การบ้าน"สองกำมือ"

เรื่องเริ่ม...ก็มาจากข้าวหอมนิล

หาเรื่องหาราวดันไปขอ"พี่สายลมลอย"มา

"แน่ใจนะว่าจะขอแค่สองกำมือ.."

"คร้าบพี่...สองกำมือจริงๆ"

 ด้วยความกลัวว่าของจะเสียหากขอเยอะ จึงถนอมน้ำมิตรจากผู้ให้และเพื่อสร้างความมั่นใจต่อผู้รับ ว่าเชิญหอมเจ้ามาร่วมอยู่ที่นี่แล้วเธอจะอ้วนพีสมบูรณ์ ผู้มอบก็วางใจ ผู้ได้ก็ซาบซึ้ง จึงจบฉากแบมือด้วย สองกำมือ

"โอเค...จัดไป..(หากโอ เค แปลว่า ตกลง)...พื้นที่ของผม ฝนก็เริ่ม โอ เค. มาบ้างแล้ว.."

............................................................................................................

วันแล้วคืนเล่าเหมือนเวลาจะย้ำอยู่กับที่ การรอคอยนั้นช่างเนินนาน

และยิ่งอกรับรู้อยู่เต็มว่ามาจาก"สวนขี้คร้าน  สายลมลอย"แค่ชื่อก็กินขาดการรอ

หอมนิลค่อยๆโรยรินเป็นหอมนาน หอมนานจนนานเริ่มจาง

อันจะทวงถามความคืบหน้าก็เกรงกลัวว่า จะขาดความวางเนื้อเชื่อใจกัน

"อะไรนะ...ยี้ห้อสายลมลอยนี่หรือเบี้ยว"...เผลอๆ เดี๋ยวควายท้องทุ่งจะขวิดเอา

...............................................................................................................

 แต่แล้วเวลาก็เบื่อที่จะย้ำอยู่กับที่....ก้าวเดินมาพร้อมกับสิ่งของต้องคอย  "จากสวนขี้คร้าน สู่ แปลงกล้าดำ"

แกะซองหอมนาน ก็สบเจอ เธอหอมนิล นอนอ้วนกลมพุงป่องอยู่สองใบ.....และพ่วงด้วยผู้ติดตาม กล้วยมุดสัง(นมวัว)อีกถุงพีพี

"ขอให้สนานกับการเพาะปลูกและแจกจ่ายครับ ด้วยมิตร สายลมลอย ยี่สิบแปด ก.ค. ห้าสาม"                                    

ภาระต่อยอดที่ร่ำพะรอ พ้อชะหา...มาถึงแล้ว  แปลงพร้อมแล้ว...สองมือผมพร้อมแล้วเช่นกัน  ลุย.ย.

...แม้ว่าข้าวเปลือกหอมนิล จะเป็นสองกำมืออันน้อยนิด แต่ก็เล่นซะจนซึมซึ้งกันถึงหัวใจชาวนากันเลยที่เดียว.......

วัน...ฤกษ์งามยามดี จึ่งได้ทำการ ตระเตรียม..ลงแปลง

แม้จะเป็นแค่หนึ่งอาทิตย์ที่รอ...แต่ชั่งเนินนานปานจะสิ้นหวัง.....(หรือใจเจ้ามันเร่งรอก็ไม่รู้....)