หลับให้สบายนะลูกนะ " อ้วนดำ "

          เมื่อตอนเย็นวันอาทิตย์ที่ 6 กรกฎาคม  2556 เวลาประมาณ 1 ทุ่ม ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวเย็น เสียงโทรศัพย์ก็ดังขึ้น หน้าจอบอกว่า น้องรามโทรมา เห็นเบอร์โทร ตอนนั้นรู้สึกกังวล และตกใจอยู่ลึก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอรับสายคนที่โทรมาเป็นเอื้อง เสียงสั่นปนสะอื้น บอกว่าอ้วนดำโดนคนตีตายแล้วที่หน้าสวน บอกอย่างเร็วว่าจะรีบไปทันที ให้เอาอ้วนดำเข้ามาไว้ในสวนก่อน ไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงสวน มาถึงเอื้องบอกอ้วนยังไม่ตาย อ้วนดำนอนอยู่บนรถเข็น หายใจรวนริน มีเลือดไหลออกจากจมูก หน้าฝากมีรอยยุบแต่ไม่แตก บาดแผลที่อื่นไม่มี เอื้องกับรามก็ร้องให้ไม่หยุด จัดการหาผ้ามาปู อ้ายเวทย์อุ้มอ้วนลงนอน เอาเสื้อที่อ้ายเวทย์ใส่ตัดหญ้าประจำมาห่มให้อ้วน ทุกคนร้องให้กันหมด ดูจากสภาพ ยังไงอ้วนดำก็ไม่รอดแน่ บ้านเราห่างจากตัวจังหวัด 115 กม. จะไปหาหมอที่ไหน  โทรบอกมะโหน่ง บอกอีฟ น้องกบคนคลองอ้อมก็โทรมา เอื้องเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัว มาประคบบนหัว แต่นั้นเป็นวิธีที่ผิด มะโหน่งโทรมาบอกว่าให้ใช้น้ำแข็ง แต่เราไม่มีน้ำแข็งเลย รามเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาประคบหัวให้อ้วน มะนาวกับพี่หมีก็หมอบอยู่ใกล้ ๆ ทุกคนร้องให้กันหมด อ้ายเวทย์ใช้ผ้าซับเลือดที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ แดงกอดอ้วนกระซิบบอกอ้วนว่า ไม่ต้องสู้นะลูกนะ หนูคงเจ็บมาก ไปเถอะ ไปตามทางของหนู ชาตินี้หนูหมดเวรหมดกรรมแล้วลูก อ้วนดำพยายามสู้อยู่ราวชั่วโมงก็จากไป ทุกคนมีแต่ร้องให้ เอื้องบอกว่า ถ้าเป็นไปได้ ขอให้อ้วนมาเกิดเป็นลูกแม่เอื้องนะ แดงก็บอกว่า มาเกิดเป็นลูกแม่ก็ได้ แม่เอื้องก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้นนะลูกนะ  รีบโทรบออกแม่กับพ่อ แม่ร้องให้บอกใครนะช่างใจอำมหิตทำร้ายได้ลงคอ การตีแบบนั้นหมายถึงต้องการเอาถึงตาย 

        รามบอกว่าก่อนเกิดเหตุ รามเอาต้มปลามาให้เรียกหาอ้วนไม่เห็น ปกติอ้วนจะไม่ไปไหน ไม่ว่าทำอะไรจะวนเวียนอยู่ไม่ห่าง รีบวิ่งออกไปหน้าสวน โดยมีพี่หมีกับมะนาววิ่งออกไปด้วย พอออกไปหน้าสวน พี่หมีจะวิ่งนำไปจนพบอ้วนดำ ไม่ห่างจากประตูสวนมากนัก พบอ้วนดำนอนอยู่ ร้องตะโกนบอกเอื้อง เอื้องวิ่งออกมาแล้วก็โทรหาแดงทันที แม่น้องอาร์มสวนใกล้กันได้ยินเสียงวิ่งออกมาดูบอกว่า เห็นอ้วนดำวิ่งตามรถจัรยานยนค์คันนึง ลักษณะเหมือนเรียกให้อ้วนไปหา แล้วก็ไม่ได้สนนใจเพราะ เพราะแถวนี้ทุกคนรู้จักอ้วนดำหมากินกล้วยกันหมด บางคนเวลาผ่านไปนาไปสวน ยังเอาขนมเอากล้วยมาให้อ้วนดำเลย เราพอรู้ว่าแม่น้องอาร์มรู้จักคนที่เรียกอ้วนดำไป แต่ไม่บอก และเราก็พอรู้ว่าเป็นใคร เป็นสวนที่อยู่ไม่ห่างกันมากนัก เวลาเค้าไปกรีดยางจะผ่านหน้าสวนเราประจำ เค้ามีหมา เราก็มีหมา หมาบ้านเรากับหมาบ้านเค้าจะไม่ถูกกัน เจอกันเป็นไม่ได้ จะไม่มีใครยอมใคร เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเจ้าหมีกับ เบิ้ม ไจแอนท์ จนมาถึงรุ่น อ้วนดำกับมะนาว เจ้าหมีก็ยังผูกใจเจ็บ เวลาเจ้าของหมาบ้านนั้นขับรถผ่านสวนก็จะจำเสียงรถได้ จะพาน้องวิ่งไล่เห่าประจำ แต่ก็แค่หน้าสวน ซึ่งยาวไม่กี่เมตรเอง แล้วก็กลับเข้ามาสวน เวลาแดงมาสวนก็จะผ่านสวนคนนั้นประจำ หมาเค้าก็จะวิ่งเห่าเรา แต่เราไม่สนใจเพราะรูนิสัยหมาดี แค่เห่าก็ผ่านเลยไปไม่ได้สนใจอะไร แต่เค้าเป็นคนขี้หงุดหงิด โมโหร้าย ครอบครัวเคยมีอาชีพ ฆ่าวัวฆ่าควาย ขายเนื้อส่งตลาด ช่วงนี้เลิกมากรีดยางได้สองปี แต่ความเป็นคนโมโหร้าย ทั้งหมูบ้านรู้กันดี เลยไม่ค่อยมีใครสนใจครอบครัวนี้นัก แต่แดงก็ไปมาหาสู่ แบ่งปันผัก ของกินให้ประจำ เวลาเจ็บป่วยไม่สบาย อ้ายเวทย์ก็เคยขับรถพาไปหาหมอถึงในอำเภอ ( 32 กม.) สิ่งที่ทำให้เจ็บใจที่สุดคือเอื้องบอกว่า ทั้ง ๆที่เค้ารู้ว่าหมาตัวนี้เป็นของน้าแดง น้าแดงเคยช่วยครอบครัวเค้ามาตลอด ทำไมทำได้ลงคอ จิตใจทำด้วยอะไร อ้วนดำไม่เคยทำร้ายใคร ไม่เคยกัดเป็ดกัดไก่  ชอบกินผักผลไม้ ใครไปมาก็จะวิ่งรับ 

            ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกที่จะเงียบเพราะเค้าไม่ได้มาทำร้ายในสวนเรา หมาเราวิ่งออกไปเอง และรู้ว่าพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น รู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง คงตอบหน้าตาเฉยว่าหมาวิ่งไล่เห่าเค้าเอง และถ้าตอบแบบนั้น  ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเราจะตัดสินใจทำอะไรลงไป  เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร  หลับให้สบายนะลูกนะ หนูหมดเวรหมดกรรมในชาตินี้แล้ว ไปตามทางของหนู ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ตลอดเวลาเกือบ 10 เดือนที่หนูมาเป็นลูกพ่อกับแม่ หนูเป็นเด็กดี พ่อ แม่ ตา ยาย รักหนูมาก แม่สัญญาว่า จะไม่ลืมหนู " อ้วนดำ "

จาก วันแรกที่ีน้องอีฟ นำลูกหมาตัวเล็ ก ๆมาให้ ดูได้จากบล็อกนี้http://www.bansuanporpeang.com/node/24239 

  http://www.bansuanporpeang.com/node/24283

จากวันนั้นถึงวันนี้

      ไม่ว่าคนหรือสัตว์ ทุกคนเกิดมาไม่ใช่ด้วยความบังเอิญ ต่างมีเวรมีกรรมที่กระทำต่อกันถึงได้มาเจอกัน การพลัดพราก ความตาย ไม่มีใครหนีมันพ้น แม้แต่คนเดียว หมั่นทำความดี อย่าประมาทกับชีวิตในปัจจุบัน 

                                                                   โปรดติดตามตอนต่อไป............