เศร้าใจอย่างสุดซึ้ง

หมวดหมู่ของบล็อก: 
Keywords: 

    ผมเพิ่งจะเดินทางกลับถึง อำเภอนาหม่อม (จังหวัดสงขลา) เมื่อตะกี้นี้เองครับ  ขณะนี้เวลา 22.05 น.   กลับมาถึง ด้วยหัวใจแผ่วๆ  น้ำตาคลอๆ  เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นเพราะ  ได้สัญญิงสัญญากับ นายบ้าน  ประธาน และ ยายอิ๊ดไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปพบปะสมาชิก ที่สวนพฤษศาสตร์ภายหลังเสร็จภาระกิจงานที่ อำเภอ  สิเกา 


    ย้อนเวลากับไปเมื่อวันที่ 15  ตุลาคม ที่ผ่านมา(เมื่อวานนี้) ผมเดินทางไปจังหวัดตรัง  โดยมีน้องสาวเป็นสารถี และ มีบ่าวกล้า เป็นเด็กสะพายกระเป๋า  ซึ่งมีภาระกิจไปให้คำปรึกษางานด้านระบบความปลอดภัยที่โรงงานบีบน้ำมันปาล์มแห่งหนึ่งแถบอำเภอสิเกาติด  ในเช้าวันที่ 16 และตั้งใจว่าเย็นวันที่สิบหกจะได้พบปะสมาชิกที่สวนพฤษศาสตร์  กะช่อง   เราออกเดินทางจากสิเกาห้าโมงตรงเป๊ะครับ   ขับรถกระย่องกระแย่งแบบคนไปรู้ทางตัดไปทางอำเภอห้วยยอด  อ้อมเขาพระสุเมรุ ไปออกจังหวัดตรัง  แล้วไปหลงเขาวงกตอยู่ในตัวเมืองตรังอีกรอบก่อนจะหาทางออกไป  ไปถึงอำเภอนาโยงได้    พระเจ้าจ๊อดดดดดดด    เราไปถึงนาโยงตอนหนึ่งทุ่มสิบหน้านาที  รวมเวลาสองชั่วโมงสิบห้านาที  


    ไปพบสวนพฤษศาสตร์ แล้ว ดีใจมากๆๆ  ขับรถเข้าไปปั๊มเห็นไฟสว่างๆ ก็มั่นใจว่า ทีมสมาชิกแน่แล้ว  ครั้นเข้าไปถาม  เขาตอบว่าไม่ใช่ครับ  ผมเพิ่งมาพัก  แฮ่ๆๆๆๆ  คนงานครับ  ไม่ใช่ชาวบ้านสวน    เอ้าวนใหม่เข้าไปในแนวป่าครึ้มๆอีกรอบ  คราวนี้ พบบ้านพักเป็นแนว เข้าไปป๊าบบบบบบ  ถามดูเป็นบ้านพักพนักงานครับ  ไม่ใช่  ชาวบ้านสวน     โชคดีครับเขาใจดีบอกทางว่า  อ้อ  วันนี้ เห็นรถตู้สามคันใหญ่เข้ามา  ลองขับรถผ่านสะพานเข้าไปดูสิ    คราวนี้  ขับรถผ่านความมืดและป่าเปลี่ยวเข้าไปอีกราวกิโลเมตรเศษ  ไปพบบ้านพัก  ดีใจครับ  เห็นรถตู้  ครั้นเข้าไปถามไม่มีใครรู้ว่า  นายบ้านโสทรอยู่ใหน   เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่อาคารในแนวป่าอีกฟากหนึ่งที่เห็นแสงสว่างแวบๆๆๆ   ขับรถวนผ่านคลองและน้ำตกตื้นๆไป  ดีใจมากครับคนนั่งกับเต็มเอี๊ยดดดด  ครั้นน้องสาวเข้าไปดู  กลายเป็น คณะเยาวชนเสียนี่   ใจเสียครับ  เอ......นายบ้านและคณะอยู่ใหนหว่า    


    หาไม่เจอ   ทำไงดี  นี่ก็สองทุ่มเข้าให้แล้ว  ตกลงกะน้องสาว  ทนเสี่ยงขับรถผ่าดงอันตราย  เขาพับผ้ากลับเถอะ  ท่าไม่ดีแล้ว   สุดท้าย  เรากระย่องกระแย่งขับรถผ่านเขาพันผ้ากลับหาดใหญ่ครับ    รถตามหลังเราเป็นขบวนเลยละครับ  ไม่มีใครกล้าแซง  เราขับแค่หกสิบ เจ็บสิบ ครับ  คันๆหลังๆคงด่ากันขรม  ไม่กล้าไปเร็วกว่านี้ 


    ย้อนกลับไปคืนวันที่สิบห้าครับ  ผมโทรหานายบ้านโส   นายบ้านบอกว่า  ที่สวนพฤษศาสตร์ไม่มีสัญญาณนะพี่  ให้เบอร์ผมไว้อีกเบอร์  แต่นึกไม่ถึงว่า  โทรไม่ติดเอาเลยจริงๆ   สัญญาณที่สวนพฤษศาสตร์เป็นศูนย์ครับ  โทรหาน้องแจ้วก็ไม่ติด  โทรหานายบ้านก็ไม่ติด   กรรมมมม  ก๊ำ  กรรรมมมมม   ไว้โอกาสหน้าเถิดพี่น้อง


    จึงขอโทษสมาชิกมาอย่างสุดซึ้ง  และ เสียใจจริงๆครับ


 


จาก  น้าณุ

ความเห็น

เห็นใจจัง ความมืดไม่ปราณีใคร อิอิ

คราวหน้าค่อยว่ากันใหม่

น้ำหวานเสียใจด้วยจริงๆค่ะ


เข้าใจความรู้สึกนะคะ


ไม่ต้องร้องไห้นะคะ  ไว้โอกาสหน้าค่ะ


ทุกคนคงเข้าใจน้าณุล่ะค่ะ น๊า อย่าคิดมากค่ะ

 

นี่แหละที่เขาว่า คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล อย่าประมาท


แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็น คืบก็ภูเขาศอกก็ภูเขา   ไม่ต้องเสียใจหรอกนะแล้วก็แล้วกันไป



ตามรอยพ่อคิด ด้วยวิถีชีวิต ที่เพียงพอ

น่าสงสารเกือบๆแล้วแต่ก็มะเจอ หายกันไปไหนหมดน๊า  แต่เคยขับรถเขาพับผ้ากลับพัทลุงตอนทุ่มนึงเหมือนกันเป็นครั้งแรกที่ไปตรังด้วยบีบีขับน้อยกว่าอีกใครยากไปเร็วก็แซงไปสิชั้นจะขับแค่สี่สิบ 555 ไม่แซงจนลงจากเขาตามหลังสิบล้อตลอด

ไม่เป็นไรนะค่ะ.....โอกาสหน้ายังมี...^__^..

MSN/MAIL/HI5 : Tongau_oomsin[at]hotmail[dot]com

คราวหน้าไปใหม่ มีหลายโอกาสค่ะ

โอกาสหน้าแก้ตัวกันใหม่ครับ

ทำความดีนะครับ จะได้มีความสบายใจ   msn/krawmovie@hotmail.com

..เคยเป็นแบบนี้ หลงและโทรหาใครไม่ได้ และอยู่กลางป่า...... ไม่ต้องเสียใจนะคะเราพยายามแล้ว โอกาสหน้ายังมี

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

น่าเสียดายน่ะครับ

แต่ว่าโอกาสหน้ายังมีครับ

ขอบคุณมาก โอกาสหน้าได้เจอกันนะ

หน้า