ถ้าเขา ... ? พูดได้ ...

   “ร้อนตับแทบแตกแล้ว !” ... 

     เปล่า ... ไม่ใช่เสียงบ่น ... แต่ เป็นบ่นที่ไม่มีเสียง

     อ๊ะ ๆ ... งง ละซี ? ... และคงตรึก ว่า ‘ไอ้ตาลุงนี้ ท่าจะฟั่นเฟือน ... บ่นไม่มีเสียงมีด้วยรึ’

     ยืนยัน ว่ามีครับ ... บ่นผ่านสื่อไงครับ ... ก็บรรดา สมช. บ้านสวน ฯ เรานี่แหละครับ

     ตอนอยู่ที่สุราษฎร์ฯ ... ก่อนหน้าจะขึ้นมานครปฐม ก็ยินเสียงบ่นทำนองนี้ออกขรม ... จากคนที่พบกันส่วนใหญ่ ... และเสริมด้วย กังวล บ่นไกล ห่วงใย ไปถึง ต้นไม้ พืชพันธุ์ ที่ต่างปลูกไว้ ว่า ...

     “ร้อนมาก ... แล้ว แล้งหนักอย่างนี้ ... น้ำที่ใช้รดก็ทำท่าจะไม่พอ ... ใบก็ร่วงเต็มไปหมด ... แล้วต้นไม้จะเหลือรอดสักกี่ต้น”

     ครั้นข้าพเจ้า เดินเข้าสวน ... แม้ห่างจากต้นเสียงบ่นแล้ว ก็ตาม ... แต่ สัญญาปรารภเหล่านั้น ยังคงแว่วหูอยู่

     แหงะหน้า ปรายตาดูต้นไม้ อย่างไม่ตั้งใจ ...

     อึมมม ... ก็ยังพุ่มใบเขียวอยู่นี่

     แว่วคลื่นสัญญา “ใบก็ร่วงเต็มไปหมด” ...  ซ้อนทับมาตามมา ... เท้าถูกความอยากเห็น บัญชาให้พาไป ..

     แล้วที่ปรากฏเบื้องหน้า .... นี่ไง ... ใบเกลื่อนจริง ๆ

   ไม่ได้ตั้งใจ ... แต่ก็เดินอ้อมไปไปดูท้ายสวน ...

     แล้วเดินต่อเข้าไปบริเวณ ที่ปลูกคละ มีทั้ง ลองกอง ทุเรียน มังคุด  ... อืม ... ก็เกลื่อน เหมือนกันครับท่าน 

     แม้แต่มะพร้าว ... ก็ ...

     เดินกลับมายัง Store room ที่ยังก่อสร้างค้างคา ... รี่ไป ที่แผง ควบคุมไฟฟ้า  ... เอื้อมมือผลักยก ปุ่ม Switch ควบคุม Motor สูบน้ำ

     ครู่ต่อมา ... เสียงน้ำถูกพ่นผ่าน Sprinkle jet ที่ติดตั้งไว้บริเวณโคนต้นไม้ที่ปลูกไว้ ตามด้วยเสียงหมุนทำงานแข่งกันของ Jet ... เดินไปหย่อนก้นลงบนม้านั่ง ที่ดัดแปลงต่อขึ้นอย่างลวก ๆ จากบานหน้าต่างเก่าที่รื้อจากอาคารหลังเก่า ...

     ตา จ้อง มองส่าย เห็นภาพการหมุน ของใบ Sprinkle jet ... และฝอยน้ำที่ถูกสาดสะบัด กระจายออกไป ...  เป็นการเห็นแบบสัมภเวสี ... เพราะจิตไปสิงสู่อยู่อีกภพ !

     ‘อึด ... ทน ... จริง ๆ นะเจ้าต้นไม้พวกนี้’ ... เสียงปรารภจากจิต ... สงบฟังต่อ ‘ไม่ยักบ่นเหมือนคน ... เอ .. ! รึ บ่น? ... แต่เราไม่ได้ยิน’

     ‘เฮ้ย ... เพ้อเจ้อ ... บ้ารึไง’ ... อีกสำนึกผุดขึ้นมาถามตัวเอง เมื่อสติหวนกลับ ... หัวเราะเขิน ๆ ให้กะความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง

     แล้วก็เผลอไผล อีกจนได้ ...

      ‘ไม่ใช่อดทนอย่างเดียวนะ ... ฉลาดด้วย ... ดูซี ... คงรู้ตัวว่าในสภาวะเช่นนี้ ใบที่สะสมไว้มากเกินไป จะฆ่าตัวเอง ก็ต้องเลือกปลดปล่อย ใบที่ไร้ประสิทธิภาพ ทิ้ง ๆ ไปซะบ้าง ... เอาไว้แต่พอดี ๆ’

     สะดุ้งตื่นจากภวังค์ ... ครานี้ ... ดึงความฝันในภวังค์มาตริต่อ ...

     “คนเรานี่ มี “มมังการ – อหังการ” ซะเหลือเกิน ยกตัวซะประเสริฐ เลิศ เหนืออะไร ต่อมิอะไร ... อาการล้น ๆ จึงปรากฏ ให้เห็นบ่อย ๆ ใน สมมติที่เรียกว่าคนนี่เอง ... น่าจะเหลือบดูต้นไม้ ไว้เป็นเยี่ยงบ้าง”

     ต้นไม้ รู้จักปลดใบที่ไม่จำเป็น ... ปลดแล้ว ... ทิ้งเลย ... ไม่สนใจ ว่าใครจะเอาไปไหน ... ไม่เคย คิดจะไปยื้อ ใบของต้นไหนอื่น ... มาแทนของตนที่หล่นไป ... แม้กระทั่งของตนเองก็เหอะ ... ไม่เคยนำกลับขึ้นไปเสียบติดกับกิ่งก้าน ซ้ำอีก ... รังแต่จะผลิยอด สร้างใบที่มีประสิทธิ์ภาพ ควรแก่งาน ขึ้นมาใช้สอยใหม่

     แต่คนนี้เล่า ! ... ปล่อยไม่เป็น ... ทิ้งไม่ลง ... รู้ ๆ อยู่ ว่าไร้ประโยชน์ แถมก่อโทษด้วยซ้ำ ... แต่ก็ยังหวง ยังกอดไว้งั้นแหละ ...

     หากต้นไม้เหล่านั้น สื่อกับเราได้ ... เขาคงหัวเราะ แล้วตั้งคำถามเอากับเราว่า

“คนเอ๋ย ... เมื่อไร จะรู้จัก ... ‘พอเพียง’ ของจริงซะที ?”