แมว, สวนหลังบ้าน, แฟน

“พี่... แมวมันท้องหรือเปล่า” แฟนผมพูดขึ้น ขณะที่เห็นแม่แมวเดินนวยนวดมาคลอเคลีย

“สงสัยจะท้องอีกแล้ว” ผมจ้องมองพุงแมวที่ป่องออกด้านข้าง สักพักคงโตขึ้นอีก หลังจากนั้นอีกเดือนกว่าก็จะคลอดลูก เป็นแบบนี้จนเป็นภาพชินตา

“น่าสงสารเนอะ” เพียงคำพูดลอยๆ นี้ ทำให้ผมฉุกคิดขึ้น

ปีนี้แมวหลังบ้านออกลูกอีกครอกแล้ว แม้จะให้อาหารเกือบทุกวัน แต่ผมไม่เคยตั้งชื่อให้กับแมวจรพวกนี้ เพราะถือว่าผมไม่ใช่เจ้าของมัน และคล้ายเป็นคำพูดหักล้างความคิด “แมวของพี่” มักเป็นคำพูดติดปากของแฟนผมเสมอเวลาเล่าเรื่องแมวที่สวนหลังบ้านให้ใครฟัง

อย่างเงียบๆ ผมตัดสินใจจะเอาแม่แมวไปฉีดยาคุมหลังจากมันคลอดลูกครอกนี้

“อยากกินพิซซ่า” เสียงคำพูดออดอ้อนพร้อมกับตาเป็นประกายแวววับทำให้ผมใจอ่อนอยู่เสมอ ช่วงนี้ผมพยายามห้ามไม่ให้เธอทานของโปรดประเภทอาหารขยะ เพราะช่วงไม่กี่เดือนนี้น้ำหนักตัวเธอขึ้นมาหลายกิโล ประกอบกับคนรู้จักหลายคนเริ่มทักไปในเสียงเดียวกันว่า ‘ท้องหรือเปล่า’ เธอได้แค่ยิ้มแล้วตอบว่า ‘เปล่าค่ะ’ 

“โห... ปลูกอะไรเยอะแยะ” เสียงพูดเจือความสงสัยดังขึ้น เมื่อเห็นต้นกล้ามะเขือเทศ ที่ผมหว่านเริ่มผุดโผล่ออกจากอ่างเพาะ ซึ่งผมอธิบายไปแบบรวบรัดว่าเดี๋ยวจะจับไปแยกปลูกลงกระถาง เราค่อนข้างแตกต่างกันผมชอบปลูกต้นไม้ขณะที่เธอไม่ได้สนใจเรื่องอะไรพวกนี้เลย บางทีผมก็ขลุกอยู่ที่สวนหลังบ้านเป็นชั่วโมง แต่เธอแค่มาตากผ้าหรือล้างจานเท่านั้น ตอนนี้มะเขือเทศเริ่มโตขึ้นมากแล้ว หลายต้นมีลูกให้เห็นและเริ่มทยอยสุก

ปีนี้หนาวกว่าทุกปีอากาศเย็นจัดในตอนเช้า ดูเธอจะมีความสุขเป็นพิเศษ ที่ผมไม่ค่อยได้เข้าไปในสวนหลังบ้าน ได้แต่มานั่งดูหนังเป็นเพื่อนเธอที่หน้าบ้าน

“อย่ามาร้องไห้ต่อหน้าพี่นะ” ผมพูดเสียงดังพร้อมทำหน้าดุใส่เธอ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาหลายครั้ง และมักจะจบลงแบบเดิมทุกครั้ง เมื่อเธอทำผิดจนถูกตำหนิจะเริ่มร้องไห้เพื่อขอผมยกโทษให้ ผมอายุจะสี่สิบต้องการเริ่มต้นอย่างจริงจัง ทุ่มเทกับใครสักคน ขณะเดียวกันผมก็ต้องการสิ่งนี้ ตอบแทนอย่างเสมอภาคด้วยเช่นกัน ผมยอมรับว่าเกลียดทุกอย่างที่เป็นนิสัยเสียของเธอ แต่ขณะเดียวกัน ผมก็ชื่นชมในความพยายามไม่ย่อท้อที่จะปรับปรุงตัวเองของเธอเช่นกัน ความสัมพันธ์ที่คิดว่าจะจบในระยะเวลาสั้นๆ จึงลากยาวผ่านเดือนผ่านปี

“เผื่อใจผิดหวังไว้บ้าง” เพื่อนสมัยเรียนคนหนึ่งเขียนเมื่อคุยกันผ่านทางเฟสบุ๊ค หลังจากผมทำการเชื่อมหน้าเฟสของผมเข้ากับแฟน ปฏิกิริยาของหมู่เพื่อนแบ่งเป็นสามกลุ่ม แรกนั้นยินดีด้วย สองแค่เฉยๆ สามเริ่มทำนายจุดจบความสัมพันธ์ของเรา ที่น่าปวดใจคือกลุ่มสุดท้ายนี้มีมากที่สุด เพื่อให้เข้าใจง่าย เพื่อนผมเกือบทั้งหมดรับราชการเป็นครูโรงเรียนมัธยมและอาจารย์มหาวิทยาลัย ส่วนใหญ่จะมีชีวิตคู่เมื่อเริ่มทำงานปัจจุบันหลายคนมีลูกโตกันแล้ว มุมมองในการเลือกคู่ชีวิตจึงมักจะเป็นอายุที่ใกล้เคียงกัน หรืออย่างน้อยก็มีหน้าที่การงานเหมือนกัน มีเหตุผลมากมายที่ผมจะไม่ควรมาคบกับเธอ ขณะเดียวกันอาศัยเพียงเหตุผลข้อเดียวเช่นกันที่ยึดเหนี่ยวผมไว้กับเธอ

‘ว่างเปล่า และไม่มีความสุข’ คือความรู้สึกเมื่อก่อนทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียว ตอนนี้ผมไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว

หลังจากนี้อีกหลายสิบปีอาจไม่มีเราอยู่บนโลกใบนี้ ในรุ่นลูกของหลานก็คงไม่มีใครจำเราได้ อย่างมากแค่เห็นรูปถ่ายเก่าเก็บ แต่ก็ไม่มีใครรู้จริงๆ ว่าเราเป็นคนอย่างไร เพราะเราไม่ใช่คนสำคัญของโลก ดังนั้นทุกคนในโลกตอนนั้นจะลืมเลือนเราไปจนหมด

บางทีแค่เศษเสี้ยวนิดๆ ของหนึ่งในรูปถ่ายเราที่ล่องลอยในอินเทอร์เน็ต

บางทีแค่คนเพียงไม่กี่คน ที่เห็นรูปถ่ายของเรา

บางทีแค่คนหนึ่งหรือมากกว่านั้น

บางทีเขาหรือเธออาจเห็นเศษเสี้ยวของความสุขที่เราทิ้งไว้

แค่นี้ก็คุ้มค่ามากพอแล้ว

++++++++++++++++++

ณ เวลาไม่นานมานี้

ผมละสายตาจากถนนว่างเปล่าไม่มีรถราสัญจรเบื้องหน้า หันมามองใบหน้าซีกซ้ายของเธออย่างเงียบๆ ความคิดหนึ่งที่สะสมมานานเหมือนฟองอากาศบ่มอยู่ใต้น้ำพลันผุดพรายขึ้น ที่ถนนอีกไม่เกินสิบเมตรจะถึงสามแยก และ 8 วินาทีคือเวลาที่เหลืออยู่ของไฟเขียว

“...แต่งงานกับพี่ไหม” พริบตานั้นเธอหันขวับใบหน้าเอียงข้างปรากฏขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม

2 วินาทีคือเวลาที่ข้ามแยกขณะไฟเขียว ขณะเดียวกันก็เป็นเวลาที่ใช้ในการเปลี่ยนใบหน้าธรรมดาแกมตกใจเล็กน้อย เพื่อเพิ่มรอยยิ้มบางๆ จนกว้างขึ้นเห็นฟันขาวเรียงเป็นซี่ พร้อมคำตอบสั่นเครือเล็กน้อยเปล่งออกจากริมผิวปากอย่างรวดเร็ว

++++++++++++++