อะไรกันนี่

     อะไรกันนี่พักนี้บ้านเราเหงาๆชอบกลไม่คึกคัก....หรือทุกคนเหนื่อย..แต่ที่แน่ๆตัวเองงานยุ่งเเป็นลิงแก้แห...รึคนอื่นจะเป็นเหมือนเราได้แต่เปิดบ้านแล้วก็ทิ้งไปทำงานก่อน หรือเป็นอย่างอื่น...เริ่มกังวล...อันดับแรกของวูบความรู้สึกคือเป็นห่วง ...ห่วงสุขภาพเพราะได้กับตัวเองที่ผ่านมาคือ...ห่วงใยสนใจแต่คนอื่นแต่ลืมคิดถึงตัวเองลืมไปว่าตัวเองก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่  แต่ก่อน(บางทีตอนนี้ก็ยังเป็น)กินก็เมื่อว่างไม่ว่างก็ยกยอดไปกินมื้อต่อไป   สมองมันล้ามันเครียดเพราะรับอะไรมามากเกิน มันบอกว่าพอแล้วรับไม่ได้แล้วง่วงนอนแล้ว ก็สั่งมันว่าเดี๋ยวก่อนคิดให้ออกก่อน ทำอะไรให้เสร็จก่อน นอนก็เอาไว้ทีหลัง...ร่างกายมันเลยประท้วงเอาตอนอายุใกล้ๆห้าสิบและมันไม่ยอมให้เราเป็นนายมันต่อไปมันล้าตอนไหนมันก็ปิดสวิทไม่ทำงานเลย ..เดี๋ยวนี้จึงต้องเอาอกเอาใจใส่ร่างกายตัวเองมากขึ้น 

    ที่เล่าให้ฟังนี่อยากให้ทุกคนเอาใจใส่ตัวเองอย่าเป็นเหมือนเราอย่าทำเหมือนเราเราผ่านมาก่อนเรารู้ว่าวันหนึ่งร่างกายมันมีกลไกที่จะรับและไม่รับ  มันคือธรรมชาติเราอย่าคิดว่าเราเป็นนายของธรรมชาติสั่งมันได้เปลี่ยนแปลงมันได้  ไม่ใช่เลยธรรมชาติมีแบบแผนของมัน มันมีวิธีเอาคืน....อย่างที่เราสู้รบตบมือยาก..

เราอยู่ในเงื้อมมือมัน ....หรืออยู่ในปากมันอย่างดิ้นไม่หลุด  

                      ธรรมชาติและเวลากลืนกินทุกสรรพสิ่ง