วันนี้สองล้อครอง

ในช่วงฤดูร้อน ทุกๆเช้าวันอาทิตย์ อุทยานแห่งชาติที่ที่อยู่ใกล้บ้านของอ้อยหวาน จะปิดถนนภายในอุทยานไม่ให้รถเข้า แต่อนุญาตให้เพียง 2 ล้อ ..2 ขา …สเก็ต หรีอสกีล้อ เท่านั้น

ขับรถออกจากบ้านไป 14 กิโล จอดรถไว้ตรงที่จอดรถตรงทางเข้า แล้วสองขาก็ปั่นสองล้อเข้าไป

ถนนภายในอุทยานเงียบสงบ ไม่มีเสียงรบกวนใดๆ ไม่มีกลิ่นควันจากเครื่องยนต์ ไม่มีมลพิษใดๆ มีแต่เสียงและกลิ่นของธรรมชาติล้วนๆ

อ้อยหวานได้ยินเสียงจากต้นไม้ จากป่าไม้ เป็นเสียงที่ได้ยินจากใจ ไม่ใช่ด้วยหู  ‘หวัดดีจ้ะ ขอให้มีความสุขนะจ้ะ’  ไม่ได้เพี้ยน แต่ได้ยินและรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

มากันตั้งแต่ 6 โมงเช้า เลยยังไม่ค่อยมีใคร พอสายหน่อยก็เริ่มมีคนทยอยกันมา ถนนขึ้นเขาลงเขาตลอด จะเล่นสเก็ตอย่างนี้ได้ต้องเก่งมากๆ

ขนาดปั่นจักรยานยังต้องหยุดพักบ่อยๆ ดอกไม้ริมทางของชอบของอ้อยหวาน ต้องหยุดแวะทักทาย

ไทม์ป่า (wild thyme) ออกดอกกันเหมือนมีงานเลี้ยง

สีสวยสุดใจ ดอกนิดดอกน้อย มีขนาดเท่าหัวเข็มหมุดเท่านั้น

แต่พอบานกันเยอะก็โดดเด่น งดงาม ไม่แพ้ใคร

บางช่วงก็มีดอกหญ้า  ‘Bladder Campion’  ขึ้นแซม

ดอกเดซี่ ก็มีให้ชื่่นชม

ดอกของต้น ‘Eastern Hornbeam’ หรือ ‘Ironwood’ สวยเต็มต้น

ห่านแคนนาขึ้นมาเดินป้วนเปี้ยนอย่างไม่กลัวรถ

ส่วนในน้ำก็ว่ายน้ำกันสุขใจ

มีทั้งพวกมีปีกและพวกมีล้อ ขณะนี้สองขาเท่าเทียมกัน ป้ายเขียนบอกเตือนว่า เที่ยงตรง… จงตื่นจากฝัน เพราะถนนจะเปิดให้รถราอีกครั้ง จนกว่าวันอาทิตย์หน้า..

ทางคดเคี้ยวผ่านป่าเขา

โค้งแล้วโค้งเล่า พวกเล่นสเก็ตและสกีล้อ ก็ไม่ย่อท้อ ต้องแข็งแกร่งจริงๆถึงจะทำได้

พอสายหน่อย คนก็มากขึ้น ทั้งเดิน ทั้งวิ่ง ทั้งปั่น ขาดอย่างเดียวคือมลพิษ

ใครใคร่ทำสิ่งไหน… ทำไป  แต่จอดเครื่องทุกอย่างไว้ ทางเข้าอุทยานมีหลายทางและมีที่จอดรถไว้ทุกจุด

ยิ่งสูงขึ้น ป่าก็ยิ่งหนาทึบ

แล้วเราก็มาถึงจุดสูงสุด

กับวิวงามๆเป็นรางวัล

มีเพื่อนร่วมรับรางวัลมากมาย

ต้นไม้ ดอกไม้ สัตว์ และธรรมชาติทั้งหลาย ได้ฝากคำร้องผ่านอ้อยหวานมาถึง ผู้มีอำนาจ หรือรัฐบาลทั้งหลาย หากมีวันอย่างนี้อาทิตย์ละวัน หรือครึ่งวัน หรือหลายวัน ...ธรรมชาติจะขอบคุณ

…ทรัพยากรน้ำมันไม่ใช่ว่ามีใช้ตลอดไป ไม่มีวันหมดจากโลก อย่านิ่งนอนใจ จนสายเกินแก้ไข

ขอให้เพื่อนๆมีแต่ความสุขค่ะ

ขอบคุณค่ะ

 อ้อยหวาน