ปี่ซังข้าว

     วันนี้ผมมีงานในสวนที่ต้องเคลียร์ก่อนเดินทางอีกรอบในปลายเดือน งานนี้เกี่ยวข้องกับซังข้าวค่อยมาเล่าให้ฟังทีหลัง แต่เรื่องที่อยากเล่าตอนนี้คือ "ปี่ซังข้าว"  แค่อยากบอกว่าฝีมือทำปี่ซังข้าวของผมยังมีอยู่ถึงแม้ว่าไม่ได้ทำมามากกว่าสิบปีแล้ว ปี่ซังข้าวสำหรับคนที่ไม่เคยทำนา ชีวิตวัยเด็กไม่เคยเล่นในทุ่งนาขณะเกี่ยวข้าวคงไม่มีความหมายอะไร แต่สำหรับผมและหลายๆคน ที่ชีวิตวัยเด็กเคยคลุกลีอยู่กับเรื่องแบบนี้ มารำลึกถึงปี่ซังข้าวกันหน่อยนะครับ

ซังข้าว

เอามาบีบให้แตกลักษณะนี้

หน้าตาปี่ซังข้าว

   เราก็จะเอาด้านที่บีบให้แตกเอาเข้าไปในปากแล้วเป่า เอาเถอะมือใหม่ร้อยทั้งร้อยเป่าไม่ดัง เพราะยังไม่ได้ว่าคาถา คาถานี้ถ้าผมตายไปเด็กรุ่นใหม่คงไม่มีใครว่าเป็น คาถานี้ภาษาใต้นะครับ

ปี ปีไม่ดัง เอาซังมาแยง
โถกลูกแหยง แยงขึ้นแยงลง
ถูกเสาธง ดังปี้แป่ ปี้แป่

    ความจริงมันไม่ใช่คาถาอะไรหรอกครับ แต่เป็นอุบายที่ให้เด็กที่ทำปี่ให้มีเสียงดัง หลังจากที่เราบีบซังให้แตกแล้วเราต้องเอาใบข้าวหรือซังที่มีขนาดเล็กกว่าปี่แหย่เข้าไปข้างในเพื่อเอาเยื่อภายในออกก่อน ไม่งั้นลมก็ไม่ออกมา

ปี่ที่ทำวันนี้เป่ามีเสียงดัง หลานสาวชอบใจใหญ่ แต่ไม่ยอมเป่า ผมเดินเป่าเล่นจากสวนจนมาถึงบ้าน  แต่หมา(ผักบุ้ง)ดันเห่าสงสัยกลัวเสียปี่

รู้สึกสะใจจังเลยได้เขียนบล็อกนี้

ดาวน์โหลดเสียงปี่  (ผมอัดเสียงกับโทรศัพท์ ไม่รับประกันว่าจะเปิดได้ หาวิธีแปลงไฟล์ยังไม่ได้ครับ)