งุมงำ...

หมวดหมู่ของบล็อก: 

...เป็นเพลงเดิมๆ...เพียงแต่ท่วงทำนองอาจจะหนักบางเบาบ้าง ตามจังหวะกรรโชกของสายลม เหมือนเสียงตะคอกคำรามของยักษ์ขวานฟ้าไล่ล่าตามหา เฆขลาน้อง ...ผู้พาแก้วและโชดาหนีไป


...ได้แต่อุ่นเอนซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กันชุดนอน  วนใหม่รอบสองของเมื่อคืนนี้


ที่ฝ่าฝืนชักตากก็ฉ่ำชื่น  เหมือนมิเคยได้ปึงปั่น คงเฝ้ารอแสงแรกแห่งรุ่งอรุณตะวัน  ชีวิตผมก็คงเฉกเช่นกัน 


...เบือนหน้าชายตามองไปเบื้องนอกผ่านกระจกใสของหน้าต่าง ชำลองมองฟ้าอย่างข้นค้อนและนอนรอ


ลมหนาว ผ้าหม่ น้ำท่วม ชายแดนพม่า ความเสียหาย ยังคงเกาะติดและยึดหน้าจอแทบจะทุกช่อง


ภาพชาวบ้านกำลังใช้เหยื่อเพื่อล่อจระเข้ที่ได้ข่าวว่าหลุดออกมาไล่ทำร้ายชาวบ้าน


กับอีกหนึ่งออกมาเพื่อถามไถ่หาแนวทางการปรองดอง


...กดรีโมดปิดโทรทัศน์เมื่อได้ยินเสียงแม่บ่นพึมพำจากด้านนอก ถึงรายได้จากงานถาวรที่ห่างหาย แต่ก็ไม่วายเป็นห่วงเป็นใยถามและตอบตัวเองถึงคนที่สวนยางล้มเป็นร้อยๆไร่ทางทีวี ว่าเขาจะอยู่อย่างไร


ผมเปลื้องผ้าห่มเบาๆเหลือบตามองไปยังลูกน้อยซึ่งยังคงหลับปุ๋ยอย่างมิรู้อิโหน่อิเหน่ ออกจากห้องมาด้านนอกสนทนาพาทีกับแม่


“โบ้..พม่าเข้ามาเมืองไทยได้กินครบสามมื้อ ก่อนหน้านั้นคนพัดลุงสามสี่วันแล้ว ข้าวรัดบาลไม่ถึงท้องสักเม็ด” แม่พึมพำเมื่อเห็นผมออกไป


“ น่า....แม่อย่าคิดมาก ความยากง่ายของการช่วยเหลือมันต่างกัน...แม่” ผมตอบก่อนเบือนหน้าไม่อธิบายเหตุผลไปทำธุระส่วนตัว


ใช่...ความเสียหายครั้งนี้แม้จะไม่หนักมากเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันก็กว้างและกระจายไปแทบจะทุกพื้นที่ของประเทศ  อย่างทั่วถึงและเท่าเทียม  ไม่แยกแยะเป็นมาตรฐานให้ใครมากล่าวหาได้  มากบ้างน้อยบ้าง  ซึ่งต่างก็รอคอยมูลค่าที่ทยอยประเมินวัดตามสัดส่วนเป็นตัวเงินต่อไป


 เป็นเทรนด์ที่กำลัง hot  hit และout สุดๆสำหรับใครก็ตามที่ไม่ได้เจอหรือรับผลกระทบกับภัยภิบัตนี้


บาดแผลของพื้นที่ ที่แม้จะฟื้นฟูได้ ก็ยังจะคงทิ้งร่องรอยแห่งบาดแผลเป็นนั้นไว้อีกเนินนาน


บาดแผลสดที่เฝ้ารอการเยียวยา แม้นจักหายขาดแต่ก็คงจะทิ้งร่องรอยแห่งบาดแผลนั้น ให้เป็นร่องรอยที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของเราทุกคนอีกนานเช่นกัน


 เหมือนความหวังบางตอนในส่วนของชีวิตมันหักหาย เหมือนความรู้สึกมันถูกทำร้าย


คิดเถอะครับ ว่ายังมีคนที่แย่กว่าเราอีก  แม้นในใจ  อยากจะให้เป็นเราที่แย่ที่สุด


คิดเถอะครับว่าเราไม่ได้แย่อย่างโดดเดี่ยวลำพัง มีคนมากมายที่พร้อมจะอยู่และพร้อมจะเคียงข้างเรา


 กำลังใจจากเราทุกคนที่มี แม้ไม่อาจเทียบค่าความรู้สึกที่ต้องสูญเสียไปในตอนนี้ แต่จักสำคัญอย่างยิ่งต่อก้าวย่าง แห่งความหวังของเราทุกคนต่อไปภาคหน้า


เพราะคุณก็คือส่วนที่สำคัญสุดของเราเช่นกัน


“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””


 


“นี่...เขาอีปรองดองอะไรกันหลาวนิ..เห็นออกข่าว”....แม่พึมพำดังๆขึ้นมาอีกครั้ง...


ผมกดชักโครกและปล่อยให้คำตอบที่ผุดขึ้นมาในใจ......หายไปพร้อมกับเสียงนั้น......

ความเห็น

ชายตาหาข้าวเปลือกมั่งคืออะไรนิ น้องงง แต่ถ้าหมายถึงให้กินข้าวบ้างหล่ะก็...อันนี้ไม่เคยพลาด กินจนอ้วนกลมกลิ้งหลุนๆได้แล้วนะ 555++

สุดมือสอย ก็ปล่อยมันไป^^ ธรรมะ จากท่าน ว.วชิรเมธี

งุมงำ ๆ หรัยหลาว  หย๊บฟังหิดถิ๊     อย่างุมงำต๊ะ  แหลงดัง ๆ  ให้เค้าได้ยิน  เผื่อว่าได้ของแจกมั่ง

ผมไม่ค่อยคุ้นกับภาพนี้เท่าไรนะครับ..


แต่ดูอ่อนเยาว์กว่าภาพแรกมาก...


ดูแลสูขภาพด้วยนะครับ

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

คุณมา...ไม่เจอกันหลายวัน


วันนี้แวะมาฟังบ่น เหนื่อยก็พักสักหน่อย มีแรงค่อยว่าเรื่องงานกันใหม่


อย่างนี้แหละเนาะ ...ชีวิต...

อย่างหนึ่ง...ชีวิตที่พร้อมจะเดินตามเส้นทางฝัน...


สมหวังก็บ่น ผืดหวังก็บ่น...

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

สงสัยพี่มานะใกล้วัยทองแล้วชอบบ่นงุมงำ

เห็นภาพน้องตะวันแล้ว...คิดถึงตอนหนุ่มๆทุกที


เอามือเท้าค้างทำไมน้า...แต่น่ารักดีนะครับ...


ผมชอบรูปนี้...

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

คนแก่ก็งี้แหละ ชอบบ่นๆๆๆๆๆๆ บ่นได้บ่นดี บ่นอีกแระ


 

 

ธรมดาของคนวัยใกล้สี่สิบ...ก็มักงี้หละ..


ปล่อยพี่ไปเถอะนะ....

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

หน้า