ผมรักพ่อ...ครับ

เจ็ดปีแล้วที่พ่อจากพวกเราไป  ทุกวันในบางช่วงที่ใจว่าง  จะมีความสุขมากๆหรือทุกข์ใจกับปัญหา ก็จะมีบ้าง  บางห้วงช่วงเวลาที่ทำให้ผมนึกและคิดถึงพ่อ  

 นี่ถ้าพ่อยังอยู่กับเรานะ...พ่อคงจะ นี่ถ้าพ่อเห็นผมกับน้องๆตอนนี้นะพ่อคงจะ... นี่ถ้าสารพัด....ถ้าพ่อยังอยู่ มันคงจะดีและอบอุ่นหัวใจมากกว่านี้

ผมไม่นับรวมแม่ซึ่งแน่นอนว่า ท่านต้องมากกว่าพวกผมในทุกๆอิริยาบถของกายใจ และยิ่งช่วงนี้ของทุกๆปี ผมมักจะเป็นแบบนี้ คือคิดถึงพ่อ

 ความคิดถึงนั้น...มันมากมายเกินกว่าจะเขียนหรือหาถ้อยคำใดมาบรรยายได้หมด บรรยากาศ กิจกรรม ข่าวสาร ในช่วงนี้กล่าวเล่าถึง ความเป็นพ่อ บทบาทของพ่อ บุญคุณของพ่อ เร่งเร้าอยู่ในทุกๆอณูของความเคลื่อนไหว

 การจากไปก่อนวัยอันควรของพ่อ  ในขณะที่ต้นกล้าที่พ่อกับแม่ร่วมกันปลูกร่วมกันสร้างไว้สี่ต้น แม้นจะเติบโตมากแล้วในขณะนั้น แต่ก็ยังคงเปราะบางอยู่ดีในความรู้สึก การที่ไม่มีพ่อจึงทำให้เราต้องเร่งสร้างความแกร่งให้กับตัวเอง ในสภาพที่ตัวเองก็ยังบอกกับตัวเองไม่ได้ว่าจะรองรับมันไหวไหมกับสภาพในตอนนั้น ความรู้สึกที่สูญเสีย  ขณะเดียวกันก็ต้องเร่งตัวเองให้เติบโต   เพื่อที่จะได้ชดเชยและหล่อเลี้ยงหัวใจกันและกันของแม่และเราทั้งสีคน

เจ็ดปีแล้วที่พ่อจากพวกเราไป เป็นเจ็ดปีที่เราคนต่างก็รับรู้ร่วมกันว่า พ่อคือความใหญ่หลวงและสำคัญกับวิถีของเราแค่ไหน  แม้นก่อนหน้านั้น  ความรู้สึกแบบนั้นอาจจะมีบ้าง แต่มิอาจเปรียบเทียบ  รับรู้อะไรได้เลยกับวันที่พ่อมาจากไป อาจจะไม่รู้สึกรู้สาด้วยซ้ำกับสิ่งที่มี ที่เป็นในขณะที่พ่อยังอยู่และพ่อทำทุกๆอย่างเพื่อเรา  

แต่สำหรับผมแล้ว...วันนี้แจ่มชัด วันที่ตัวเองได้มาเป็นพ่อ ผมรู้ประจักษ์แท้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้าลูกเลยว่า พ่อคืออะไร พ่อรักลูกแค่ไหน และพ่อรักผมกับน้องๆอย่างไร ผมเข้าใจโดยไม่ต้องอ่าน เข้าใจโดยไม่ถาม เข้าใจโดยไม่ต้องมีใครบอกเล่า เข้าใจถึงความเข้าใจ มากกว่าที่ตัวเองเคยคิดและเข้าใจ ว่าพ่อรักเราเท่าใด...

ผมมักจะชื่นชมเป็นการส่วนตัวเสมอ  เมื่อใดก็ตามที่ใครสักคนหนึ่ง  แสดงออกถึงความรักพ่อ หรือรำลึกถึงพ่อ ไม่ว่าในบร๊อค หรือในบทความใดก็ตาม   จากที่เขาผู้นั้นได้แสดงออกมา  ไม่ว่าเป็นความยินดี หรือสูญเสีย อย่างน้อยก็อยากให้เขาได้รับรู้ว่า ยังมีอีกคนหนึ่งนะ  ที่เหมือนกันกับเธอ  เคยยินดีหรือว่าประสบกับภาวะแห่งความสูญเสียนั้น  แชร์ความรู้สึกและส่งผ่านกำลังใจ แม้นจะเล็กน้อย แต่ก็คือความงดงามหนึ่งที่อยากจะทำ  และผมเชื่อว่า ทุกท่านก็จะเหมือนกับผม

พ่อจากผมไปแล้ว อยากจะกอดเท่าใดก็คงไม่มีโอกาสได้กอดอีกแล้ว อยากจะบอกรักเท่าใดท่านก็ไม่อาจอยู่รับฟังอีกแล้ว อยากจะไปหาสักเท่าใด ต่อให้เดินทางไกลเกือบทั้งชีวิต ก็ไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าท่านไปดีแล้ว

ผมทำได้มากที่สุดคือได้นั่งนึกถึงท่าน  ภาพที่พ่อทำว่าวตัวแรกให้ผม ภาพที่พ่อให้ผมขี่คอตอนพาผมข้ามลำห้วยมาโรงเรียนตอนเช้า  ภาพที่พ่อกอดเราในช่วงต่างๆ และภาพรอยยิ้มสุดท้ายตอนที่พ่อมาส่งผมขึ้นรถ มาทำงานที่กรุงเทพ...

ผมทำได้แคมีท่านไว้ในความทรงจำของจิตใจ มีรูปภาพท่านติดตัวเพื่อสร้างกำลังใจ กับเสื้อผ้าของท่านที่ผมมักจะหยิบมาหอมมาดม และสวมใส่  ในยามที่หัวใจของผมแสนจะคิดถึงพ่อ

แม้แต่เรื่องราวที่เขียนนี้ผมก็เขียนขึ้นมาเพื่อที่จะบอกเป็นการส่วนตัวกับพ่อว่า...พ่อครับ  ผมคิดถึงพ่อ ผมรักพ่อครับ...