เรื่อง “กล้วย...กล้วย กล้วย นะ(ต้องหาวิธีการ)”

เรื่อง “กล้วย...กล้วย กล้วย นะ(ต้องหาวิธีการ)” 

กล้วยน้ำว้าต้นแรก ของบ้านนี้ หลังจากตัดสินใจปลูก

สูง สามเมตร เศษ  เส้นผ่าศูนย์กลางโคนต้นฟุตกว่า  

หลายคนว่า เหมือนพันธุ์เกษตร รอวันมีหัวปลี จนเกือบหมดหวัง 

วันนี้เกือบสี่เมตรแล้ว คอยชะเง้อมองอยู่ ว่าเมื่อไร เครือที่มีสิบสี่หวีนี้ จะสุก แล้วจะทำอย่างไร 

เพื่อนบ้านคอยชำเลืองข้ามรั้วบ้านมาด้วย ช่วยลุ้น

ฟ้ามืด เช้าวันที่ต้องออกจากบ้านไปทำงาน ก็ทักทายต้นกล้วย กันหน่อย

เย็นๆค่ำๆก็คอยแล รอวันผลสุก

ทั้งเพื่อนบ้าน ทั้งคนในบ้านที่ปลูกกล้วย เอาใจช่วยว่าต้องได้เห็นผล

แล้ววันหนึ่ง เพื่อนบ้าน ก็ตั้งคำถามด้วยสายตาที่ห่วงใย

ถามว่ากลัวไหม ถ้าจะบอกอะไรเรื่องกล้วย

อีกคำถามว่าได้กล้วยต้นนี้มาจากไหน   

...เขาเห็นผู้หญิงคล้ายนุ่งผ้าถุงสีเขียวตองยืนใต้ต้นกล้วย ตอนเช้าที่ฟ้ายังมืด

...เห็นผ้าถุงสีเขียว แล้วเขาก็ตัดสินใจกลับหลังหันเพื่อมุ่งไปทำงาน...อย่างเดียว

คนพูดขนลุก คนฟังก็เย็นตั้งแต่ศีรษะถึงปลายเท้า...หันไปมองต้นกล้วยพร้อมๆกัน

เจอดีกันงานนี้แล้วเรา

กล้วยต้นนี้ จะได้กินผลหรือเปล่านะ ...

หรือว่า...จะต้องเอาผ้าแพรเจ็ดสีมาผูกเสียแล้ว

ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดี... จะทำอย่างไรดี...

เพื่อนบ้านมีน้ำใจมาก คอยให้กำลังใจมากมาย

คุยไปคุยมา...ความว่า...

วันเช้ามืดเป็นเหตุ เช้าที่ฟ้ามืดวันหนึ่งวันกำลังจะออกจากบ้าน ก็ทักทายต้นกล้วยตามที่เคยทำ

วันนั้นจำได้ว่าแต่งชุดสวยเสื้อเหลือง กระโปรงยาวเขียวตอง  ดูกลมกลืนกับต้นกล้วยดี  แต่ไม่ได้ให้เสียงว่ายืนใต้ต้นกล้วย

เช้านั้นไม่รีบร้อนไปทำงานและอยากรอให้เพื่อนบ้านล่วงหน้าไปก่อน 

แต่ความคุ้นเคยและห่วงใยจากเพื่อนบ้านผู้แสนดี ที่เราต่างจะช่วยสอดส่องดูความผิดปกติในฐานะบ้านใกล้เรือนเคียง  เลยเหลือบตามอง เห็นเงาตะคุ่มใต้ต้นกล้วย ที่แท้จริงเป็นเราเอง... เท่านั้นแหละค่ะ เป็นเรื่อง

งานนี้ไม่กล้วย เลย  ...กว่าจะอธิบายเข้าใจกัน...ต่อไปนี้ ต้องมีวิธีการ ส่งเสียงทักทายให้เขารู้บ้าง จะดีมากเลยค่ะ

แค่นี้ ...กล้วย กล้วย แน่นอน