคนที่เพิ่มขึ้น..เก็บเอาไว้เท่ห์ๆใครจะทำไหม..สวนนี้เน้นบันเทิง..และอารมณ์ส่วนไม่มีจะกินเป็นอีกเรื่องหนึ่งครับพี่น้อง..ฮ่าๆๆๆฮิ้วววววว..

ต้นบักเล็บแมว..อาหารสมัยเป็นเด็กๆที่อาศัยอยู่ในชนบท..สมัยตั้งแต่ไม่มีไฟฟ้าใช้..ได้เก็บกินแทนขนมหวาน..กินอิ่มก็ไม่กวนตังค์พ่อแม่ไปซื้อขนม..

ธรรมชาติที่เป็นประกอบเล็กๆในสวน..ไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้เริ่มมองเห็นความสวยงามที่ซ่อนอยู่แต่ก่อนมองข้ามไปได้ยังไงไม่รู้..อืมม์..อาจจะเป็นเพราะอายุมากขึ้นกระมัง..ฮ่าๆๆๆๆฮิ้ววว..

ผมคิดอยู่เสมอตราบไดที่ยังยืนอยู่บนพื้นธรณี..และขุดดินไหวจะพยายามปลูกให้มากกว่าตัด..และฝันจะมีสวนป่าที่มาจากปลูกของตัวเอง..แม้จะมองไม่เห็นความสำเร็จ..เหมือนสายลมที่อ่อนล้าเฝ้าโยกคลอนภูผาให้ไหวติง..ผมก็จะทำ...

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย..