หนึ่งในความสำเร็จทำสวนยางให้เป็นป่ายาง

      อย่างที่เคยบอกไปว่าทำสวนมาเกือบสิบปี ไม่มีความสำเร็จอะไรที่ที่เป็นชิ้นเป็นอัน หลังๆ มามีแต่เจ๊งกับเจ๊ง แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ผมทำสำเร็จ ซึ่งเป็นความสำเร็จที่คนในครอบครัวยอมรับ ก็ถือว่าสำเร็จสุดๆ นั่นก็คือการทำให้สวนยางพารา ให้กลายเป็นป่ายางพารา สวนยางที่ไหนๆ เขาก็ทำให้เตียนโล่งกันทั้งนั้น มีแต่สวนของผมนี่แหละที่รก การที่จะทำให้สวนยางเป็นป่ายางนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะพ่อไม่เห็นด้วย ในช่วงที่เริ่มทำสองสามปีแรก ต้องต่อสู้กับความคิดของพ่อที่ไม่ยอมรับ พอผมไม่อยู่บ้าน พ่อก็ไปถางให้เตียนเหมือนเดิม ถึงขั้นต้องยื่นคำขาดว่า ถ้าพ่อถางให้เตียนอีก ผมจะไม่ยุ่งกับสวนยางนี้อีกเลย จนกระทั่งพ่อยอมให้สวนยางรกตามความต้องการของผม

แต่กระนั้นในช่วงปีแรกๆ มันก็ไม่เห็นความแตกต่างอะไรหรอก แค่สะดวกว่าผมตัดหญ้าน้อยลงเท่านั้นเอง เพราะเวลาตัดหญ้าก็ตัดเฉพาะทางเดินเท่านั้นเอง

ถึงจะรก แต่ทางเดินสำหรับกรีดยางก็เตียนนะครับ เดินกรีดยาง เก็บน้ำยางได้ปกติ

   แล้วอะไรคือความสำเร็จครับ น้ำยางออกมากกว่าสวนข้างๆ เหรอ ก็ไม่ครับไม่ได้เก็บสถิติ  แต่ความสำเร็จที่บอกคือ พ่อบอกว่า พ่อเชื่อแล้วว่าการไว้ให้สวนรก มันปิดกรีดช้ากว่าสวนข้างๆ คือยางผลัดใบช้ากว่าสวนข้าง ๆ ความสำเร็จที่ว่านี้ก็ใช้เวลาเกือบสิบปี ส่วนใครจะว่าผมบ้า ว่าผมโง่อะไรก็แล้วแต่ครับ  ผมก็ไม่ได้ทำให้สวนที่เตียนโล่งเดือดร้อน สวนใครสวนมัน ไม่เกี่ยวกันครับ

อันนี้ก็สวนที่อยู่ติดกัน เขาก็ชอบแบบเตียนโล่งก็เรื่องของเขาครับ

มองไปข้างหน้าอีก 10 ปี สวนของผมไม้ยืนต้นคงโตเต็มสวนสามารถนำมาใช้ประโยชน์ต่างๆ ได้ ส่วนสวนที่เตียนมีแต่หญ้า อีก 10 ปีผ่านไปก็มีแต่หญ้าครับ

ปล. ลืมบอกว่าแต่ละปีได้กินเห็ดแปลกๆ ที่สวนเตียนๆ เขาไม่มี