มี เห็น และเป็นไป

คือสิ่งที่มี คือสิ่งที่เห็น คือสิ่งที่เป็นไป....สองเรื่องเล่า

                                 ””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

                          ครอบครัวเล็กๆของผมเหลือกันอยู่สี่คนพี่น้องกับแม่ ตอนเมื่อพ่อนั่นได้จากไป จากวันนั้นมาย่างปีที่แปดแล้ว  จากห้าคนก็กลายเป็นเก้าคนในปัจจุบัน หนึ่งเขย หนึ่งสะใภ้และสองหลาน ผมและน้องสาวคือบุคคลที่ต่างคนต่างสรรหาบุคคลมาเพิ่มเติมและต่างคนต่างก็ทำกันเอาเองในส่วนนั้น

แต่อย่างที่เห็นและเป็นไป สายลมแห่งภาระพัดพาให้เราแต่ละคนกระจัดกระจายไปเกาะเกี่ยวอยู่กับสถานที่ หน้าที่การงานต่างๆของแต่ละคน หลงเหลือเฝ้าอายดินถิ่นเกิดเพียงสามคนเท่านั้น คือ แม่ ผม และลูกผม นั่งนับวันเฝ้ารอ วงเวียนปฏิทิน สงกรานต์ เดือนสิบ ปีใหม่ จะแวะมาเยือนทักทาย....ถึงจะได้พร้อมสรรพครบหน้ากันอีกสักครั้งหนึ่ง...แต่ไม่ใช่ทุกรอบและทุกครั้งที่จะเป็นแบบนี้.....ขาดหายไปบ้างตามจังหวะที่ต้องตามเขย ตามสะใภ้ของแต่ละคนไป

นานเท่าไรแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวร่วมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา นั่งพรวนภาพวัยเยาว์ที่แย่งน้ำหม้อ ข้าวดังท้องกระทะ ถกเถียงแย่งฟ้องแม่ ว่าใครกันหนอที่แอบเอาหมูทอดไปซ่อนไว้ใต้ข้าวจนหมด ยอมกินข้าวเปล่าก่อนเพื่อจะได้เยาะเย้ยน้องๆทีหลังว่าของตัวเองยังมีหมูทอดเหลืออยู่ แต่สุดท้ายก็ทนเห็นน้ำตาน้องไม่ได้..ฮะเอาไป...อ้ำ
ได้ยิ้ม ได้หัวเราะยามเมื่อเรามาพบปะกัน

โดยมีแม่นั่งฟังพวกเราต่อล้อต่อเถียงแย่งซีนกันวุ่นวายไม่รู้จบ

 ก่อนจะตบท้ายก่อนยิ้มย่ำคำตั้งเดิมเก่าแก่จากแม่ว่า....”.โบ๋ซู่...ยังเล่นกันเหมือนเด็กเลี้ยงไม่โตเลยสักคน”..

"ครับแม่..เราคือเด็กที่ไม่เคยโตเลย....และไม่อยากจะโตสักวันเลยครับ....เวลาได้อยู่ข้างๆแม่"

..หลายท่านหละเป็นอย่างไรกันบ้าง.....เดือนแห่งแม่แล้ว....นึกถึงแม่และน้องเลยเขียนมาเล่นๆคงไม่ว่ากันนะครับ

                                       “”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

                           ทุกๆหกเดือนแม่จะขึ้นพบหมอ(ตามใบนัด)เพื่อตรวจสุขภาพประจำปีที่ รพ.รามา กับศูนย์มะเร็งที่อยู่ใกล้กัน...แล้วกลับมานอนรอเอกสารแสดงผลการตรวจอยู่บ้าน ซึ่งทางรพ.จะส่งผลมาให้..บ่อยครั้งที่แอบเห็นความวิตกกังวลที่ใบหน้าของแม่ในขณะที่นั่งอ่านใบตรวจ หากสมดุลอยู่ในเกณฑ์ไม่เท่าไร....แต่หากขาดบ้างเกินบ้างแล้วละก็......โดยเฉพาะน้ำตาลในเลือด กับ คลอเรสเตอรอล....ผมจะไม่ได้กินอะไรๆอร่อยตามที่ร้องขอจากฝีมือแม่อีกเลย เลียง ส้ม ต้ม คั่ว ผัก วนเวียนอยู่แค่นั้น.....โอ้โห...วินัยทางโภชนาการแม่จะสูงมากในช่วงเวลาแบบนั้น

ทุเรียนหล่น...ตึง....ทำได้ดีที่สุดก็แค่มอง

ยามที่ไม่มีจะกิน...อยากกิน.....ก็ไม่ได้กิน...

พอถึงเวลาที่มีจะกิน....อยากกิน.. ก็กินไม่ได้อีก..

แต่ถึงจะกินได้........มันก็กินได้...ไม่อิ่ม

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ขอยือมคำว่า..."พรวน"..จากคนในบ้าสวนนะครับ...