พัก(ก่อน)ผ่อน

บ้านสวนพอเพียงคือ บ้านหลังน้อยที่กำลังเติบโต หากแต่เตาะเตะ สองปีผ่านสำหรับความน่ารักน่าชัง สองปีที่ประคบประงม ส่งผ่านสายใยรักผูกพันธ์สำหรับการใส่ใจดูแล จนเมื่อเด็กเริ่มเดินและเปิดการเรียนรู้สู่โลกกว้างได้

 ความห่วงใยหนูน้อย จากสายตาผู้ที่เจนโลกก็ย่อมจะหนักหน่วงเป็นธรรมดา ด้วยเธอถึงเดินและวิ่งได้ “หากแต่เธอยังอยู่ในช่วงอรุณแย้มแห่งวัยเยาว์”

เราตื่นขึ้นมายามเช้าเพื่อเลือกรับกาแฟ ชา หนมจีบ ซาลาเปา จากขาประจำที่ร้านเดิม

อาจมีบ้างที่แม่ค้าขาจรในท้องที่จะผละจากงานประจำที่เต็มมือ แอบมารับไม้ชิงช่วงตลาดกาแฟยามเช้า ตอนที่เจ้าเดิมประจำไม่อาจอยู่ อย่างประสานรู้ทันและเข้าใจ

ถึงกระนั้นเราก็จะเห็นสมาชิกหน้าตาหลากหลาย  งัวเงียตื่นนอน หอบหิ้วสารพัดขนมเวียนแวะมานั่งหาความสำ(ราญ)หร่อย เข้ามาร่วมแจม แลกเปลี่ยนกับแกล้มเนื้อหาสาระกัน

ได้กินบ้างไม่ได้กินบ้าน ล้วนแต่มือใครจะยาวกว่าและแย่งทัน แน่นอนผมคือชายผู้มามือเปล่าคนนั้น  ที่ออกแรงมากสุดคือการนั่งรอและขอคนอื่นๆกิน  ฮา..

เรารับอาหารเที่ยง จานโตสองสามอย่าง(กะละมัง)ที่ทานได้ทั้งครอบครัวจากเพื่อนที่อยู่ต่างห่างไกล สารพัดเมนูที่สับเปลี่ยน ไทยบ้าง ฝรั่งบ้าง ญี่ปุนบ้าง มอนเตบ้าง อร่อยกันพอประมาณตามแต่ความชื่นชอบส่วนบุคคล ก่อนตบท้ายด้วยน้ำใจที่เติมเต็มอยู่ในแก้วมิตรภาพใสอย่างระรื่นคอ

ละสายตาปริ่มรับจรรโลงใจมายังถาดของว่างผลไม้ที่บรรจงแกะลายวิจิตร จากมิตรผู้มีความอดทน ความเพียร(วิริยะ)เป็นต้นทุน ที่ไม่แม้แต่ชาตินี้จะได้ยลพบสบตา

เว้นวรรคเอนกายผ่อนพุง สบพักตร์กับวัชพืชดอกหญ้าสามัญที่เผลอผ่านข้ามอย่างเคยคุ้นแทบทุกวัน  ดอกอะไรนี่ ในสวนเราก็มีนี่น่า  พลางย้อนนึกถึงหัวใจอันสุนทรีย์ ชื่นชมความละเมียดละไม ของหัวใจคนที่ถ่ายทอดอารมณ์ความรื่นรมออกมาทางภาพ อย่างสังเกตและเจตนา

 ที่วันนี้ทำให้เราต้องนั่งตรองดู เฮ้ย..มันสวยนี่หว่า   ไปอยู่ไหนมา.. ??

“ดอกไม้มันยังอยู่ในที่ของมันรอให้เราเข้าไปสัมผัสเชยชม  แต่เราเล่าที่ละเลยไปอยู่ไหนมา..”

“แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ว่าเป็นดอกไม้ป่าแล้วจะเลือกหมายมาเชยชมได้ทุกทีที่อยากเจอ เธอก็หยิ่งเป็น ชูช่อก่อเห็นแค่บางช่วงแห่งหับฤดู...”

 ถูกสะกิดด้วยคำถาม ต้น(ดอก)อะไรเอ่ยให้ตื่นจากภวังค์คิด คลิกเขยื้อนรับ ปรารถนาหวังในลาภผลแห่งรางวัลประโลมใจ (บ้าเอ้ย...ไม่ทัน โดนปาดหน้าตอบเฉยโดยพลัน  ฮา...ความจริงไม่รู้ แต่วางภูมิเคร่งหรูมีฟร์อม)

 ขับเน้นเนื้อหาเคลื่อนที่สาระสลับห้วงในบางช่วงระหว่างวัน ให้ได้ขบคิด ติดตามเร่งลุ้น สรวญเสเฮฮา ลุกบ้า อสาระให้เป็นที่ครื้นเครง(โดยเฉพาะผม ฮา)

“ถูกตามถามติดด้วยอารมณ์เป็นห่วง ในความเป็น มี อยู่  คือ ของเรา แม้นขณะที่เพิ่งชำระล้างความอ่อนระทวยระหว่างวันหรือแม้นแต่ริมเตียงนอนในหับห้องก็มิมีข้อยกเว้น หากเปิดรับ”  (อะไรกันนักหนานะ...ภริยายังไม่เคยจะถามไถ่ร่ายความตามเราขนาดนี้ ...เอ่อจริงแฮะ เราก็ไม่เคยถาม “เตียงเคียงนอน(เมีย) หมอนเคียงตัก(แม่)” อย่างนี้เหมือนกัน ฉุดใจให้ได้สติไป..ให้ย้อนถามตัวเองอีกแบบ 

ถูกความอยากปลุกให้ลุกมาลิ้มชิมของว่างรอบดึกจานโตที่บรรจงวาง โชคดีสำหรับใครก็ตามที่นอนดึก 

แน่นอนช่วงนี้เป็นช่วงที่สามารถซึมซับกลิ่น มีเวลาให้ลิ้นได้สัมผัส รสชาติของความเป็นเนื้อหาของว่าง สาระสมาธิแท้ ก่อนนอนอย่างไม่ต้องแย่งกัน

 “สุขใจที่ได้รับ สุขรับก็แบ่งปันกลับไป อย่างนี้ ทุกช่วงเวลานาทีแห่งวัน”

เด็กก็คือเด็ก เยาว์วัยแห่งความสุขนั้นมักจะแสนสั้น การประคับประคองด้วยความรักที่เปี่ยมล้น การหวาดกลัววิตกต่อก้าวย่างที่สำคัญเยี่ยงนี้ จึงเป็นเรื่องที่สมควรและสำคัญ แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานของการที่เด็ก จะต้องเดินอยู่ได้ด้วยตัวเอง

หนทางชีวิตข้างหน้าเธอเด็กน้อย ยังต้องพบเจอเรื่องราวอีกมากมาย ปล่อยให้เธอได้อยู่กับตัวเอง ถามเอง คิดเองบ้าง ปล่อยให้เธอได้สัมผัสกับชีวิต  ปล่อยให้เธอได้สมสร้างภูมิคุ้มกันที่มิอาจสอน ปล่อยให้เธอก้าวเดินอิสระในขณะที่เราเฝ้ามองเธอด้วยรอยยิ้มซึมน้ำตา

“เพราะอย่างน้อยเธอรู้แล้วว่า ใครที่เป็นห่วง รักและพร้อมจะปกป้องเธอมากแค่ไหน”

 “บ้านสวนของเรา ครอบครัวของเรา”