ผมต้องไปซื้อ ผักผลไม้ กับเจ้าของบ้านครับ

เจ้าของบ้านเป็นคนเลือกทานอาหารครับ เลือกทานอาหารอินทรีย์ให้ได้มากที่สุด ไม่ทานเนื้อส้ตว์ที่เลี้ยงแบบอุตสหกรรมที่ทารุณสัตว์ ทานของนำเข้าจากต่างประเทศให้น้อยเท่าที่จะทำได้ ทานของพื้นที่ท้องถิ่นให้ได้มากที่สุด เลยเป็นเหตุให้เขาต้องตระเวณหาซื้อของทานครับ และไปแต่ละครั้งต้องเอาแรงงานแบบผมไปด้วย 

ภาพที่เห็นนี่ มาจาก หลายที หลายเวลาครับ ที่ที่ไป จะเป็นสวนขายผักผลไม้ อินทรีย์ ทั้งหมดครับ เอาภาพมาใหเชม ให้เห็นการกำเนินชีวิตของผมสองคนครับ ว่าเราไม่ได้ หรูหราอะไร อยู่กันง่ายๆ ถ้าหรูหรา เราต้องกินผลไม้เมืองร้อนครับอยู่ที่นี่ ผลไม้เมืองร้อนนานๆเราจะซื้อกินทีสมัยก่อน  เดียวนี้ไม่ซื้อเลย รอกลับไปกินเมืองไทยอย่างเดียว ตั้งแต่เก็บเงินมาซื้อไร่นี่ ลดการตามใจปากไปเยอะเลย

ด้านบนแอบเปิล ฟูจิ คุณลุง ปีที่แล้วหวานไม่ถึง ลูกสีไม่สวยเลยครับ แต่หวานกรอบเหมือนเดิม คุณลุง ขายถูกครึ่งสวน ทิ้งครึ่งสวน เหมือนทุกปี มาปลายฤดูคุณลุงแจกฟรีประจำ พอตกแล้วจะช้ำทานไม่อร่อย คุณลุงเอาไป เลี้ยงแพะ ครับ แอปเปิ้ลในต่างประเทศไมได้ปลอดภัยนะครับ ที่เขาใช้สารเคมี และ สารเคลือบ ต่างๆนั้น อยู่ตามที่มาตรฐานของประเทศที่ส่งออก ยิ่งใช้สารมากก็เก็บได้นาน แอปเปิล เก็บด้วยสารแคมีอยู่ได้ เป็นปีครับ สรุปนะครับ เขาขายในประเทศเขามาตรฐานสูงเขาก็ใช้น้อย ที่ไหนมาตรฐานต่ำก็ใช้กันไปได้เลย ลูกสวยขายราคาแพง เขาก็ได้กำไรดี ที่นี่เองถึงเขาว่าปลอดภัย แต่ออสเตรเลีย ยังอนุญาติให้ใช้สารเคมีในประเทศได้มากกว่าทางยุโรป ผู้คนไม่พอใจ เลือกซื้อแต่ แอปเปิ้ล ท้องถิ่น เป็นหลัก ขายใกล้ๆ บ้านไม่ต้องพ่นสารยืดอายุ ประหยัดค่าสารเคมีของเกษตรกรดีด้วย เจ้ของผมต่อต้านสารเคมี เลยต้องมาเก็บแอปเปิ้ล เองคามือ ไม่มีใครมาหลอก เจ้าของบ้านผมได้ คุณลุงท่านนี้ ไม่ใช้ปุ๋ยเคมี และยาค่าแมลง ผิวผลไม้ไม่สวยงาม และเก็บได้ ไม่กี่เดือน แต่อร่อยปลอดภัย เจ้าของบ้านยืนยันครับ

ด้านบน กระบองเพชรทานผลทานใบครับ ลูก หวานเหมือนมะละกอ แต่เม็ด เยอะมากๆครับ

ด้านบนไม่หวานเท่าไหร่ครับ แต่ดกต้นเตี้ย ทนน้ำค้างแข็งด้วยครับ คุณลุงไม่มีหิมะแต่น้ำค้างแข็ง มีหลายเดือนเลยครับ

ด้านบนสามภาพคือ วอลนัท ครับ เป็นเปลือกหุ้ม พอแก่แล้วก็ตกออกมา กระเทาะเปลือกแข็งๆออกทาน สดๆ อร่อยมากๆ มันๆ เก็บนานแล้วเหม็นหื่นไม่อร่อยเลยครับ เก็บทั้งเปลือก สดอยู่ได้นาน วอลนัทดิบ ผมทานแทนขนมขบเคี้ยวต่างครับ เก็บได้เก็บไปนะครับ คุณลุงไม่ว่า

ด้ายบนต้นลูกพลับครับ ภาพแรก แถวด้านซ้ายมือเป็น สาลี่ ขาวมือเป็นลูกพลับ คุณลุงปล่อยทิ้งปล่อย ขว้าง เพราะคุณลุงขายได้ กำไรพอแล้ว ที่เหลือก็เอาไปทำปุ๋ยครับ ต้นพลับมีสองแบบ แบบฝาด กับไม่ฝาด แบบฝาดทานได้ตอนนิ่มๆ แบบไม่ฝาดนั้น เหลืองหน่อยทานได้เลย หวานกรอบ

ด้านบนเป็นการเกะเกาหลัด ออกจากเปลือกแหลมๆ ของเจ้ ผมครับ เจ้เป็นคนใช้เท้า ผมเป็นคนเก็บครับ เห็นแบบนี้ ใช้เท้าไม่เป็นลูกกระเด็นไม่สวยงามนะครับ เจ้ทำด้วยความชำนาณ เพราะเขาเก็บกินมาแต่เด็กๆ

ตัวอย่างการซื้อของเจ้าของบ้านแต่ละครั้งครับ ไม่ได้แจกครับ ทานกันสองคน ทานหมดไม่มีเน่าครับ เจ้บ่นว่าผมใช้ถุงพลาสติก เยอะ แต่เข้าไม่ห้ามผมต่อหน้าคนอื่นนะครับ แอบบ่นในรถเท่านั้น

ด้านบนสองภาพเป็นอีกร้าน ที่เจ้เจ้าของบ้านชอบไปครับ ไกลหน่อย แต่เขาสนิทกัน เขาไปซื้อกันในห้องเย็นนะครับ เจ้าของขายต้นไม้ ขายผักปลอดสาร ขายอาหาร ปลอดสารอีก ครบวงจร เจ้าของบ้านผมชอบมาก นานๆไปทีเพราะเปลืองน้ำมัน ไป ที่ไร ก็ คุยกับเขา นาน จนผมนั่งหลับ ซื้อมาอยู่ในถุงแค่นั้น นะครับ ที่เหลือ เขาแจก เจ้เขาไปสวนไหน เขาเตรียมขนมไปแลกผักผลไม้ที่เขาขายถูกๆ หรือให้ฟรีมาเสมอครับ เจ้เขาไปร้านไหนเขาก็ถ่ายรูป บอกกันในกลุ่มเพื่อนว่าช่วงนี้มีอะไร ราคาเท่าไหร่ ดีไหม ทุ่นเวลาการหาของเพื่อนคนอื่นไปได้เยอะครับ เราโชคดีครับเจอกลุ่มคนที่คิดเหมือนกัน เรือง การดำเนินชีวิต และเรื่องสิ่งแวดล้อม เงินทองเราสองคนมีไม่มากครับ แต่ยอมรับว่า เราแวดล้อมไปด้วยคนที่ มีน้ำใจกับเรา สังคมคนไกลบ้านเกิดแบบผมสองคน อบอุ่นขึ้นเยอะครับ ต่างชาติต่างภาษา แต่เราก็มาอยู่ในโลกเดียวกัน

ปิดท้ายด้วยภาพขนมไข่ญี่ปุ่นใส้ถั่วแดงที่ เจ้เขาชอบทำให้ผมทานครับ

แล้วเจอกันในบล็อกต่อไปครับ

ผมตุ้ยคนสวน กับเจ้เจ้าของบ้าน ครับ