ถึง...เจ้าเงาะ

"ว้า.....ใจอ่อนอีกจนได้ ว่าแต่พี่อยากได้ดอกสีอะไรหละ...."

บางช่วงบางตอน...ระหว่างการสนทนาของผมกับมาลัยถักทอสีหวาน

อีกจนได้...สร้อยวลีเล็กๆสั้นๆเพียงสามพยางค์ที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของเธอคนนี้แทบจะทุกอย่างของจิตใจ

อีกจนได้...สำหรับเจ้าหญิงเขียวหวานผู้นี้ ผู้ที่มีสีครามบนท้องฟ้าเป็นสัญลักษณ์แห่งมิตรน้ำใจ

อีกจนได้...ที่เธอต้องค้นหาความมุ่งมั่นจากคนขอ จนแน่ใจแล้วจึงจะเริ่มถักทอคำนี้ออกมา

แม้จะตัดกันในแง่ความเป็นผู้ชายกับถักมาลัยดอกไม้ในระยะเริ่มแรกของการสนทนา

แต่หลังจากที่แสดงความตั้งใจให้เธอได้เห็น เห็นถึงความตั้งใจจริงๆที่จะได้มาเพื่อประโยชน์ มากกว่าความตั้งใจจริงที่จะขอ

ผมจึงได้คำตอบที่ชื่นใจนั้นกลับมา "นานหน่อยนะ" เธอบอก

"ครับ เอาอีตาเสกกับยายเบิร์ดไปเลยครับ นานเท่าไร่ก็รอ" ผมตอบกลับไปอย่างนั้น

เพราะผมรู้ว่า... ความตั้งใจอยากแค่ นั่ง นอนรออยู่ที่บ้านและได้มา คือความหมายอันชัดเจนของ..ผม

หากแต่ในความหมายของ...เธอ นั้นหมายถึงคือการที่ต้องมานั่ง ทนตาหลับขับตานอน เพื่อให้บรรลุโจทย์สำหรับความชัดแจ้งแห่งน้ำใจเหล่านั้น

ขอบคุณความงดงามที่เกิดขึ้น

ขอบคุณชุมชนแห่งนี้ที่ทำให้เราได้มาอยู่ร่วมกัน

แม้จะเป็นแค่เศษส่วนอันน้อยนิดของชีวิต แต่อยากจะบอกว่าอันน้อยนิดที่กล่าวถึงนั้น คือสิ่งที่ดี งอก และงดงาม

ขอขอบคุณแทนทุกท่านที่ยังไม่เคยหยุดขอ ขอขอบคุณแทนทุกท่านที่ไม่เคยหยุดแจก

ขอบคุณสำหรับ สร้างสรรค์ แบ่งปัน พอเพียง

ขอบคุณที่สุดครับ...เขียวหวานน้อยของผม น้องรจก้อย

   www.bansuanporpeang.com/node/3880

ขอบคุณสำหรับน้องหมาหลงทางที่ฝากมาให้ ลูกบัวจิ ด้วยนะครับ