น้ำใจจากนครนายก...สู่...อุบล

        บล็อกนี้เกิดขึ้นเพราะได้รับแรงกดดันจากเพื่อนพ้องน้องพี่ผู้ร่วมชะตากรรมทั้งหลายอยากรู้อยากเห็นข้าวของที่รวบรวมเพื่อไปช่วยเหลือพี่น้องที่อุบลได้อะไรไปแค่ไหน แล้วบรรยากาศเป็นอย่างไรบ้าง ก็เลยจำยอมชี้แจงแถลงไขผ่านบล็อกนี้ค่ะ และขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ไม่แล้งน้ำใจมา ณ โอกาสนี้  

        ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เดินทางไป ต.หนามแท่ง  ครั้งแรกเมื่อวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๕๖  

ส่วนหนึ่งของบรรยากาศการรวบรวมของ

ฝ่ายบรรจุข้าวสาร  เป็นภาพของวันแรกที่เตรียมของ  ส่วนวันอื่น ๆ ทิ้งให้คนอื่นทำเลยไม่มีภาพ ๕๕๕๕๕

เดินทางจากนครนายกด้วยรถ ๓ คัน  ต้องใส่คอกแบบรถขนผักเลยค่ะ ไม่งั๊นขนไม่หมด

คันนี้รอสมทบอยู่ที่บ้านอุบล ขนมะขามหวานไปกว่า  ๓๐๐ กิโล

ถึง อบต.หนามแท่ง ต้องเปลี่ยนรถเป็นรถของ อบต.เพราะคันที่มาเตี้ยเกินไป ทำท่าจะแย่่ตอนขึ้นเขา

จุดแรก ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านพะเนียด  เด็ก ๆ จาก บ้านหุ่งหลวงมารออยู่ที่นี่ด้วย

รีบไปกันต่อ คราวนี้เราเร่งคนอื่น ๆ ไม่โอ้เอ้อย่างครั้งที่แล้ว เพราะรู้... หนทางอีกยาวไกล

เฮ้อ... ถึงแล้ว บ้านโหง่นขาม

ช่่วยกัน สองมือสองไม้อย่าได้ว่าง

รีบ ๆ ขนลงจะได้ไปต่อ

เตรียมใกล้พร้อม

ในขณะที่จัดของเราก็เอาขนมหลอกเด็กไว้ก่อน

ในขณะที่จัดของด้านในสังเกตว่าคนช่วยขนของหายไปไหนหมด  หันมาอีกที อ้อ... รุมถังปลาแดก  ปลาร้านำมาทั้งหมดสองถัง ถังละ ๑๔๐ กิโล ลงไว้ที่ อบต. ๑ ถัง เอาขึ้นมาที่นี่ ๑ ถัง ชาวบ้านบอก  " เอาสเต็กมาแลกก็ไม่ยอม "

ลุยกันต่อ...บ้านดงนา

พอมาถึงก็เหมือนเดิม ช่วย ๆ กันนะ

ต่างตรงที่... ที่นี่ใช้แรงงานเด็กด้วย

มาถึงข้าวสาร  ผู้ใหญ่ทำไปนะ เด็ก ๆ ไม่ไหวจ้ะ

ที่สุดท้ายแล้ว... อยากเห็นชุดกีฬาที่เตรียมไปเด็ก ๆ ใส่แล้วสวยมั๊ย  จัดไป

ลาจากอีกครั้ง... บ้านดงนา

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงอันแสนอบอุ่น