งุมงำ...

...เป็นเพลงเดิมๆ...เพียงแต่ท่วงทำนองอาจจะหนักบางเบาบ้าง ตามจังหวะกรรโชกของสายลม เหมือนเสียงตะคอกคำรามของยักษ์ขวานฟ้าไล่ล่าตามหา เฆขลาน้อง ...ผู้พาแก้วและโชดาหนีไป

...ได้แต่อุ่นเอนซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กันชุดนอน  วนใหม่รอบสองของเมื่อคืนนี้

ที่ฝ่าฝืนชักตากก็ฉ่ำชื่น  เหมือนมิเคยได้ปึงปั่น คงเฝ้ารอแสงแรกแห่งรุ่งอรุณตะวัน  ชีวิตผมก็คงเฉกเช่นกัน 

...เบือนหน้าชายตามองไปเบื้องนอกผ่านกระจกใสของหน้าต่าง ชำลองมองฟ้าอย่างข้นค้อนและนอนรอ

ลมหนาว ผ้าหม่ น้ำท่วม ชายแดนพม่า ความเสียหาย ยังคงเกาะติดและยึดหน้าจอแทบจะทุกช่อง

ภาพชาวบ้านกำลังใช้เหยื่อเพื่อล่อจระเข้ที่ได้ข่าวว่าหลุดออกมาไล่ทำร้ายชาวบ้าน

กับอีกหนึ่งออกมาเพื่อถามไถ่หาแนวทางการปรองดอง

...กดรีโมดปิดโทรทัศน์เมื่อได้ยินเสียงแม่บ่นพึมพำจากด้านนอก ถึงรายได้จากงานถาวรที่ห่างหาย แต่ก็ไม่วายเป็นห่วงเป็นใยถามและตอบตัวเองถึงคนที่สวนยางล้มเป็นร้อยๆไร่ทางทีวี ว่าเขาจะอยู่อย่างไร

ผมเปลื้องผ้าห่มเบาๆเหลือบตามองไปยังลูกน้อยซึ่งยังคงหลับปุ๋ยอย่างมิรู้อิโหน่อิเหน่ ออกจากห้องมาด้านนอกสนทนาพาทีกับแม่

“โบ้..พม่าเข้ามาเมืองไทยได้กินครบสามมื้อ ก่อนหน้านั้นคนพัดลุงสามสี่วันแล้ว ข้าวรัดบาลไม่ถึงท้องสักเม็ด” แม่พึมพำเมื่อเห็นผมออกไป

“ น่า....แม่อย่าคิดมาก ความยากง่ายของการช่วยเหลือมันต่างกัน...แม่” ผมตอบก่อนเบือนหน้าไม่อธิบายเหตุผลไปทำธุระส่วนตัว

ใช่...ความเสียหายครั้งนี้แม้จะไม่หนักมากเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันก็กว้างและกระจายไปแทบจะทุกพื้นที่ของประเทศ  อย่างทั่วถึงและเท่าเทียม  ไม่แยกแยะเป็นมาตรฐานให้ใครมากล่าวหาได้  มากบ้างน้อยบ้าง  ซึ่งต่างก็รอคอยมูลค่าที่ทยอยประเมินวัดตามสัดส่วนเป็นตัวเงินต่อไป

 เป็นเทรนด์ที่กำลัง hot  hit และout สุดๆสำหรับใครก็ตามที่ไม่ได้เจอหรือรับผลกระทบกับภัยภิบัตนี้

บาดแผลของพื้นที่ ที่แม้จะฟื้นฟูได้ ก็ยังจะคงทิ้งร่องรอยแห่งบาดแผลเป็นนั้นไว้อีกเนินนาน

บาดแผลสดที่เฝ้ารอการเยียวยา แม้นจักหายขาดแต่ก็คงจะทิ้งร่องรอยแห่งบาดแผลนั้น ให้เป็นร่องรอยที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของเราทุกคนอีกนานเช่นกัน

 เหมือนความหวังบางตอนในส่วนของชีวิตมันหักหาย เหมือนความรู้สึกมันถูกทำร้าย

คิดเถอะครับ ว่ายังมีคนที่แย่กว่าเราอีก  แม้นในใจ  อยากจะให้เป็นเราที่แย่ที่สุด

คิดเถอะครับว่าเราไม่ได้แย่อย่างโดดเดี่ยวลำพัง มีคนมากมายที่พร้อมจะอยู่และพร้อมจะเคียงข้างเรา

 กำลังใจจากเราทุกคนที่มี แม้ไม่อาจเทียบค่าความรู้สึกที่ต้องสูญเสียไปในตอนนี้ แต่จักสำคัญอย่างยิ่งต่อก้าวย่าง แห่งความหวังของเราทุกคนต่อไปภาคหน้า

เพราะคุณก็คือส่วนที่สำคัญสุดของเราเช่นกัน

“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

“นี่...เขาอีปรองดองอะไรกันหลาวนิ..เห็นออกข่าว”....แม่พึมพำดังๆขึ้นมาอีกครั้ง...

ผมกดชักโครกและปล่อยให้คำตอบที่ผุดขึ้นมาในใจ......หายไปพร้อมกับเสียงนั้น......