ก่อนจาก ... ขอ(ใช้)อีกที เหอะ

    คงปฏิเสธได้ยาก หากจะมีใครบอกว่า ...

    “เป้าหมายของเกษตรกร ไม่ว่าด้านใด ... คนไหน ... คือ ได้ผลผลิตที่มีคุณภาพตามที่ตลาด ต้องการ ปริมาณเยอะ ๆ”

    ภาระ / กิจกรรม และทุน ของเกษตรกร จึงเกิดขึ้น ... ส่วน จะ ... มาก น้อย ... เพียงใด ขึ้นอยู่กับแรงคาดหวังต่อเป้าหมาย

    เห็นได้จาก ช่วงฤดูทุเรียนที่ผ่านมา ... ข้าพเจ้า ไม่จริงจัง หรือ คาดหวัง กับผลผลิตที่จะได้  ว่าต้อง มาก / น้อย ... รูปลักษณ์ ตรงตามที่ตลาดต้องการ หรือไม่ ... จนหลานที่แวะเวียนมาแทบทุกวัน ออกปากถาม

    “ลุงหลวง ไม่ฉีดยา ... ไม่โยงมั่งรึ ... เดี๋ยวก็ขาดทุนแหละ”

    “ปล่อยมัน ... เอาเท่าที่เหลือ ... มีกิน มีแจก ก็พอแล้ว” ข้าพเจ้า บอก และคิดต่อโดยไม่เปล่งออกมาเป็นคำพูด

    ‘ก็ไม่ได้ลง ทุน สักเท่าไรนี่... หักเป็นกำไรที่ได้ออกกำลัง และ หย่อนใจ ก็คุ้มแล้ว’

    “ยาไม่ฉีด ก็ไม่เป็นไร แต่ต้องโยง (หมายถึงโยงกิ่ง) ... ถ้าไม่โยงลูกโตขึ้นมา หักหมดแหละ ...” เสียงหลาน บอก พร้อมเสนอตัว “ผมจัดการให้เอง ... ตัดขายแล้วค่อยหัก  (หักค่าใช้จ่าย)... นะ”

    คิดเงียบ ๆ ‘พูดไปใยมี’ ... จึงพยักหน้า

    หลังผู้รับซื้อ เข้าตัดทุเรียนหมดแล้ว ... เชือกฟางที่ใช้โยง ...  ถูกทิ้งคาต้น คากิ่ง ไว้แดงเถือกทั่วสวน เกือบสองเดือน หลาน จึงนำคนมาปีนขึ้นไปตัด

   ตัดลงมาแล้วเก็บ พันม้วนยัดลงถุง อย่างที่เห็นนี่แหละ

                   นี่ ... ก็ใช่ ... อีกกว่า สองถุง แน่ะ!

    หลังจาก คณะผู้มาจัดการตัด / เก็บ .... กลับไปแล้ว ข้าพเจ้าเดินไปดู ... คิดภาระ ว่าจะทำอย่างกะมันดี

    ‘ยังแข็ง แรงดีอยู่นี่ ... ใช้ทำอะไรได้บ้างไหมหนอ’? ... พลันแว็บคิด ....

    ลากถุงมา รื้อเลือก เส้นที่เหมาะ ๆ ...

     แล้วละ ไปค้นหา ท่อ PVC ที่เหลือจากการ ต่อ / ซ่อม หัวกระจายน้ำ ที่กองสุมไว้ข้างกอสละ

           ได้มา ... ปักลงเหนือร่อง ที่จะปลูกถั่ว ... แล้ว ต่อเข้ากันอย่างที่เห็นนี่ ... ฮึ ๆ ๆ

    ได้โครงตามต้องการ ... คว้าเชือกที่เลือกไว้ ... ผูกถัก ...

      ออกมาเป็นค้างถั่ว ... ดั่งนี้แล ...

   ไม่ต้องซื้อข่าย ไนล่อน (เขาขาย มวนละ 200) ... ประหยัดไปได้ 200 .-

     ว่า ตามหลักวิชา Econ. แล้ว 200.- นี่ = เงินออม สำรองทุน เชียวนา

    ผู้ขอเกาะกอด ... เรียงหน้ากันขึ้นมาคว้าไขว่

                                        เอามาให้ดู ใกล้ ๆ ... จะ ๆ

         รำพึง คนเดียว ... 

           ‘ถึงเจ้าจะถูกมองว่า เป็น ขยะ ... แต่ ...’

                “ก่อนพรากจากกัน ... ขออีกทีเหอะนะ !....”