ไก่ไข่แบบชาวบ้าน

เป็นเวลาหลายปีมาแล้วที่ผู้เขียนเองได้มีโอกาสได้ต้อนรับแขกคนสำคัญใน บ้านเลขที่ 177 ม01 ต.บ้านจาน อ.พุทไธสง จ.บุรีรัมย์ ในตอนนั้นผู้เขียนเองได้เข้าโครงการ  KM  ร่วมกับท่านครูบาสุทธินันท์  ปรัชญพฤทธิ์ และได้นำพาให้นักวิชาการหลายท่านได้เข้าไปพบเห็นในชุมชนไปพบปัญหาของชุมชน  ไปเจอค่านิยมชุมชน ผู้เขียนเองเชื่อได้ว่าท่านทั้งหลายก็เจอปัญหาหลาย ๆ แง่มุมในจำนวนนั้นมีท่าน ศ.ดร. อังศุมาลย์  จันทราปัตย์  ในความมีน้ำใจของท่านได้ให้เงินจำนวน 5000  บาท โดยที่ผู้เขียนเองก็เป็นทุกข์มาก

    จะเอาเงินจำนวนนี้ของท่านมาทำยังไงถึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด  หลังจากนอนกอดเงินอยู่นานสองนานก็ถึงเวลา  โดยที่ท่านครูบาได้ให้ไก่ไข่มาเลี้ยงจำนวน 30 ตัว ผู้เขียนเองก็ได้ลงทุนทำเล่าไก่ไข่โดยทำให้มูลไก่ไข่ตกลงน้ำให้ปลากิน   ไม้ไผ่ไม่ต้องชื้อในสวนของตนเองมาใช้เพื่อลดค่าใช้จ่ายสรุปแล้วก็ได้คอกไก่แบบพอเพียงไก่ก็อยู่ได้คนก็พออยู่ได้ ค่าแรงคนงาน 2500  บาท  ค่าอุปกรณ์เท่าที่จำเป็น  2000  บาท ค่าขนย้ายไก่  1500  บาท  หลังจากเอาไก่ลงได้สัก  10  วัน  ไก่ก็ไข่ชุดแรกเล็กมาก แม่ตกใจบอกว่าไข่แค่นี้จะขายได้ยังไง่ค่ะ  ความจริงค่าแรงค่อนข้างจะแพงไปในเมื่อเราสองคนแม่ลูกทำกันเองไม่ได้ก็ต้องจ้างเพื่อนบ้านมาทำให้ ดีตรงที่ไม้เราไม่ได้ชื้อ   ไก่ที่เลี้ยงจะเลี้ยงแบบไก่บ้านทั่วไป  ต่างกันตรงที่ไม่ได้ให้เดิน  กินผักกินหญ้าได้แสดงว่าเราชาวบ้านก็เลี้ยงไก่ไข่ได้

       ต่อมาก็เอาออกขายให้ชาวบ้านแรกก็บอกว่าเล็ก พอต่อมาก็ต้องชื้อไข่แม่ทานทุกวันทำให้ชาวบ้านได้ทานสินค้าคุณภาพ สินค้าสดเกิดรายได้ในชุมชน ท่านผู้อ่านคิดดูสิค่ะว่าเงินจำนวน 5000  บาทอาจจะไม่มากเลยสำหรับบางท่าน แต่ถ้าคิดดี ๆ มันสามารถต่อยอดให้เกิดรายได้ในชุมชนคิดดูสิค่ะเกิดการสร้างงาน เกิดการคืนถิ่น เกิดรายได้ในถิ่น และยังต้องเกิดอะไรอีกมากมายที่เรามองไม่เห็น  ที่ไม่สามารถตีค่าราคาได้   คิดเป็นมูลค่าทางจิตใจที่ไม่สามารถนับเป็นเงินได้อีกจะเอาเงินเท่าไรมาชื้อน้ำใจคนตั้งแต่ได้เงินจำนวนนี้มาก็ยังไม่เคยเจอกับท่านอีกเลยได้แต่คิดถึงท่าน  ถ้าท่านได้อ่านก็คงดีค่ะอยากบอกว่าหนูไม่ได้เอาเงินท่านมาทิ้งให้เปล่าประโยชน์ ยังเอามาทำให้ชุมชนดีขึ้นบ้างถึงจะน้อยนิดแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย