ช่วงเวลา...ที่หายไป

ช่วงเวลาหนึ่งที่หายไปจากการเขียนบล็อกบ้านสวนพอเพียง ...ชีวิตยังเดำเนินปกติ....การในหน้าที่ก็ต้องทำตามปกติไม่ว่างานในโรงพยาบาลและงานชุมชน ซึ่งเป็นบริการเชิงรุกที่พวกเราชาวสาธารณสุข ร่วมกันลงเยี่ยมบ้านผู้ป่วยอัมฑฟฏษ์ อัมพาต ผู้ป่วยยากไร้ ผู้พิการ โดยทีมแพทย์ พยาบาล เภสัช นักายภาพบำบัด ร่วมกับจิตอาสา ทั้งชาวบ้าน แกนนำในชุมชน และน้องนักเรียน เรื่องที่จะนำมาเล่าวันนี้...เป็นเรื่องของคนไข้รายหนึ่ง..ซึ่งเธอป่วยด้วยโรคร้ายจนเชื้อขึ้นสมองเมื่อหลายปีก่อนจน ขาทั้ง 2 ข้างติด มีแผลกดทับ ซึ่งทางโรงพยาบาลก็ได้ช่วยเหลือในเรื่องการสร้างที่อยู่อาศัยร่วมกับอบต...จนเมื่อกลางปีที่แล้ว ก๊ะได้ไปเจอหมอพื้นบ้าน ซึ่งได้ช่วยเหลือนวดรักษาและจ่ายยาสมุนไพรให้กิน จนข้อที่เริ่มติดคลายและสามารถยืดเหยียดขาได้  สาวน้อยเพิ่งได้มีโอกาศไปเยียมก๊ะกบทีมเมื่อปลายปีที่แล้ว เนื่องจากน้องทีมเยี่ยมบ้านประสานมาว่า คนไข้มีอาจมีโอกาสเดินได้ ทีมจึงให้ร่วมประเมินคนไข้กับนักกายภาพบำบัด นอกการช่วยเหลือด้านสุขภาพ  ผู้ป่วยยังมีปัญหาด้านที่อยู่อาศัย  บ้านที่อยู่แกนกลางบ้าน เริ่มทรุด เราได้รับความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่บ้านและอบต มาช่วยในการซ่อมบ้านและทำบันไดบ้านใหม่ให้กับผู้ป่วย ตามมาร่วมกิจกรรมกับพวกเรานะคะ

งานแรกของพวกเราก็คือ   ที่มซ่อมบำรุงและผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านช่วยกันเสริมคานใต้บ้าน ป้องกันบ้านทรุด...

อีกทีมก็ช่วยกันทำบันไดบ้านใหม่ เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถกระเถิบลงมารดน้ำต้นที่พวกเราจะช่วยปลูกไว้ได้

เรายังมีน้อง ๆนักเรียนจิตอาสาจากโรงละงูพิทยาคม มาช่วยเป็นเด็กฝึกงานก่อสร้าง...ช่วยกันขนหิน ขนทรายให้พี่ ๆ อยากสนุกสนาน

เท่านั้นยังไม่พอ  ยังเป็นพนักงานกวนปูน ที่ขยันขันแข็ง ทีเดียว

วันนี้หมอนวด เปลี่ยนจากนวดมาจับจับขุดดินแทน  น้องพยาบาลก็เปลีียนจากเข็มมาขุดเหมือนกัน

ที่มเห็ว่าพื้นที่หน้าบ้านผู้ป่วย ว่าง และดินก็สมบูรณ์ดี   น่าปลูกผักไว้ให้ผู้ป่วย ได้เก็บไว้กินได้ จึงช่วยกันเปลี่ยนที่รกเป็นแปลงผักกัน

กว่าจะเสร็จ  เล่นเอา เมื่อยไปตามๆกันเหมือนกันนะนี่....วันนี้ปลูกไม่ทัน เลยทำแปลงไว้ให้ก่อน

เรามากันอีกครั้ง คราวนี้ น้องๆ เป็นนักเรียนจากโรงเรียนอิสลามที่อำเภอควนโดน  มาร่วมลงเยี่ยมบ้านด้วย น้องๆบอกเป็นครั้งแรกที่ปลูกผัก 

มาครั้งที่ 3 ผักรอบแรก  เริ่มรก ระหว่างสาวน้อยวนวดคนไข้อยู่ น้องตั๊ก น้องอ้อย และบังหวิน ก็ช่วยพรวนดินถอนหญ้า ให้แปลงผัก

หลังจากนัั้ั้นน้องตั๊ก ก็สอนคนไข้หัดเดิน  และให้ฝึกเดินทุกวัน เช้า- เย็น เพื่อเพิมความแข็งของขา และข้อสะโพก

หลังพรวนดินฝนตกลงมาอย่างกระหนำ่...กลับรพ.ไม่ได้ติดฝนกันต่อ...แปลงผักจะโดนน้ำท่วมมั้ยนี่

ระหว่างรอฝนหยุดเราเลย นำงานฝีมือมาช่วยเสริมรายได้ให้กับก๊ะ ซึ่งตอนนี้มีรายได้งานเงินผู้พิการและจากลูกสาวซึ่งเพิ่งได้งาน ผู้ป่วยต้องใส่ผ้าอ้อม ตลอดเวลาเพราะการเคลื่อนย้ายไปห้องน้ำค่อนข้างลำบากเวลอยู่บ้านคนเดียว เราเลยสอนให้กะถักโครเชต์ผ้าคลุม(ฮิญาบ)  ซึ่งคิดว่าสมารถขายได้ เพราะที่นี่คนมุสลิมส่วนใหญ่คลุมผ้ากันอยู่แล้ว

นี่คือฝีมือการถักของก๊ะ...ซึ่งถักออกไม่ได้สวยทีเดียว ผืนนี้สาวน้อยนำมาฝากอสม.ช่วยขาย ขายได้ไปแล้ว

ผืนนี้ก็ขายไปได้แล้วเช่นกัน...หลังจากนำมาวางที่คลีนิก คนไข้ที่มานวดก็ช่วยซื้อไป

ผืนสีม่วงเป็นผืนแรกที่ก๊ะหัดถัก แก้ ไป 2-3 รอบ  จนได้ออกมาเป็นที่น่าพอใจ

ผืนสีเหลือง สาวน้อยนำมาโพสต์ทาง fackbook มีพี่ซึ่งเป็นเพื่อนในเฟสซื้อไป

ผืนสีขาว กำลังทำการตลาดให้ก๊ะ อยู่เพราะ พยาบาลหลายคนต้องใช้อยู่แล้ว....

....ตอนนี้ วันเสาร์เช้า ๆสาวน้อย จะเลือกผ้าและลูกปัดสำหรับถัก มักจะโดน คนไข้หรือคนรู้จักแซว ...

"หมอน้อย  จะซื้อไปคลุมเองหรอ"

"ป่าวค่ะ... ซื้อไปให้คนไข้ถัก...สนใจสั่งได้นะคะ...ถือโอกาสช่วยขายซะเลย"

 ช่วง 2เดือนก่อน ก๊ะ มีปัญหา กระเพาะปัสาวะอักเสบ สาวน้อยเลยยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยม ผ้าฮิญาบที่เสร็จแล้ว ลูกสาวก๊ะจะนำมาฝากขาย... อาทิตย์หน้าคงได้เข้าไป...แล้วจะนำเรื่องราวของก๊มาเล่าต่อนะคะ...วันนี้ก๊ะหัดกินผักหลายอย่างที่ไม่เคยกิน ไม่ว่าจะเป็น อ่อมแซ่ม ผักน้ำ โสมไทย หญ้าปักกิ่ง พลูคาว ที่สาวน้อยนำไปปลูกและบอกประโยชน์ ว่าไม่อร่อยก็ต้องกิน เพราะจะรักษาตัวเรา....หลังสุดเอาชะอม ไปฝาก เกือบสิบต้น ไม่รู้ว่าเมนูจะเป็น ไข่เจียวชะอมทุกวันหรือป่าว....

      สุดท้ายขอบคุณบ้านสวนพอเพียง และพี่ๆน้องๆทุกท่าน ที่้เป็นต้นแบบและเป็นแรงบันดาลใจการการช่วยเหลือสังคม การส่งเสริมการนำแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ในชีวิตประจำวันของผู้ป่วยในชุมชนของเรา