เที่ยวหมู่บ้านซาไก ตอนที่ 2- เผชิญความเปลี่ยนแปลง(จบ)

ภาพสุดท้าย...เหมฺรฺ , มังเคร,มังเร,เหร,เอนอ้า,โคลงเคลง..

แล้วแต่สำเนียงท้องถิ่นไหนครับ..

ทับซาไกที่สตูลก็มีคะเคยไปเที่ยวเมื่อสิบกว่าปีก่อน(ตอนนี้ไม่รู้ยังเหรยหม้าย)  เป็นทับซาไกจริงๆที่นอนเค้าจะใช้ไม้ปูหลังพิงเกือบจะตั้งฉากกับพื้นนั่ง(ซาไกจะนั่งหลับ)หลังคามุงด้วยใบกล้วยหรือใบไม้ใหญ่ๆ ไปเที่ยวครั้งนั้นเจอกระบอกไม้ไผ่แขวนอยู่ตรงเสาไม้ กำลังจะเอื้อมมือไปจับเจอตวาด   "อย่าถูกนะตาย" ไม่ได้ตกใจคะแต่ ใจตก กลิ้งขลุกๆลงไปอยู่ล่างควนเลยคะ   มารู้ทีหลังว่าเป็นกระบอกลูกดอกอาบยาพิษ (บอกตุด)  ไอ้เราก็คิดว่ากระบอกใส่น้ำ

ตอนพามาเที่ยวยังเดินตามกันมา ขากลับบอกตัวใครตัวมัน แล้วจะกลับถูกเหรอครับ แซวเล่นนะครับ

ขอบคุณสำหรับไกด์พาเที่ยว หมู่บ้านซาไกนะครับ

สองกับเจ็ด หนึ่งภาพล้านคำบรรยายจริงๆ

โดยเฉพาะเจ็ด ดุดัน กังวล สงสัย หลังคาสักกะสี ความเปลื่ยนแปลงกำลังคืบคลานเข้าไป 

มัวแต่กินลมชมหมอกทุกๆปลายปี น่าจะมีโอกาสแบบพี่บ้างจังง

ย้ำไปตามทางเดินวิถี

บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาดูเราหรือเราดูเขากันแน่

ตกลงเราเดินไปให้เขาดูวิถีแบบคิดของเราหรือเปล่าน้อออ

ภาพสุดท้าย ต้นมังเร หรือเปล่าน้า ถ้าสุกลูกจะแดงแต่เนื้อข้างในดำปี้เลย ถ้าใช่ กินได้ ปากจะดำทั้งวัน

แล้วบล็อกนี้พลาดได้ไงนี่เรา

ก็วิถีชีวิตก็เหมือนเราสมัยก่อนค่ะ ยายอิ๊ดเคยไปไร่กับพ่อ พ่อก็ชอบทำทัพ..ให้เรานอนเล่นแต่ทัพ แบบเมื่อก่อนจริงๆค่ะ กองฟืนก็เหมือนที่พ่อทำเปี๊ยบเลยค่ะ..เอีหรือเราลูกหลานซาไก..

เสียดายวิถีชีวิตแบบเก่าๆค่ะ

ขอบคุณค่ะกิ้งก่าดง

ตามมาเที่ยวกัน แต่ขากลับขอเดินนำหน้าเดียวอิโถเพื่อนทุ่ม