บล็อกของ pmn

“พี่... แมวมันท้องหรือเปล่า” แฟนผมพูดขึ้น ขณะที่เห็นแม่แมวเดินนวยนวดมาคลอเคลีย

“สงสัยจะท้องอีกแล้ว” ผมจ้องมองพุงแมวที่ป่องออกด้านข้าง สักพักคงโตขึ้นอีก หลังจากนั้นอีกเดือนกว่าก็จะคลอดลูก เป็นแบบนี้จนเป็นภาพชินตา

“น่าสงสารเนอะ” เพียงคำพูดลอยๆ นี้ ทำให้ผมฉุกคิดขึ้น

วันนี้พามาชมสวนครับ เดิมทีเป็นบ้านที่อยู่ดังเดิมของผมตอนเด็ก พอขึ้นประถม 5 ครอบครัวก็ย้ายไปอยู่อีกที่ ปล่อยเวลาผ่านไปหลายปีบ้านไม่มีคนอยู่จึงทรุดโทรมต้องรื้อทิ้งจากนั้นจึงถมดินทำเป็นสวน ซึ่งออกจะแปลกสักหน่อยเพราะอยู่ในซอยหมู่บ้าน เมื่อก่อนใครทำสวนก็มักจะไปทำในที่ท้ายหมู่บ้าน

เมื่อประมาณหนึ่งปีก่อน ผมเปิดประตูหลังบ้านยืนมองใบขนุนที่หล่นล่วงเกลื่อนพื้น ถามตนเองว่าสมควรเก็บกวดมันได้หรือยัง ผมไม่ใคร่มาหลังบ้านบ่อยนักเนื่องด้วยเป็นแค่พื้นที่รกร้าง ในสถานที่เต็มไปด้วยต้นหญ้างอกเงยยังมีต้นขนุนใหญ่บังพื้นที่เกือบครึ่ง ใต้ต้นมีแต่เศษซากใบขนุนทับถมอยู่ชั่วนาตาปี บางทีลมพัดโชยกลิ่นเปื่อยเน่าของใบไม้แตะจมูก

ขณะที่ผมยืนอยู่ประตูหลังบ้านนั้น ที่หางตาปรากฏบางสิ่งเคลื่อนไหว บางสิ่งนั้นเล็ก บางสิ่งนั้นขาว บางสิ่งนั้นมีชีวิต บางสิ่งนั้นผู้คนเรียกมันว่า แมว