บาดแผลในใจลุงสั้นกูรูเรื่องผักเหมียง

     อย่างที่บอกในบันทึกก่อนนี้นะครับที่ผมไปซื้อต้นผักเหมียง แล้วผมนั่งคุยอยู่กับลุงสั้น 2 ชั่วโมงก็ได้อะไรมาเยอะ พอผมพูดถึงเจ้าหน้าที่กรมส่งเสริม ของอำเภอนาโยงว่า ไม่รู้เขามีไว้ทำอะไร ตั้งแต่เล็กจนโตผมไม่เคยเห็นเขาเข้ามาแถวหมู่บ้านผมเลย ไปขอความช่วยเหลือก็เหมือนกับไปขอทาน  ลุงสั้นบอกว่าลุงก็ไม่ไปที่สำนักงานการเกษตรอำเภอนาโยงมานานหลายปีแล้ว เป็นที่มาของเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้

     ลุงสั้นพื้นเพเป็นคนชุมพร มาอยู่ จ.ตรังเมื่อไรผมลืมถาม แต่ลุงสั้นเริ่มปลูกผักเหมียงที่ จ.ตรัง ตั้งแต่ปี 2546 ลุงสั้นเล่าว่าตอนนั้นคน จ.ตรัง ไม่รู้จักผักเหมียง ลุงสั้นเองถึงแม้ จบแค่ ป. 4 แต่ลุงก็มีควาสมสามารถในการเขียน

ลุงสั้นจึงตั้งใจที่จะเขียนเรื่องราวทุกอย่างของผักเหมียงบันทึกลงสมุด หวังที่จะเผยแพร่ความรู้เรื่องผักเหมียงให้คนตรังรู้จัก ในการเขียนของลุงสั้น ถ้าพูดเป็นแบบวิชาการก็คืองานวิจัยนี่เอง แต่เป็นงานวิจัยแบบของลุงสั้น ที่คุณลุงสั้นใช้เวลาถึง 2 ปีในการหาข้อมูลที่ไปสืบเสาะถึงแหล่งของผักเหมียง ที่ จ.ชุมพร สอบถามข้อมูลจากคนเฒ่าคนแก่ จนได้เป็นบันทึกหรืองานวิจัยของลุงสั้นประมาณ 20 หน้า ผมได้อ่านดูแล้วก็เป็นเรื่องราวของผักเหมียงที่น่านำมาเผยแพร่ แต่ผมก็ไม่กล้าขอ

    เมื่อบันทึก 20 หน้านี้เจ้าหน้าที่กรมส่งเสริม ใน จ.ตรัง คนหนึ่งมาเห็นเข้า ก็บอกลุงสั้นว่าจะเอามาพิมพ์เผยแพร่ แต่ต้องส่งข้อมูลให้เจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมที่จังหวัดตรัง ตรวจสอบก่อน โดยที่ลูกสาวของลุงสั้นเป็นคนพิมพ์ต้นฉบบับลง Floppy Disk แล้วส่งให้ทางเจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมที่จังหวัดตรังตรวจสอบ เวลาผ่านไปเนิ่นนานก็ยังไม่มีเป็นรูปเล่มออกมา ลุงสั้นก็โทรทวงถามไปยังทางเจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมที่จังหวัดตรัง เขาบอกว่าเขาจะส่งเอกสารกลับมาที่ สำนักงานเกษตรอำเภอนาโยง ให้ลุงสั้นไปรับได้ที่นั่น

    แต่เมื่อไปรับก็ปรากฎว่าเมื่อให้เจ้าหน้าที่ในสำนักงานเกษตรอำเภอนาโยงเปิดดู จาก 20 หน้า มีข้อมูลอยู่แค่หน้าปก 1 หน้า เจ้าหน้าที่ก็บอกคุณลุงว่าไวรัสกิน  วันไปรับเอกสารกลับคุณลุงก็พาลูกสาวไปด้วย ซึ่งลูกสาวคุณลุงก็ไม่ได้เชื่อตามที่เจ้าหน้าที่บอก

    ขณะเดียวกันก็มีเอกสารออกมาจากสำนักงานเกษตร อ.นาโยง เรื่องการปลูกผักเหมียง ซึ่งเป็นเอกสารคล้ายกับของคุณลุง แต่ลงชื่อเป็นเจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมของ อ. นาโยง ซึ่งลุงสั้นยังเก็บเอาไว้ ผมก็เห็นเอกสารชุดนั้นด้วย

     หลังจากนั้นก็มีหนังสือขอโทษลุงสั้นเรื่องขอมูลหายออกมาจำสำนักงานเกษตร อ.นาโยง ลุงสั้นยังเก็บไว้และยังเอามาให้ผมดูอีกด้วย ลุงสั้นบอกว่า ลุงทำงานชิ้นนี้มาสองปี หมดค่าน้ำมันรถไปไม่รู้เท่าไร ได้แค่กระดาษขอโทษแผ่นเดียว

     นอกจากนั้นยังมีการติดต่อขอเคลียร์โดยการให้เงินคุณลุงสั้น 3,000 บาท (สงสัยกลัวโดนร้องเรียนมั่ง) พร้อมกับเสนอตำแหน่งเกษตรกรดีเด่นให้ด้วย แต่ลุงสั้นไม่รับทั้งสิ้น ไม่คิดที่จะร้องเรียนด้วย ไม่คิดที่จะได้ตำแหน่ง ลุงตั้งใจที่จะเผยแพร่ความรู้เรื่องการปลูกผักเหมียงเท่านั้น แต่โดนเจ้าหน้าที่ที่จบปริญญา มาทำกับคน จบ ป.4 อย่างนี้ลุงสั้นเสียใจมาก ลุงบอกผมว่าลุงโง่ที่โดนเจ้าหน้าที่หลอก ผมบอกลุงไปว่าลุงไม่ได้โง่หรอก ลุงสั้นบอกว่าลุงเองก็ไม่เคยเล่าใครเพราะอายที่โดนหลอก แต่ไม่รู้นึกยังไงถึงเล่าผม พร้อมเอาเอกสารทุกอย่างมาให้ผมดูทั้งหมด

      ลุงสั้นบอกผมว่าเรื่องนี้ถึงผ่านมาหลายปี แต่เมื่อไรที่ลุงคิดขึ้นมาก็จะทำให้ลุงนอนไม่หลับ ซึ่งการกระทำของเจ้าหน้าที่รัฐครั้งนี้ดูว่าจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แต่เป็นการสร้างบาดแผลในใจ ให้กับลุงสั้นพอสมควร ในขณะที่คนที่เอาข้อมูลของคุณลุงไปคงได้เลื่อนตำแหน่ง ปรับเงินเดือนไปแล้ว

     จากที่คุณลุงเล่ามาลุงสั้นรู้ ชื่อ นามสกุลเจ้าหน้าที่ของสำนักงานเกษตรอำเภอนาโยงว่าคนนั้นเป็นใคร เพราะหลังจากเกิดเรื่อง เจ้าหน้าที่คนนั้น ไม่มาที่บ้านลุงสั้นอีกเลย แต่ในมุมมองของผมแผ่น Floppy Disk มันเดินทางไปหลายที่คนที่เอาไปอาจจะไม่ใช่ที่อำเภอนาโยงอย่างเดียวก็ได้ ใครคนอื่นอาจได้ประโยชน์จาก Flopy Disk แผ่นนี้ไปแล้วก็ได้

      ลุงสั้นถอดใจที่จะเขียนหลังสือเล่มนี้ต่อได้แต่เอาต้นฉบับที่เขียนเอาไว้ไปจ้างร้านเข้าเล่มเอาไว้ดู

นี่คือบันทึกของลุงสั้นที่บอกว่าได้ส่งให้ทางสำนักงานเกษตรจังหวัดตรังเป็นผู้ตรวจสอบ

     ผมเองก็เศร้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับลุงสั้น เจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมจะเอาข้อมูลไปหาผลประโยชน์ส่วนตัวจริงหรือไม่ ก็ไม่อาจรู้ได้ ถ้าทำจริงก็เป็นเรื่องน่าอายของกรมส่งเสริม น่าจะมีการสอบสวนนะครับ นี่เป็นความคิดของผม

    แต่สำหรับลุงสั้นนั้น แกคงอยากอยู่อย่างปกติสุขไม่อยากมีเรื่องมีราวกับใคร บาดแผลในใจครั้งนี้ลุงสั้นคงเจ็บช้ำพอแล้วกับการกระทำของเจ้าหน้าที่ของรัฐ คงไม่อยากรื้นฟื้นขึ้นมาอีก

     ทั้งหมดเป็นการบอกเล่าของลุงสั้นที่ผมนำมาถ่ายทอดต่อ ไม่ได้มุ่งร้ายต่อใคร หน่วยงานไหน แต่เพียงอยากบอกให้รู้ว่าเรื่องแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ