เก็บตกเขาหลวง

รอคนที่ถ่ายภาพได้มากๆมาเขียนบล๊อก รอๆก็ไม่เห็นเหมือนรอน้ำจากฟ้า สาวๆไม่มาเขียนบล๊อกเลย อ๊อดก็ถ่ายไปเยอะ สำหรับสามหนุ่ม อินเนียร์เขียนจนไม่มีรูปจะมาเล่าแล้ว(แต่ผู้ใหญ่ว่าอินเนียร์น่าจะเขียนอีก อยากจะเขียนนะแต่ไม่มีรูปเลย) พี่เสิรฐ์ก็เขียนไป4บล๊อกแล้ว ผู้ใหญ่ก็เขียนไปบ้างแล้ว แต่ผู้ใหญ่ก็ถ่ายไว้เยอะเห็นว่ากำลังจัดหมวดหมู่ของภาพ อินเนียร์รู้สึกว่าต้องรีบเขียนเพราะฝนกำลังมาแล้ว จะเกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย ?ฟังเพลงเกี่ยวกับฝนแก้เลี่ยนหน่อยนะ เป็นเพลงที่ชอบมานานแล้ว บล๊อกนี้เลือกเฉพาะภาพที่เพื่อนๆมีความสุขมาลงครับ 

เอาภาพความสุขของสมช.มาให้ชมครับ ไม่ค่อยมีรูปจริงๆขอบอก

 ภาพมืดไปหน่อยระหว่างพี่หยอยกับน้องนัดคือพี่อารีย์

 คนใจดีบ้านสวนยิ้ม

ผู้ใหญ่ยิ้ม แต่อ๊อดคงยิ้มถูกใจมากกว่า

 น้องไก่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข มาเขียนบล๊อกมั่งซิคะ

 นี่ยิ่งยิ้มใหญ่เลย

 ภาพนี้ดูอ๊อดก็มีความสุขที่ได้หลบร้อนลงน้ำ

 ในรูปนี้ไม่มีใครมายิ้มให้เห็น แต่หลายคนในชุดขึ้นเขาหลวงเห็นแล้วน่าจะยิ้มออก เมื่อชายหนุ่มพูดว่าหวานจัง ผู้สาวก็พูดว่าหวานเน๊าะ พอซักพักผู้บ่าวคนเดิมพูดว่าหวานจัง ผู้สาวคนเดิมก็พูดว่าหวานเน๊าะ  จนอินเีนียร์แซวได้เรียกเสียงหัวเราะกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นเริ่มจากอินเนียร์จำได้ว่าในบล๊อกอ๊อดพูดบ่อยๆว่าไม่รู้จักต้นนั่นต้นนี่ อินเนียร์เห็นต้นอะไรก็จะไปตามอ๊อดมาดู จนมาดูต้นละไมนี่ แล้วน้องสาวเจ้าของบ้านที่พี่หยอยแนะนำให้รู้จักว่าน้องสาวเป็นคนรุ่นใหม่ทำงานพัฒนาหมู่บ้านโดยพัฒนาเด็กเล็กในหมู่บ้านอนุญาตให้เก็บได้ อินเนียร์เลยเดินเข้าไปเก็บลูกละไมใต้ต้นมาให้เพื่อนๆชิมกันแล้วบอกว่าหวาน ผู้ใหญ่โสทรจึงอาสาปีนไปเก็บบนต้นอินเนียร์ก็อาสาไปเป็นผู้ช่วยใต้ต้นซึ่่งอยู่บนทางลาด แล้วเพื่อนๆก็ได้ชิมจนเกิดวลีที่ว่า"หวานจัง และหวานเน๊าะ"